Norbert Neuhaus Christian Troll. Was Katholiken glauben 20 Katechesen (deutsch-persisch) عقايد کاتوليک در- 20 ) ا لمانی فارسی ( درس

Transkript

1 Norbert Neuhaus Christian Troll Was Katholiken glauben 20 Katechesen (deutsch-persisch) عقايد کاتوليک در- 20 ) ا لمانی فارسی ( درس 1

2 Die Heiligen Bücher: Altes Testament, Talmud Koran, Sunna Neues Testament 4-22 Was ist ein Prophet? Scharia und Ethik Wie ist Gott? Erlösung Weltliche Ordnung, Politik und Religion Das Bild Gottes Wer ist Jesus Christus für mich? Warum das Kreuz? Maria Die Kirche Eph 2,10 in Jesus Christus geschaffen, in unserem Leben die guten Werke zu tun, die Gott für uns im voraus bereitet hat Was heißt christliches Leben konkret? Christliche Gebetsformen Die Grundgebete des katholischen Christen Vom Nutzen des Gebets Sakramente Über die Sünde Das Bußsakrament Mit Christus eins werden in der Eucharistie

3 کتاب های مقدس: عهد عتيق تلمود- قرا ن سنت - عهد جديد پيامبر کيست شريعت و اخلاقيات خدا چگونه است نجات نظام جهانی سياست و دين تصوير خدا عيسی مسيح برای من کيست چرا صليب مريم کليسا افسسيان «ا فريده شده در مسيح عيسی برای کارهای نيکو که خدا قبل مهيا نمود تا در ا نها سلوک نماييم». زندگی مسيحی عملا به چه معناست شکل های نيايش در مسيحيت نيايش های اصلی مسيحيان کاتوليک ا يين های فيض بخش درباره گناه ا يين فيض بخش توبه درباره فايده های نيايش يکی شدن با مسيح در عشای ربانی 3

4 Die Heiligen Bücher Altes Testament, Talmud Koran, Sunna Neues Testament Islamischer Hintergrund: 1:- Die Muslime gehen davon aus, dass es im Himmel einen Ur-Koran gibt, das eigentliche Original. Alle heiligen Schriften sind mehr oder weniger zuverlässige Kopien dieses Urkorans. 2:- Der Koran, die erste Quelle des Islam, wurde Mohammad durch den Engel Gabriel Wort für Wort übermittelt und ist somit wörtliche göttliche Offenbarung 3:- Der Koran in jetziger Form, d.h. der offizielle Kodex des Korans, wurde ca. 30 Jahre nach dem Tod Muhammads festgelegt. Abweichende Lesarten wurden schließlich vernichtet, konnten aber nicht vollständig beseitigt werden. In dem Maße, wie sich die arabische Schrift weiterentwickelte, entstand mehr und mehr ein Standardtext. 4:- Nach dem Koran ist die Sunna des Propheten die zweite Quelle des Islam. Die Sunna ist die Überlieferung darüber, wie Muhammad als leuchtendes Beispiel den Islam verwirklichte. Diese Überlieferung ist festgehalten in den Hadithen. Diese sind Berichte über Aussprüche, Taten Eigenschaften und stillschweigende Billigung des Propheten. Die Vorschriften, die sich aus der Sunna ergeben, sind für die Muslime ebenso verbindlich wie die koranischen Gebote selbst. Die Aussagen des Korans und der Sunna, interpretiert durch die Rechtsgelehrten, entscheiden allein darüber, was als Gut und als Böse zu gelten hat. Muhammad hat den Islam in perfekter Weise gelebt. Die Hadithe sind das Medium, mit dessen Hilfe das Beispiel des Propheten über die Jahrhunderte für zahllose Muslime zum Vorbild menschlichen Verhaltens wurde. Der Verfälschungsvorwurf 5:- Der Koran wirft den Juden und Christen vor, den Text ihrer jeweiligen heiligen Schriften verändert zu haben. Vers 6 der Sure 61 lässt Jesus z.b. sagen: O Kinder Israels, ich bin der Gesandte Gottes an euch, um zu bestätigen, was vor mir vorhanden war, und einen Gesandten zu verkünden, der nach mir kommt: sein Name ist Ahmad. Die muslimischen Kommentatoren erkennen in diesem Wort Ahmad (=löblicher) Muhammad (=der Gelobte). Gegen die Beteuerung der Christen haben die Apologeten des Islam sich bemüht, einen Text im Evangelium zu finden, der diese Ankündigung enthalten soll. Entweder beschuldigen sie bis in unsere Tage die Christen, den einschlägigen Text aus dem Evangelium entfernt zu haben oder was häufiger vorkommt sie berufen sich auf die Verheißung Jesu an seine Jünger, er werde ihnen den Beistand (Parakletos) senden (Evangelium nach Johannes 14,16.26). Parakletos wurde im Sinne von Periklytos (Hochberühmt) gedeutet Darüber hinaus aber wird alles, was dem Koran widerspricht (ich und der Vater sind eins, Vater, Gottessohnschaft, Sündenvergebung durch Apostel und Nachfolger u.a.m.), als von Juden und Christen verfälscht hingestellt. Der Koran sei geoffenbart worden, um von diesen Missverständnissen und Fehldeutungen wieder zur wahren Aussage der Schrift zu führen und diese in gereinigter Form wieder herzustellen. 6:- Die praktische Schlussfolgerung ist die Aufforderung an die Muslime, die Bibel nicht zu lesen, da sie eh verfälscht sei. Die heiligen Schriften der Juden und Christen werden auf der einen Seite zwar anerkannt, aber gleichzeitig als unzuverlässig und irreführend dargestellt, und von ihrer Lektüre wird definitiv abgeraten, weil die Bibel, die die Juden und Christen benutzen, nur in die Irre führen kann. Aus diesem Grund wird ein Imam/Mullah einem Rabbi oder Pastor zwar gerne den Koran überreichen, aber das Gegengeschenk einer Bibel empört zurückweisen oder zumindest sich nicht ernstlich damit befassen. Das wahhabitisch ausgerichtete Saudi-Arabien versteht die arabische Halb- 4

5 - عهد های کتاب مقدس: عهد عتيق تلمود- قرا ن سنت جديد پيشزمينه اسلامی: 1:- مسلمانان در اين اعتقاد هستند. که در نزد خداوند يک قرا ن اصل وجود دارد. که تماميه متون مقدس درج شده در قرا ن کنونی برداشتی از ا ن قرا ن اصيل ميباشد. 2:- قرا ن اين نخستين منبع رجوع در اسلام از سوی, با وساطت جبري يل فرشته کلمه به کلمه به انسان ها منتقل شد و به اين ترتيب کلام وحی الهی به شمار می رود. 3:- قرا ن به شکل کنونی ا ن يعنی متن قانونی و رسمی قرا ن در حدود 30 سال پس از مرگ محمد تدوين شد. سرانجام متون تحريفی زدوده شدند اما به طور کامل نابود نشدند. با ا ن حجمی که خط عربی رو به توسعه داشت هر روز بيشتر از گذشته يک متن استاندارد شکل می گرفت. 4:- پس از قرا ن سنت پيامبر دومين منبع در اسلام به شمار می رود. سنت روايت ا ن است که محمد در مقام الگويی روشنگر چگونه اسلام را تحقق بخشيده است. اين روايت در احاديث مکتوب شده و پابرجا مانده است. احاديث گزارش هايی درباره سخنان رفتار خصوصيات و فرمانبری های خاموش شخص پيامبر هستند. مقررات و ضوابطی که از سنت سربرمی ا ورند از نظر مسلمانان همان اندازه لازم الاجراء هستند که فرامين قرا ن. گفته های قرا ن و سنت که به دست فقها تفسير می شوند به تنهايی در اين زمينه تعيين کننده هستند که چه چيز نيک و چه چيز شر به شمار می رود. محمد اسلام را به شکل کامل و بی عيب و نقص زيسته است. احاديث رسانه هايی هستند که به کمک ا نها پيامبر در مقام يک نمونه در طول سده ها برای تعداد بی شماری از مسلمانان به الگويی از رفتار انسانی بدل شد. اتهام جعل 5:- قرا ن يهوديان و مسيحيان را متهم می کند متن نوشته های مقدس خود را تغيير داده اند. برای نمونه در ا يه 6 از سوره 61 از قول عيسی چنين ا مده است: «من همانا رسول خدا به سوی شما هستم و به حقانيت کتاب تورات که مقابل من است تصديق می کنم و نيز شما را مژده می دهم که بعد از من رسول بزرگواری که نامش احمد است بيايد.» مفسران اسلامی واژه «احمد» (به معنای «ستوده تر») در اينجا را محمد (به معنای ستوده شده) تفسير می کنند. مدافعان اسلام به رغم تا کيد و تصريح مسيحيان کوشيده اند در اناجيل متنی را بيابند که حاوی اين بشارت باشد. ا نان يا تا به امروز مسيحيان را متهم می کنند که متن مربوطه در انجيل را حذف کرده اند و يا - ا نچه رايج تر است - به وعده عيسی به شاگردانش استناد می کنند که گفت برای ا نان تسلی دهنده (فارقليط/پارکليت) را می فرستد (انجيل يوحنا 14 6 و 26). فارقليط در اينجا به معنای Periklytos (بسيار ستوده شده) تفسير شده است. فراتر از اين بايد گفت که هرا نچه که با قرا ن در تضاد باشد (من و پدر يک هستيم پدر پسر خدا بخشايش گناهان به دست حواريون و جانشينان عيسی و نظاير ا ن) به عنوان مطالبی که مسيحيان و يهوديان ا نها را جعل کرده اند تلقی می شود. از نظر ا نان قرا ن به اين منظور وحی شده است که انسان ها را از اين سوءتفاهم ها و تفاسير نادرست بارديگر به سوی اظهارات راستي ن متون مقدس راهنمايی کند و اين متون را يکبار ديگر به شکل پاک و منزه شده مقرر دارد. 6:- نتيجه گيری عملی از اين امر اين درخواست از مسلمانان است که کتاب مقدس را مطالعه نکنند چراکه کتابی مجعول است. متون مقدس يهوديان و مسيحيان هرچند از يک سو به رسميت شناخته می شوند اما همزمان غيرقابل اعتماد و گمراه کننده توصيف می گردند و مطالعه ا نها اکيدا نهی می شود زيرا کتاب مقدسی که يهوديان و مسيحيان استفاده می کنند فقط می تواند انسان را به سوی گمراهی بکشاند. بنا به اين دليل هرچند يک امام يا روحانی مسلمان با کمال ميل نسخه ای از قرا ن را به يک خاخام يا يک کشيش هديه می دهد اما کتاب مقدس ا نان را به عنوان هديه متقابل با خشم مردود می شمارد يا دستکم ا ن را جدی نمی گيرد. 5

6 Insel als Ganzes als eine Moschee. Selbst Christen, die dort arbeiten und leben, ist der Besitz und Gebrauch der Bibel strikt verboten. A. Das Alte Testament (AT) 7:- Das Alte Testament ist nicht ein einzelnes Buch, sondern eine Sammlung von Büchern, bestehend aus den 5 Büchern Moses (Thora) und 41 weiteren Schriften (inkl. der Psalmen). Sie entstammen allesamt der jüdischen Tradition. Es stellt den schriftlichen Niederschlag des Lebens und Glaubens des auserwählten Volkes dar und wurde im Lauf von rund 1000 Jahren von Menschen unter der Inspiration des Hl. Geistes aus der Perspektive des jüdischen Glaubens verfasst und fortgeschrieben. Es handelt sich im Einzelnen um: * Priesterschriften (mit einer Vielzahl von Vorschriften) * Geschichtsschriften des Lebens des auserwählten Volkes mit Gott (Isra-el = Gott herrscht das Wortteil el bedeutet Gott) * prophetische Schriften * Psalmen, Gebete und Lebensweisheiten 8:- Alle diese so verschiedenartigen, im Verlauf von etwa Jahren entstandenen Schriften der Bibel wurden in den letzten Jahrhunderten vor Christus von Priestern und Schriftgelehrten endgültig geordnet und in die heute vorliegende Textform gebracht. So wurden z.b. im babylonischen Exil zahlreiche Aufzeichnungen zu dem sog. Deuteronomistischen Geschichtswerk (Josua, Richter, 1 und 2 Samuel, 1 und 2 Könige) verarbeitet. Nach dem Exil entstand das sog. Chronistische Geschichtswerk (1 und 2 Chronik, Esra, Nehemia). Im 5. Jahrhundert vor Christus erhielten die fünf Bücher des Mose, auch Pentateuch (= Fünf-Rollen-Werk) oder Torah (=Weisung, Lehre) genannt, ihre letzte Gestalt (Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri, Deuteronomium). Sie enthalten die ältesten Überlieferungen des Volkes und Schriften aus verschiedenen Epochen. 9:- Die meisten Verfasser biblischer Schriften blieben anonym. Im Alten Orient kam dem einzelnen Autor nicht die Bedeutung zu wie heute. Ein schriftliches Werk war gleichsam offen für ein lebendiges Wachstum. Trug es den Namen einer bekannten Persönlichkeit, so wurden ihm gern neue Texte angeschlossen, die dem Geist des ersten Verfassers entsprachen. Beispielsweise wurden neue Rechtsvorschriften dem Gesetz des Mose, spätere Psalmen dem Vater des Psalmengesangs, dem König David, und Weisheitslehren dem König Salomo zugerechnet. Auch die 16 Prophetenbücher haben in dieser Weise Ergänzungen erfahren. Den Propheten war die mündliche Verkündigung aufgetragen. Sie waren keine Schriftsteller und haben die nach ihnen benannten Bücher einzelne Abschnitte ausgenommen nicht selbst verfasst. Die Augen- und Ohrenzeugen der prophetischen Predigt gaben deren Inhalt mündlich weiter; sie machten sich auch Notizen von markanten Aussprüchen, Auszügen von Reden, die dann vor allem im Jüngerkreis gesammelt und ausgetauscht wurden. Solche Spruchsammlungen wurden durch biographische Einfügungen, durch Erläuterungen und Zusätze oder Anhänge ergänzt und zu den heute vorliegenden Büchern zusammengefügt. Da das verkündete Gotteswort lebendige Weisung für alle Zeiten ist, wurde bei dieser Weitergabe des Glaubens der eine oder andere Text auch aktualisiert, auf die neue geschichtliche Situation bezogen. 10:- Mit diesen Problemen befasst sich speziell die biblische Text-, Form-, Literar-, Redaktions- und Überlieferungskritik. Den gläubigen Leser braucht die oft verwirrende Verfasserfrage nicht zu beunruhigen; sie ist keine Glaubensfrage. Er weiß: Wie über dem ganzen Offenbarungsgeschehen am Volk Israel, so waltet auch über dem Entstehungsprozess der Offenbarungsschriften der Bibel Gottes fügender und inspirierender Geist. Inspiration (=Einhauchung, Eingebung) bedeutet nicht, dass Gott den Text etwa wörtlich diktiert habe. Die Untersuchung der Texte zeigt, dass zahllose Verfasser ihre 6

7 عربستان با جهت گيری مذهبی وهابی کل شبه جزيره عربستان را به شکل يک مسجد می بيند. حتی برای مسيحيانی که در اين خطه کار و زندگی می کنند در اختيار داشتن و استفاده از کتاب مقدس به شدت قدغن است. عتيق ع/عهد ع الف. 7 :-نه يک کتاب منفرد بلکه مجموعه ای از کتاب ها است که از 5 کتاب موسی (تورات) و 41 نوشته ديگر (به انضمام مزامير) تشکيل شده است. همه اين کتاب ها از سنت يهود سرچشمه می گيرند. اين کتاب ها توصيفی مکتوب از زندگی و ايمان قوم برگزيده هستند و در طول حدود 1000 سال به دست انسان ها و با الهام گيری از سوی روح القدس از ديدگاه ايمان يهودی تدوين و نگاشته شده اند. بخش های اين کتاب ها عبارتند از: کتاب های پيامبران (شامل مقررات و دستورهای فراوان) کتاب های تاريخ از زندگی قوم برگزيده با خدا (اسراي يل در لغت به معنای «خدا حکومت می کند» است el در واژه Israel به معنای «خدا» است) - کتاب های شريعت - کتاب های مزامير شاعرانه و حکمت 8 :-«همه اين نوشته های گوناگون کتاب مقدس که در خلال حدود 1000 سال پديد ا مده اند در سده های ا خر پيش از ميلاد مسيح به شکل نهايی از سوی کاهنان و کاتبان منظم شدند و به شکلی که امروز در اختيار ما هستند درا مدند. برای نمونه در زمينه تبعيد بابل يادداشت های متعددی در مجموعه به اصطلاح تاريخی- انتقادی عهد عتيق (شامل کتاب های اشعياء داوران کتاب های اول و دوم سموي يل و کتاب های اول و دوم پادشاهان) تدوين شده است. بعد از تبعيد مجموعه موسوم به مجموعه گاه نگارانه (شامل کتاب های اول و دوم تواريخ عزرا و نحميا) پديد ا مد. در قرن پنجم پيش از ميلاد مسيح پنج کتاب موسی که Pentateuch (پنج طومار) يا تورات (حکمت و تعاليم) نيز ناميده می شوند به شکل نهايی خود (شامل پيدايش خروج لاويان اعداد تثنيه) در ا مدند. اين کتاب ها شامل کهن ترين روايات قوم برگزيده و نوشته هايی از اعصار گوناگون هستند. 9 :-بيشتر مولفان متون کتاب مقدس ناشناس هستند. در شرق کهن به اندازه امروز برای نگارشگران اهميت قاي ل نمی شدند. يک اثر نوشتاری به نوعی برای رشدی پويا ا ماده بود. اگر اين اثر نام شخصيتی مشهور را بر خود داشت متون جديدی که با انديشه مولف اوليه همخوانی داشت به ا ن افزوده می شد. برای نمونه قوانين حقوقی جديدی به «قانون موسی» مزاميری که بعدها شکل گرفت به «پدر مزمورسرايی» يعنی داوود پادشاه و حکمت ها به سليمان پادشاه نسبت داده می شوند. 16 کتاب پيامبران نيز به همين شکل متمم هايی يافتند. بشارت شفاهی به پيامبران تکليف شده بود. ا نان مولف نبودند و کتاب هايی را که به نام ايشان خوانده می شود - به استثنای برخی بخش ها - خود نگارش نکرده اند. شاهدان عينی و بصری موعظه های پيامبران محتوای ا نها را به شکل شفاهی اشاعه می دادند ا نان همچنين از گفته ها نکته ها و سخنان برگزيده يادداشت برمی داشتند و اين نکات بعدها بويژه در جمع شاگردان گردا وری و مبادله می شد. اين مجموعه از گزين گويه ها با اضافات زندگينامه نگارانه توضيحات و متمم ها يا حواشی تکميل شد و به شکل کتاب هايی که امروزه موجود هستند درا مد. از ا نجا که کلام بشارت داده شده خدا به منزله رهنمودی زنده برای همه اعصار است در خلال اين «اشاعه ايمان» متونی چند نيز به روز شدند و با موقعيت های تاريخی جديد همخوان گشتند. 10:- نقد متن ف رم سبک ادبی نگارشی و روايی در کتاب مقدس به اين مشکلات می پردازد. خواننده ايماندار لازم نيست خود را بابت اين مساي ل پيچيده در تدوين کتاب مقدس نگران سازد اينها مساي لی عقيدتی به شمار نمی ا يند. او می داند که روح پيونددهنده و الهام بخش خدا هم بر کل رخداد وحی بر قوم اسراي يل و هم بر سراسر روند پيدايش متون وحی شدۀ کتاب مقدس استيلا دارد. الهام (به معنای وحی) به اين معنا نيست که خدا متن را کلمه به کلمه ديکته کرده است. بررسی متون کتاب مقدس نشان می دهد که مولفان متعددی ناگزير بوده اند 7

8 menschlichen Fähigkeiten und ihren Fleiß einsetzen mussten. (zitiert aus Johanna Kopp, Israels Propheten- Gottes Zeugen heute S. 18/ ) 11:- Talmud nach der Zerstörung des Tempels in Jerusalem im Jahre 70 n.chr. entstanden, mit einer Vielzahl von Geboten: 365 Verbote und 148 Geboten 12:- Die Juden unterscheiden koscher und nicht koscher und haben eine Vielzahl von Rechtskniffen entwickelt, um die vielen, oft detaillierten Vorschriften praktizierbar zu machen. B. Das Alte Testament und das Christentum 13:- Die Schriften des Alten Testamentes, wie die Christen die jüdischen Schriften der sogenannten Septuaginta nennen, gehören genauso wie die Schriften des Neuen Testamentes zu den heiligen Schriften der Christen. Was Gott in vorchristlicher Zeit für sein auserwähltes Volk getan und zu ihm gesprochen hat, bleibt von dauerndem Wert, denn der Alte Bund ist nie widerrufen worden (Katechismus der Katholischen Kirche, KKK 121). Das Alte Testament dokumentiert die Geschichte Gottes mit dem auserwählten Volk, aus dem schließlich Jesus, der Messias hervorgehen sollte. Die Christen lesen die Texte des Alten Testaments im Licht des Christus-Ereignisses. 14:- Wenn es im NT heißt gemäß der Schrift, dann ist das AT gemeint; denn das NT gab es damals ja noch nicht. Auch Jesus, selbst ja Jude, bezieht sich auf die Schrift, d.h. das AT, wenn er sich als den Menschensohn bezeichnet (Dan 7, 13 Lk 22,69 u.a.) oder als er in Nazareth in der Synagoge lehrte (Lk 4,16-30). 15:- Die katholische Kirche betrachtet die Septuaginta als endgültigen Text des Alten Testamentes. Im letzten Jahrhundert vor unserer Zeitrechnung machten sich 70 jüdische Schriftgelehrte an die Arbeit, die verschiedenen Schriften ins Griechische (die damalige Weltsprache) zu übersetzen, da viele Juden der hebräischen Sprache nicht mehr mächtig waren. Auch waren einige der Schriften direkt in griechischer Sprache verfasst worden. Die protestantischen Bibeln enthalten in der Regel 16:- die Schriften des Alten Testamentes nicht, die auf griechisch geschrieben wurden, weil Luther bewusst auf den hebräischen Text zurückgriff. Luther orientierte sich dabei an dem Beschluss der Führer der aramäisch sprechenden Juden Palästinas auf der sogenannten Synode von Jamnia (Jabne, um 100 n. Chr.), die alle in griechischer Sprache geschriebenen Bücher grundsätzlich für nicht-kanonisch erklärt hatten, obwohl sie bei den Juden außerhalb Palästina (Diasporajuden) im liturgischen Gebrauch waren.. So fehlen Tobit, Judit, 1 / 2 Makabäer, Weisheit Salomos, Jesus Sirach, Baruch (sowie einige Zusätze in Ester und Daniel). 16:- Eine wichtige Methode zum Verständnis des AT ist die sogenannte Typologie. So kann man z.b. im Manna, das Gott seinem Volk Israel in der Wüste zu essen gegeben hat (Ex 16,13-36), ein Bild für die Eucharistie sehen, die Jesus seinen Aposteln reicht (Mk 14,22). 17:- Die Kirche lehrt, dass Gott selbst der Urheber der Heiligen Schrift ist; denn der Heilige Geist inspirierte die Verfasser der alttestamentlichen und ebenso der neutestamentlichen Bücher. Von daher ist es verständlich, das der Lektor nach Verlesung der Schriften im Gottesdienst jeweils ausruft: Wort des lebendigen Gottes. Aber das heißt nicht, dass Gott den verschiedenen Verfassern Wort für Wort diktiert hat, was sie schreiben sollen. Jedes Buch der Heiligen Schrift trägt individuelle Züge, die sich in je eigenen Aussageabsichten, literarischen Gattungen, Denk- und Ausdrucksformen niederschlagen. Göttliche und menschliche Elemente fließen hier zusammen. Dennoch liegt die Federführung bei Gott. Denn er war in den Autoren so wirksam, dass sie nur das überlieferten, was Gott selbst wollte. Daher lehren die heiligen Schriften sicher, getreu und ohne Irrtum die Wahrheit. (2. Vatikanische Konzil, Dei Verbum 11) 8

9 توانايی های انسانی و تلاش خود را به کار گيرند.» (برگرفته از کتاب «پيامبران اسراي يل - شاهدان امروزی خدا» نوشته يوهانا ک پ صفحات و 41). 11:- تلمود - که پس از تخريب معبد اورشليم در سال 70 پس از ميلاد مسيح شکل گرفت شامل تعداد فراوانی از فرامين است: 365 ممنوعيت و 148 فرمان. 12:- يهوديان ميان پاک و ناپاک تفاوت قاي ل هستند و زير و بم های حقوقی فراوانی را پی ريزی کرده اند تا مقررات فراوان و اغلب جزي ی را در عمل قابل اجراء سازند. عهد عتيق و مسيحيت 13:- متون عهد عتيق يعنی نامی که مسيحيان به نوشته های يهودی موسوم به هفتادگانی [Septuaginta] می دهند درست مانند متون عهد جديد جزي ی از متون مقدس مسيحيان هستند. ا نچه که خدا در اعصار پيش از مسيحيت برای قوم برگزيده خود انجام و به او وعده داده است همچنان دارای ارزشی پايدار است «زيرا پيمان قديم هرگز نقض نشده است» (ت.ک.ک./تعاليم کليسای کاتوليک 121). عهد عتيق به منزله سند و مدرکی درباره حکايت خدا با قوم برگزيده خود است که مقرر شده بود عيسی در مقام مسيح منجی سرا خر از ا ن سربرا ورد. مسيحيان متون عهد عتيق را در پرتو رخدادهای مربوط به مسيح مطالعه می کنند. 14 :-هنگامی که در عهد جديد گفته می شود: «بنا به ا نچه مکتوب است» منظور ا نچه است که در عهد عتيق ا مده است چرا که در ا ن زمان هنوز عهد جديد وجود نداشت. عيسی نيز که خود يهودی بود هنگامی که خود را پسر انسان می خواند (دانيال 7 13 لوقا و غيره) يا هنگامی که در ناصره در کنيسه تعليم می دهد (لوقا 30-16) 4 به اين نوشته ها يعنی به متون عهد عتيق استاد می کند. 15 :-کليسای کاتوليک متون هفتادگانی را متن نهايی عهد عتيق تلقی می کند. در ا خرين سده پيش از گاهشمار ما 70 کاهن يهود دست به کار شدند تا متون گوناگونی را به يونانی (زبان جهانی در ا ن روزگار) ترجمه کنند چرا که بسياری يهوديان ديگر بر زبان عبری مسلط نبودند. برخی از نوشته ها حتی به شکل مستقيم به زبان يونانی تا ليف شده بودند. کتاب های مقدس پروتستانی علی القاعده شامل ا ن متون از عهد عتيق که به يونانی نوشته شده اند نيستند زيرا لوتر به عمد از متن عبری استفاده کرده است. همزمان لوتر بنا به تصميم رهبران يهوديان فلسطين در «شورای» Jamnia (شهر يبنه حوالی سال 100 بعد از ميلاد مسيح) که ا رامی زبان بودند عمل کرد. ا نان همگی کتاب های نوشته شده به زبان يونانی را اساسا خارج از کتاب های قانونی اعلام کرده بودند هرچند که اين کتاب ها در ميان يهوديان خارج از فلسطين (يهوديان در تبعيد) کاربرد نيايشی و ا يينی داشتند. به اين ترتيب برای نمونه کتاب های باروخ کتاب حکمت کتاب يشوع بن سيرا و کتاب های اول و دوم مکابيان و همچنين کتاب های طوبيا و يهوديت و نيز بخش هايی از کتاب های دانيال و استر (نوشته های موسوم به ثانی يا کتاب های قانونی ثانی) در ميان کتاب های پروتستان ها ديده نمی شوند اما کليساهای لاتينی و شرق دستکم از زمان برگزاری شورای استانی هيپو در سال 393 پس از ميلاد همه اين متون هفتادگانی را قبول دارند. 16 :-يکی از روش های مهم در درک عهد عتيق روش موسوم به تيپولوژی [دلالت شناسی] است. بر اين اساس می توان برای نمونه در من ا که خدا در بيابان به قوم اسراي يل داد تا بخورند (خروج 36-13) 16 تصويری از مراسم سپاسگزاری يا عشای ربانی را يافت که عيسی به حواريون خود تقديم می دارد (مرقس 22) :-کليسا می ا موزد که خدا خود خالق متون مقدس است چراکه روح القدس الهام بخش تدوين گران کتاب های عهد عتيق و همچنين عهد جديد بوده است. از اين رو قابل درک است که چرا قراي ت کنندۀ متون مقدس در مراسم نيايشی هر بار اعلام می دارد: «کلام خدای زنده». اما اين بدان معنا نيست که خدا واژه به واژه به مولفان گوناگون ديکته کرده است که چه بنويسند. هر يک از کتاب های متون مقدس مشخصاتی منحصر به فرد را برخود دارد که با نيت های مشخصی برای بيان انواع ادبی و ا شکال فکری و بيانی متفاوت نوشته شده است. در اينجا عناصر الهی و انسانی در هم ادغام می شوند. با اين حال با اين حال صاحب قلم خدا است. زيرا او در مولفان ا نچنان تا ثيرگذار بوده است که ا نان فقط ا ن چيزی را روايت می کنند که خدا خود می خواسته است. از اين رو ا نچه متون مقدس ا موزش می دهند «حقيقت قابل اعتماد وفادار به کلام و عاری از خطا است» (شورای دوم واتيکان ). Dei Verbum 11 9

10 18:- Da die Christen die Schriften des Alten Testamentes von Anfang an als Gottes Wort betrachtet haben, hat sich bereits in den ersten Jahrhunderten die Überzeugung durchgesetzt, dass sie über die wörtliche Bedeutung hinaus eine tiefere Dimension haben. Die Kirchenväter unterscheiden zwischen vier Bedeutungsebenen ein und desselben Textes. Neben der wörtlichen Bedeutung könne einige Aussagen auch allegorisch (sinnbildlich), moralisch oder anagogisch (bezogen auf die himmlischen Dinge) verstanden werden. Wenn beispielsweise das Buch Exodus davon berichtet, dass Mose das Volk Israel aus der Sklaverei Ägyptens durch das Rote Meer dem Gelobten Land entgegenführte, dann lässt sich aus diesen Schilderungen ein Vierfaches lesen: 1. Ein historisches Ereignis (wörtlicher Sinn). 2. Die Rettung Israels als ein Sinnbild für die christliche Taufe, durch die das Volk Gottes aus der Sklaverei der Sünde befreit wird (allegorischer Sinn). 3. Der Tod der Ägypter im Roten Meer als ein warnendes Zeichen für alle, die das Volks Gottes bekämpfen (moralischer Sinn). 4. Das Gelobte Land als Sinnbild für die himmlische Heimat bei Gott (anagogischer Sinn). C. Der Koran 19:- 2. Der eine Koran, von Gott verfasst, wurde nach muslimischem Glauben Muhammad wörtlich übermittelt. Die Sunna bezeichnet den vorbildlichen Weg des Propheten Muhammad, dessen Hauptaufgabe darin bestand, die göttliche Offenbarung zu verkünden und sie authentisch zu interpretieren. Der Koran bezeichnet Muhammad als Vorbild und Beispiel für die Gläubigen (vgl. Sura 33,21). Er fordert auf: Und gehorchet dem Gesandten (Sura 24,56) Denn Muhammads Autorität ist ihm von Gott selbst verliehen (vgl. Sura 4,64). So gilt der Grundsatz: Wer dem Gesandten gehorcht, gehorcht Gott (Sura 4,80). Bei den Sunniten gibt es sechs wichtige Hadith-Sammlungen, unter ihnen nehmen die Sammlungen Bukhari (810-70) und Muslim 817/ ) den höchsten Rang ein. Koran und Sunna bilden die Grundlage für die Scharia und die Rechtsentscheide (Fatwas) für die Entscheidung darüber, ob eine Verhaltensweise geboten, empfohlen, erlaubt (halal), missbilligt oder verboten (haram) ist. 20:- Die Scharia ist nicht ein schriftlich vorliegendes, abgeschlossenes Buch, sondern ein alle Aspekte des individuellen und gemeinschaftlichen Lebens der Muslime umfassendes, weiterlebendes und sich weiter entwickelndes Gesetzeswerk, das während der ersten Jahrhunderte durch Rechtsgelehrte vom Koran und von den als zuverlässig qualifizierten Hadithen in Antwort auf jeweils neu entstehende, rechtlich-ethische Fragen abgeleitet wurde. Ausgangspunkt und steter Referenzpunkt der Scharia sind also die als von Gott geoffenbart geglaubten Texte des Korans und der als zuverlässig eingestuften Hadithe. Damit steht die Scharia von ihrem Wesen her in einem Spannungsverhältnis zu westlichen Verfassungen und Rechtsordnungen, wie etwa dem deutschen Grundgesetz, das von einer Verfassungsversammlung formuliert und somit nur menschlich legitimiert ist. Die in der Scharia enthaltenen Ableitungen der frühen Jahrhunderte haben für gläubige Moslems bis heute normativen Charakter. Neue Anfragen werden von Rechtgelehrten durch Rechtsgutachten (Fatwas) beantwortet. Diese haben aber keinen allgemein verbindlichen Charakter. D. Das Neue Testament (NT) 21:- Das Neue Testament (NT) bestehend aus 4 Evangelien, der Apostelgeschichte, 21 Briefen, der Apokalypse. Wenn im Evangelium von der Schrift die Rede ist, ist das AT gemeint, nicht das NT! Das Christentum ist keine Buchreligion! 22:- Im Zentrum des Glaubens steht eine Person: Jesus Christus, der Sohn Gottes, die zweite Person der göttlichen Dreifaltigkeit, der für uns Mensch geworden ist, den Sündern ausgeliefert und gekreuzigt wurde und am dritten Tag auferstanden ist (vgl. Lk 24,7), um uns durch und im Heiligen Geist neu zu machen und so zum Vater zurückzuführen (Erlösung). Er ist der von den Propheten des 10

11 18 :-از ا نجا که مسيحيان متون عهد عتيق را از ابتدا به ديده کلام خدا نگريسته اند از همان سده های نخست اين باور رواج يافته است که اين متون فراتر از اهميت واژگانی خود جنبه ای ژرف دارند. پدران کليسا ميان چهار سطح معنايی گوناگون در يک متن واحد تفاوت قاي ل می شوند. در کنار معنای لغوی برخی اظهارات می توانند از جنبه تمثيلی (نمادين) اخلاقی يا استعلايی (مربوط به امور ا سمانی) درک و دريافت شوند. برای نمونه هنگامی که کتاب خروج از ا ن گزارش می دهد که موسی قوم اسراي يل را با عبور از دريای سرخ از اسارت مصر ا زاد و به سوی سرزمين موعود هدايت کرد از اين توصيفات قراي تی چهارگانه حاصل می شود: 1. رخدادی تاريخی (مفهوم واژگانی). 2. نجات اسراي يل در مقام نمادی برای تعميد مسيحی که از راه ا ن قوم خدا از اسارت گناه ا زاد می شود (مفهوم نمادين). 3. مرگ مصريان در دريای سرخ در مقام نشانی هشداردهنده برای همه کسانی که با قوم خدا می جنگند (مفهوم اخلاقی). 4. سرزمين موعود در مقام نمادی برای موطن ا سمانی خدا (معنای استعلايی). 19:- 2. قرا ن که به دست خدا تدوين شده است بنا به ايمان مسلمانان به شکل کلمه به کلمه به محمد نازل شده است. سنت نمايانگر راه الگومانند محمد پيامبر است که وظيفه اصلی او اين بود که وحی الهی را بشارت دهد و ا ن را به شکل موثق تفسير کند. قرا ن محمد را سرمشق و نمونه ای برای ايمانداران می داند (مقايسه کنيد با سوره 33 ا يه 21). قرا ن چنين می خواهد: «... و رسول ما را اطاعت کنيد» (سوره 24 ا يه 56). زيرا اقتداری که محمد دارد از خدا به او داده شده است (مقايسه کنيد با سوره 4 ا يه 64). به اين ترتيب اين اصل مصداق دارد: «کسی که از رسول خدا پيروی کند از خدا پيروی کرده است» (سوره 4 ا يه 80). سنيان صاحب شش مجموعه مهم از احاديث هستند که در ميان ا نها مجموعه های بخاری (810-70) و مجموعه مسلم (821/ ) بالاترين جايگاه را دارند. قرا ن و سنت بنيان شريعت و تصميم گيری های حقوقی (فتواها) را برای تصميم گيری ها در اين زمينه تشکيل می دهند که ا يا رفتاری پسنديده مورد توصيه مجاز (حلال) مکروه يا ممنوع (حرام) است. شريعت 20:- کتابی نهايی که به شکل نوشتاری موجود باشد نيست بلکه مجموعه قوانينی است که همه جنبه های زندگی فردی و اجتماعی مسلمانان را دربرمی گيرد و همواره زنده و در حال گسترش و تحول است. اين مجموعه در خلال سده نخست در پاسخ به پرسش های حقوقی و اخلاقی که پيوسته از نو مطرح می شد از سوی فقها از قرا ن و احاديثی که کيفيت ا نها قابل اعتماد تلقی می شد استخراج شد. بنابراين مدخل و مرجع هميشگی شريعت متونی ازقرا ن و احاديث معتبر است که درباره ا نها اعتقاد بر اين است که از سوی خدا وحی شده اند. به اين ترتيب شريعت براساس ماهيت اش در وضعيتی از تنش با قوانين اساسی و نظام های حقوقی غربی برای نمونه قانون اساسی ا لمان قرار دارد قانونی که از سوی يک مجمع قانونگزاری تدوين شده و به اين ترتيب فقط از جنبه انسانی مشروعيت دارد. استنتاج های موجود در شريعت که به سده های پيشين مربوط می شوند برای مسلمانان معتقد تا به امروز جنبه معيار به خود داشته اند. به پرسش ها و مطالبات جديد با صدور فتاوی از سوی فقها پاسخ داده می شود. اما اين فتاوی جنبه واجب الاجرای همگانی ندارند. ب. عهد جديد 21:- از چهار انجيل روايت اعمال رسولان 21 نامه و يک کتاب مکاشفه تشکيل شده است. هنگامی که در اناجيل از «کتاب» سخن گفته می شود منظور عهد عتيق و نه عهد جديد است. مسيحيت دين کتاب نيست! 22:- در مرکز ايمان مسيحی يک فرد قرار دارد: عيسی مسيح پسر خدا دومين شخص از تثليث الهی که برای ما انسان شد به گناهکاران تحويل داده شد مصلوب شد و در روز سوم رستاخيز نمود (مقايسه کنيد با لوقا 7). 24 او همان منجی پادشاه و مسيح است که پيامبران عهد عتيق وعده ظهور او را داده بودند. 11

12 Alten Testamentes verheißene Retter, König und Messias. Er ist wahrer Gott und wahrer Mensch zugleich. Er schließt mit dem Volk Gottes einen neuen, ewigen Bund. Er sandte 50 Tage nach seiner Auferstehung den Heiligen Geist, der die Kirche durch die Zeit bis zu seiner Wiederkehr führt. 23:- Mit der Menschwerdung Gottes in Jesus Christus wurde ein neues Kapitel in der Offenbarungsgeschichte aufgeschlagen. Darauf weist der Hebräerbrief in: Viele Male und auf vielerlei Weise hat Gott einst zu den Vätern gesprochen durch die Propheten; in dieser Endzeit aber hat er zu uns gesprochen durch den Sohn (Hebr 1,1-2). Der Prolog des Johannesevangeliums stellt heraus, dass die in Christus erfolgte Selbstmitteilung Gottes nicht mehr zu überbieten ist: Niemand hat Gott je gesehen. Der Einzige, der Gott ist und am Herzen des Vaters ruht, er hat Kunde gebracht (Joh 1,18) (s. Kirche in Not, Glaubenskompass, Neues Testament) 24:-Am Anfang steht: A) der vom Heiligen Geist gewirkte Glaube der Kirche, der sich unter dem Eindruck des Lebens, Leidens, Sterbens, der Auferstehung, Himmelfahrt und Geistsendung gebildet und der Gott als Vater des Messias (Christus) offenbart hat und nun allen Menschen das Heil in Christus anbietet, gemäß den Prophezeiungen der Schrift (AT) sowie des Pfingsterlebnisses und B) die Verkündigung der Apostel im glaubenden Wissen, von Jesus mit der Verkündigung des Glaubens und damit verbunden der Spende der Taufe beauftragt zu sein. 25:- Dieser Glaube wird allmählich schriftlich fixiert, wobei neben dem NT noch weitere Quellen der Tradition lebendig sind in Gebeten, Liturgie, Festen, Schriften der Väter, Entscheidungen von regionalen und allgemeinen Konzilen, bischöflichen und päpstlichen Lehrschreiben sowie einer reichen Literatur der Kirchenväter und Kirchenlehrer, die den Glauben in seiner Fülle und seiner Tiefe ausleuchten und seine Konsequenzen für das praktische Leben aufzeigen. Dabei sind die Evangelien von unschätzbarem Wert für die Christenheit, da sie Worte und Taten Jesu überliefern. 26:- Die Selbstoffenbarung Gottes in den Schriften des Alten und Neuen Testamentes ist zwar schon erfolgt, doch das fortschreitende Verständnis des Wortes Gottes ist noch nicht an sein Ende gelangt. Der Katechismus der Katholischen Kirche vermerkt dazu: Obwohl die Offenbarung abgeschlossen ist, ist ihr Inhalt nicht vollständig ausgeschöpft; es bleibt Sache des christlichen Glaubens, im Lauf der Jahrhunderte nach und nach ihre ganze Tragweite zu erfassen. (KKK 66) 27:- Während im Christentum das Wort Gottes also nicht die Bibel, sondern Jesus Christus ist (Er ist das Wort, das vom Vater ausgeht (Joh 1,1)), nimmt diese absolute Position im Islam der Koran ein. Der Koran ist nicht wie die Bibel Menschenwort, welches Gottes Wort in sich birgt, sondern der Koran ist nach islamischer Auffassung direktes Wort Gottes. Muhammad ist Zeuge und Diener des Korans. Im Christentum gibt das NT das Zeugnis der Apostel wieder. Die einzelnen biblischen Schriften sind Wort Gottes in einem weiteren Sinn, nämlich sofern sie Teil des göttlich inspirierten Zeugnisses der Bibel auf Christus hin (AT) und von Christus her (NT) sind. 28:- Die Rollen sind somit vertauscht. Gottes Wort hier: Jesus Christus dort: der Koran; der Zeuge für Gott: hier: das Leben und die Lehre der Kirche und die Bibel, dem schriftlich festgehaltenen Teil der apostolischen Überlieferung dort: Muhammad und nach seinem Tode 1 übergegangen auf die muslimische Gemeinde, die Umma.0F 1 Vgl. Das Christentum und der Islam 12

13 او همزمان خدای راستين و انسان راستين است. او با قوم خدا پيمانی جديد و جاودانی منعقد می کند. او 50 روز پس از رستاخيزش روح القدس را فرستاد که کليسا را در طول زمان تا زمان بازگشتش هدايت می کند. 23:- با انسان شدن خدا در عيسی مسيح فصلی جديد در تاريخ وحی ا غاز شد. در اين زمينه در رساله به عبرانيان چنين می ا يد: «خدا که در زمان سلف به اقسام متعدد و طريق های مختلف به وساطت انبيا به پدران ما تکلم نمود در اين ايام ا خر به ما به وساطت پسر خود متکلم شد» (عبرانيان 2-1). 1 در پيشگفتار انجيل يوحنا اين نکته روشن می شود که تجلی خدا که در شخص مسيح صورت می گيرد ديگر نظيری نخواهد داشت: «خدا را هرگز کسی نديده است پسر يگانه ای که در ا غوش پدر است همان او را ظاهر کرد.» (يوحنا 18) 1 (همچنين مراجعه کنيد به کتاب.(Kirche in Not منتشره از سوی Glaubenskompass, Neues Testament ا نچه از ابتدا وجود داشت 24:- الف) ايمان کليسا تحت تا ثير روح القدس که با تا ثيرپذيری از زندگی رنج ها مرگ رستاخيز و عروج مسيح و همچنين ارسال روح شکل گرفت خدا را در مقام پدر مسيح متجلی ساخت و اکنون نجات در مسيح را به همه انسان ها نويد می دهد يعنی مطابق با پيشگويی عهد عتيق و همچنين تجربه عيد پنجاهه و ب) نبوت های حواريون همزمان با اين باور راسخ که از سوی عيسی دعوت به اعلام ايمان و به اين ترتيب تعميد بخشيدن که به ا ن مربوط است شده اند. 25:- اين ايمان به تدريج به شکل کتبی تثبيت می شود در حالی که همزمان در کنار عهد جديد منابع سنتی ديگر به شکل نيايش ها مراسم نيايشی جشن ها نوشته های پدران تصميم گيری های شوراهای محلی و همگانی رساله های ا موزشی اسقفان و پاپ ها و همچنين ادبياتی غنی از سوی پدران و مربيان کليسايی شکل پويا و زنده خود را حفظ می کنند. بانيان اين ا ثار ايمان را در شکل غنی و سرشار ا ن و همچنين در عمق ا ن روشن می سازند و همزمان نشان می دهند که اين ايمان برای زندگی عملی انسان ها چه پيامدهايی به دنبال دارد. همزمان بايد گفت که اناجيل برای حيات مسيحی اهميتی بی حد و مرز دارند چرا که کلام و کردار عيسی را به ا گاهی ما می رسانند. 26:- هرچند خدا خود را در نوشته های عهد قديم و عهد جديد متجلی ساخته اما درک پيشرفته از کلام خدا هنوز به مرحله نهايی خود نرسيده است. در کتاب تعاليم کليسای کاتوليک در اين زمينه چنين ا مده است: «گرچه وحی به طور کامل ا مده به طور کاملا روشنی تبيين نشده است و اين به عهده ايمان مسيحی است که به تدريج و در طول قرن ها معنای تام ا ن را به دست ا ورد.» (ت.ک.ک. 66) 27:- در حالی که در مسيحيت کلام خدا نه کتاب مقدس بلکه شخص عيسی مسيح است (او کلمه است که نزد خداست يوحنا 1 1 ) اين جايگاه مطلق در اسلام همان قرا ن است. قرا ن برخلاف کتاب مقدس کلام انسان ها نيست که کلمه خدا را در خود جای داده باشد بلکه به باور اسلامی قرا ن به شکل مستقيم کلام خداست. محمد شاهد و خادم قرا ن است. در مسيحيت عهد جديد حواريون را در مقام شاهد بازتاب می دهد. هر يک از نوشته های کتاب مقدس کلام خدا به مفهومی وسيع تر هستند يعنی بخشی از شهادت الهام گرفته از سوی خداوند و دال بر مسيح (عهد عتيق) و شهادتی از شخص مسيح (عهد جديد). 28 :-به اين ترتيب جای نقش ها در اينجا عوض شده است. در اينجا کلام خدا عيسی مسيح است و در اسلام قرا ن شاهد مثال برای خدا در اينجا زندگی و تعاليم کليسا و کتاب مقدس و بخش مکتوب و ثبت شده روايات حواريون و در 2 اسلام محمد است که پس از مرگ او به جماعت مسلمانان يا همان امت واگذار شده است. F1 2 Vgl. Das Christentum und der Islam- 13

14 Christentum Islam Göttlicher Ursprung Der Vater Allah Gottes Wort in der Welt Jesus Christus Der Koran Zeuge für Gott Die Kirche und die Bibel Muhammad und die Umma 29:- Daher verbietet sich jede Veränderung am Koran, jede zeitgeschichtliche Einordnung und Differenzierung, ja sogar jede Übersetzung ist konservativen Mullahs ein Verrat am Wort Gottes, da jede Übersetzung in Wirklichkeit eine Interpretation der koranischen Aussage ist. Der Koran kann daher gültig und verbindlich nur auf Arabisch gelesen und verstanden werden. 30:- Im Christentum ist das fortschreitende Verständnis des Wortes Gottes noch nicht an sein Ende gelangt, im Islam dagegen wurden im 11. Jahrhundert die Rechtsvorschriften abschließend gefasst (das Tor des idschtihad, der weiteren rechtlich-theologischen Entwicklung, wurde geschlossen) und seither wird vom Mainstream jegliche weitere Veränderung als häretisch ausgeschlossen. Das Wort Evangelium kommt vom griechischen eu-angelion = frohe Botschaft oder gute Nachricht. Der Inhalt der frohen Botschaft ist: Die Erlösung von der Sünde, die Gotteskindschaft und Aufnahme in die Familie Gottes 31:- Es gibt vier Evangelien. Sehr bald entstand bei den ersten Christen das Bedürfnis, die Verkündigung der Apostel und ihre Erzählungen von den Taten und Worten Jesu auch schriftlich festzuhalten, damit sie immer wieder nachgelesen, betrachtet und unverändert weitergegeben werden können. Das erste Evangelium wurde von Markus, einem Mitarbeiter des Apostel Petrus, geschrieben. Es richtet sich in erster Linie an die Römer. Markus hat anscheinend Jesus selbst persönlich gekannt (s. Mk 14, 51). 32:- Das zweite Evangelium stammt aus der Feder des Apostels Matthäus. Als Zöllner von Beruf, gewohnt, Protokolle schnell schriftlich abzufassen, wird er vermutlich über eine umfangreiche Sammlung von Notizen der Worte Jesu verfügt haben. Er nutzt die Vorlage von Markus, ergänzt sie und verweist insbesondere auf Stellen des AT. Er schreibt für Leser aus dem Judentum. 33:- Das dritte der sogenannten synoptischen Evangelien stammt von Lukas, einem griechischen Arzt, der sich wohl auf der 2. Missionsreise des Apostels Paulus diesem angeschlossen hat (Wechsel von man und er/sie zu wir, s. Apg 16, 10). Er hat Jesus nicht persönlich gekannt, sondern als akademisch gebildeter Mensch systematisch recherchiert; s. sein Vorwort: Lk 1, 1-4. Er nutzt ebenfalls den dreistufigen Aufbau des Markusevangeliums und ergänzt aus Quellen, die er wohl mit Matthäus gemeinsam hatte. Die Tradition überliefert, dass Lukas eine gewisse Zeit in Ephesus zusammen mit Maria, der Mutter Jesu, gelebt habe. Auf diese Weise erhielt er wohl auch die Informationen über die Kindheit Jesu, die sich in den ersten zwei Kapiteln seines Evangeliums befinden. Diese drei Synoptiker (Zusammenschauer) weisen große Übereinstimmungen aus, weil sie in weiten Teilen die gleichen Quellen benutzt haben, jedes aber für sich hat auch seinen besonderen Reiz, da die Verfasser je nach Leserschaft das ein oder andere Detail stärker hervorgehoben haben, so dass in der Zusammenschau das Bild sich abrundet und in seinen 14

15 سرمنشاء الهی کلام خدا در جهان شاهد برای خدا مسيحيت پدر عيسی مسيح کليسا و کتاب مقدس اسلام الله قرا ن محمد و امت 29 :-از اين رو هر تغييری در قرا ن قدغن است. هر تطبيق يا تغييری بنا به روح حاکم بر زمانه و حتی هر ترجمه ای از نظر روحانيون محافظه کار اسلامی خيانت به کلام خدا به شمار می رود زيرا هر برگردانی براستی به منزله تفسيری از گفته های قرا نی است. از اين رو قرا ن را در شکل معتبر و موثق ا ن فقط می توان به زبان عربی خواند و درک کرد. واژه انجيل Evangelium از واژه يونانی eu-angelion به معنای خبر خوش يا بشارت سرچشمه می گيرد. محتوای اين خبر خوش چنين است: رهايی يافتن از گناه فرزندخواندگی انسان در پيشگاه خدا و پذيرش در خانواده الهی. 30:- در مسيحيت درک پيشرفته و کامل از کلام خدا هنوز به پايان خود نرسيده است اما در نقطه مقابل در اسلام در سده يازدهم قواعد حقوقی به شکل نهايی تدوين شدند (دروازه اجتهاد يعنی ادامه تغييرات و توسعه های حقوقی - الهيات شناختی بسته شد) و از ا ن روز تاکنون جريان فکری اصلی در اسلام هرگونه تغيير ديگری را در مقام امری کفرا ميز مردود می شمارد. 31 :-چهار انجيل وجود دارد. در ميان مسحيان نخستين از همان سال های نخست اين نياز پديد ا مد که نبوت های حواريون و روايات ا نان درباره کردار و گفتار عيسی همچنين به شکل مکتوب ثبت گردد تا بتوان ا نها را بارها و بارها خواند مدنظر قرار داد و به شکل ثابت و تغييرنيافته به ديگران منتقل کرد. نخستين انجيل به دست مرقس يکی از همکاران پطرس حواری نوشته شد. اين انجيل در درجه نخست خطاب به روميان نوشته شده است. ظاهرا مرقس شخصا عيسی را می شناخت (مراجعه شود به مرقس 51) :دومين انجيل به قلم متی حواری نوشته شده است. او که با شغل خراج بگيری خود به روش متعارف اش صورت جلسه ها را به سرعت مکتوب می کرد احتمالا مجموعه بزرگی از يادداشت های مربوط به کلام عيسی را در اختيار داشت. او از نسخه مرقس استفاده کرد تا نسخه انجيل خود را کامل کند و بويژه به نکاتی در عهد عتيق اشاره کرد. او برای خوانندگان يهودی می نوشت. 33 :-انجيل سوم از اناجيل موسوم به اناجيل همنوا يا نظير از لوقا پزشکی يونانی نشا ت می گيرد که بی شک در دومين سفر بشارتی پولس حواری به او پيوست (تغيير زبان انجيل از «افراد» و «اومذکر/او مونث» به «ما» رجوع شود به اعمال رسولان 10). 16 او شخصا عيسی را نمی شناخت بلکه در مقام انسانی فرهيخته و تحصيلکرده به شکل اصولی مشغول پژوهش و محاسبه بود (رجوع شود به پيشگفتار او در باب 1 ا يه های 1 تا 4). او همچنين از ساختار سه مرحله ای انجيل مرقس استفاده کرد و براساس منابعی که بی شک در ا نها با متی اشتراک داشت به تکميل نسخه خود پرداخت. بنا به روايات ا مده است که لوقا برای مدت زمان معينی در افسس همراه با مريم مادر عيسی زندگی می کرد. به اين ترتيب او بی شک اطلاعاتی نيز راجع به کودکی عيسی کسب کرده بود که می توان ا نها را در دو باب نخست انجيل او يافت. اين سه «نظير» Synoptiker] يا به شکل تحت الفظی يکسان بينان] با يکديگر همخوانی های فراوانی دارند زيرا ا نها تاحدود بسيار زيادی از منابع مشابهی استفاده کرده اند اما اثر هرکدام از ا نان جذابيت و کشش خاص خود را دارد زيرا مولفان ا نها بنا به مخاطبان خود جزي ياتی را بيشتر مورد تا کيد قرار داده اند به طوری که در يک نگرش کلی تصويری يکپارچه شکل می گيرد که در اظهارات ا ن جزي يات و نمايه های 15

16 Aussagen detail- und facettenreicher wird. Daher wollte die Kirche auf keines der drei verzichten. 34:- Von diesen drei synoptischen Evangelien hebt sich das vierte Evangelium ab, das den Apostel Johannes zum Autor hat. Johannes setzt die übrigen Evangelien als bekannt voraus und berichtet exklusiv von anderen Ereignissen wie z.b. vom nächtlichen Gespräch mit Nikodemus oder der Begegnung Jesu mit der Frau am Jakobsbrunnen oder der Fußwaschung Jesu am Abend vor seinem Leiden. Es enthält Reden Jesu und die Entfaltung der Selbstoffenbarung Jesu, die in den drei anderen Evangelien nicht enthalten sind. Die große Liebe zum Detail verrät, dass hier ein Augenzeuge des Lebens Jesu geschrieben hat. Viele dieser Details wurden zwischenzeitlich durch die archäologischen Studien bestätigt, was die Aussagen noch einmal bekräftigt. In Joh 21,25 wird klargestellt, dass die Evangelien nicht einen umfassenden Überblick über das Leben und die Taten Jesu zu geben beabsichtigen, sondern eher nur relevante Auszüge. 35:- Entgegen früheren Datierungen kommen neuere Forschungen aufgrund von Papyri-Funden zum Ergebnis, dass alle vier Evangelien bereits vor dem Jahre 70 entstanden sein müssen, also innerhalb der 30 Jahre, die dem Tod, der Auferstehung und der Himmelfahrt Jesu Christi folgen. 36:- Die Evangelien sind von der Art ihrer Entstehung her also eher den Hadithen vergleichbar als dem Koran. Sie wollen dem Leser die Worte und Taten Jesu näher bringen und den Glauben an Jesus Christus wecken. Die zentrale Frage, die sich jeder Christ stellt, ist nämlich: Wer ist Jesus Christus für mich? Ist er nur ein, wenn auch beeindruckender guter Mensch, ein Prophet oder der Sohn Gottes d.h. wahrer Gott und wahrer Mensch zugleich, die zweite Person der Heiligsten Dreifaltigkeit, Heiland und Erlöser und zugleich Bruder aller Menschen. 37:- Neben den vier kanonischen Evangelien, gibt es eine umfangreiche apokryphe Literatur insbesondere aus dem 2. und 3. Jahrhundert. Einige dieser Schriften nennen sich auch Evangelium, wie z.b. das Kindheitsevangelium des Thomas oder das Proto-Evangelium des Jakobus. Sie enthalten z.t. phantastische Wundergeschichten und nette Anekdoten oder aus der gnostischen Überzeugung heraus, der Mensch könne sich selbst erlösen, leugnen sie etwa den Kreuzestod oder das Leiden des Gottessohnes. Jedenfalls hat die frühe Kirche diese Schriften als nicht authentisch und den Glauben nicht richtig wiedergebend zurückgewiesen. Muhammad war mit diesem Schrifttum auf mündlichem und wohl auch schriftlichem Weg vertraut. Geschichten der altarabischen Tradition vermischt mit genuin biblischen oder apokryphen Erzählungen wurden wohl an den Lagerfeuern der Beduinen erzählt oder auch von Sekten verbreitet. So finden sich einige Spuren oder gar ganze Erzählungen dieser apokryphen Evangelien im Koran wieder. So erinnert z.b. die Erzählung von der an die unter einer Palme gebärende Mutter Jesu in Sura 19,23-26 gerichtete Stimme an die Erzählung von der Flucht Josefs und Marias nach Ägypten im Pseudo-Matthäusevangelium (20,1-2). Über das Vogelwunder, das in Sura 3,39 berichtet wird, berichtet das Kindheitsevangelium des Thomas (2,1-5). 38:- Das so-genannte Barnabas-Evangelium dagegen ist etwa in der Zeit zwischen dem 14. und 16. Jahrhundert n. Chr. entstanden. Es liegt in zwei Manuskripten, auf Spanisch und Italienisch (aber weder auf Griechisch, Lateinisch oder Hebräisch) vor. Es hat für die christliche Welt so gut wie keine Bedeutung erlangt, denn es steht in einer Reihe mit einer Fülle von Evangelienfälschungen, die keinerlei Echtheit beanspruchen können. Wie kann man einen Text als genuines Evangelium akzeptieren, wenn er hinsichtlich sowohl der Heiligen Schriften der Christen als auch des Korans zahlreiche Fehler und Widersprüche enthält und deutlich die Spuren einer Entstehungszeit trägt, die Jahrhunderte nach der Zeit der Entstehung des Neuen Testaments sowie auch nach der Zeit des Kommens des Koran liegt? 16

17 غنی تری به چشم می خورد. از اين رو بود که کليسا مايل نبود از هيچ يک از اين سه انجيل چشم پوشی کند. 34 :-انجيل چهارم که يوحنای حواری ا ن را نگاشته است از اين سه انجيل نظير متمايز است. يوحنا اناجيل ديگر را به عنوان ا ثاری شناخته شده پيش زمينه کار خود قرار می دهد و به شکل «ويژه» رخدادهايی ديگر را روايت می کند مانند گفت و گوی شبانه با نيقوديموس يا ملاقات عيسی با زنی در کنار چاه يعقوب يا ماجرای شست و شوی پای حواريون توسط عيسی در شب پيش از رنج هايش بر صليب. اين انجيل شامل سخنان عيسی و چگونگی بسط و توسعه تجلی عيسی است که در سه انجيل ديگر ديده نمی شود. علاقه شديد به ذکر جزي يات نشان می دهد که اين انجيل را شاهدی عينی از زندگی عيسی نوشته است. بسياری از اين جزي يات در اين بين طی پژوهش های باستان شناسی تا ييد شده اند امری که خود صحت گفته ها را يکبار ديگر به تا ييد می رساند. در ا يه 25 از باب 21 در انجيل يوحنا به صراحت ا مده است که اناجيل درنظر ندارند ديدی همه جانبه درباره زندگی و کردار عيسی اراي ه دهند بلکه بيشتر درصدد ا ن هستند که بخش هايی برگزيده و مهم از ا نها را بازتاب بخشند. 35:- برخلاف حدسيات قديمی درباره تواريخ پيدايش اناجيل در پژوهش های جديدتر درزمينه يافته های پاپيروسی اين نتيجه حاصل شده است که هر چهار انجيل بايد پيش از سال 70 پديد ا مد باشند يعنی درخلال 30 سالی که به دنبال مرگ رستاخيز و عروج عيسی مسيح به ا سمان ا مد. 36:- بنابراين چهار انجيل بنا به شکل پيدايش شان بيشتر به احاديث اسلامی شبيه هستند تا به قرا ن. قصد ا نها بر اين است که کلام و کردار عيسی را به خواننده نزديک تر سازند و ايمان به عيسی مسيح را برانگيزند. به عبارتی پرسش اساسی که هر فرد مسيحی برای خود مطرح می سازد اين است: عيسی مسيح برای شخص من کيست ا يا او در همان حال که انسانی تا ثيرگذار و نيک است فقط يک پيامبر است يا «پسر خدا» - يعنی خدای راستين و انسان راستين به شکل همزمان دو شخص از تثليث مقدس منجی و همزمان برادر همه انسان ها. 37:- علاوه بر چهار انجيل قانونی تعداد زيادی نوشته های اپکريف [اسفار مشکوک] بويژه از سده های دوم و سوم برجای مانده است. برخی از اين نوشته ها نام انجيل را به خود دارند برای نمونه انجيل مربوط به کودکی توما يا انجيل يعقوب. اين نوشته ها تاحدودی دربرگيرنده حکايات معجزه ا ميز افسانه ای و داستان های خواندنی و جالب هستند و يا براساس اين باور گنوسی که انسان خود قادر به نجات بخشيدن خويش است برای نمونه مرگ مسيح بر صليب و رنج های پسر خدا را انکار می کنند. در هر حال کليسای نخستين اين نوشته ها را به عنوان نوشته های غيرموثق که ايمان را به شکل درست بازتاب نمی بخشند مردود می شمارد. محمد بنا به روش های شفاهی و همچنين کتبی با اين طرز نگارش ا شنايی داشت. داستان های مربوط به پيشينه کهن عربی که با روايات اصولا برخاسته از کتاب مقدس يا اسفار مشکوک به هم ا ميخته بود بی شک در کنار ا تش جنب خيمه های بدويان روايت می شد يا فرقه ها ا نها را رواج می دادند. به اين ترتيب ا ثاری از حکاياتی از اين اناجيل مشکوک يا حتی رواياتی کامل از ا نها در قرا ن بازيافته می شود. بر اين اساس برای نمونه روايت ندايی که مادر عيسی را در حال زايمان در زير يک درخت نخل مخاطب قرار می دهد در ا يه های 23 تا 26 از سوره 19 قرا ن يادا ور روايت فرار يوسف و مريم به مصر در انجيل نسبت داده شده به متی (باب 20 ا يه 2-1) است. درباره معجزه پرنده که در ا يه 39 از سوره 3 روايت می شود در انجيل کودکی توما نيز حکايت شده است (باب 2 ا يه های 5-1). 38 :-در نقطه مقابل انجيل موسوم به برنابا حدودا در حدفاصل زمانی ميان سده 14 و 16 پس از ميلاد مسيح پديد ا مد. اين انجيل به دو نسخه به زبان های اسپانيايی و ايتاليايی (اما نه به يونانی نه به لاتين و نه به عبری) موجود است. اين انجيل برای جهان مسيحی تقريبا هيچ اهميتی نداشته است زيرا با انبوهی از اناجيل جعلی که درباره ا نها هيچ حقانيتی را نمی توان ثابت کرد در يک رديف قرار می گيرد. چگونه می توان متنی را به عنوان انجيل اصل پذيرفت هنگامی که اين متن هم از لحاظ متون مقدس مسيحيان و هم از ديد قرا ن دارای خطاها و تناقض های فراوان است و ا شکارا مشخصه های دوران پيدايشی را برخود دارد که به سده ها پس از دوران پيدايش عهد جديد و همچنين به پس از دوران ظهور قرا ن مربوط می شود. 17

18 39:- Die Tatsache, dass es vier Evangelien gibt, wird von Muslimen oft als Beweis für die Verfälschung des Evangeliums gewertet. So wie es nur einen wahren Koran geben kann, so gab es auch zunächst nur ein wahres und unverfälschtes Evangelium, so die These der Muslime. Die Tatsache, dass es vier verschiedene Versionen des einen Evangeliums gibt, gilt Muslimen als Beweis, dass es sich bei diesen nicht um den wahren, unverfälschten Text handeln kann, der von Gott auf Jesus herabgesandt wurde. Die Evangelien sind für die Muslime den Hadithen vergleichbar: von Menschen verfasst, enthalten sie im besten Fall von Gott inspirierte Passagen. Diese aber sind vermischt mit anderen, von Menschen verfälschten. Ein ganze Reihe von Hadith-Sammlungen bieten eine enorme Zahl von Hadithen an, die nach ihrer vermeintlichen zu- oder Unzuverlässigkeit klassifiziert werden. So gibt es im Islam auch verschiedene Hadith-Sammlungen. 40:- Die Evangelien sind nach katholischem Verständnis Berichte, die von Menschen unter der Inspiration des Hl. Geistes verfasst wurden, d.h. mit der Sicherheit, dass hier Wahres geschrieben wurde. Das entbindet jedoch nicht von der Pflicht, zum richtigen Verständnis des Textes auf die Aussageabsicht des Autors, seine Stilmittel und die Ausdrucksweise seiner Zeit zu achten. Ferner muss die Interpretation des Evangeliums bei aller Wertschätzung einzelner Verse immer auch das Ganze der Evangelien im Auge behalten. 41:- Der Evangelist Lukas stellt seinem Evangelium ein Vorwort (Lk 1,1-4) voran, dass das gesagte veranschaulicht: Schon viele haben es unternommen, einen Bericht über all das abzufassen, was sich unter uns ereignet und erfüllt hat. Dabei hielten sie sich an die Überlieferung derer, die von Anfang an Augenzeugen und Diener des Wortes waren. Nun habe auch ich mich entschlossen, allem von Grund auf sorgfältig nachzugehen, um es für dich, hochverehrter Theophilus (= Gott Liebender), der Reihe nach aufzuschreiben. So kannst du dich von der Zuverlässigkeit der Lehre überzeugen, in der du unterwiesen wurdest. Hier werden die Kriterien benannt: Überlieferung der Augenzeugen (Apostel) und Diener des Wortes (Apostel inkl. der Apostel Paulus und der ersten Jünger), Erfüllung des AT, historische Ereignisse, sorgfältig recherchiert, Zuverlässigkeit der Lehre. 42:- Und das Evangelium des Johannes schließt mit der Schlussbemerkung der Herausgeber des Evangeliums (Joh 21,24-25): Dieser Jünger ist es, der all das bezeugt und der es aufgeschrieben hat; und wir wissen, dass sein Zeugnis wahr ist. Es gibt aber noch vieles andere, was Jesus getan hat. Wenn man alles aufschreiben wollte, so könnte, wie ich glaube, die ganze Welt die Bücher nicht fassen, die man schreiben müsste. 43:- Die Evangelien enthalten also nicht alle Worte und Taten und Ereignisse des Lebens Jesu in dieser Welt, sondern nur eine eine Auswahl aus ihnen. Allein von daher gesehen, kann es das Sola Scriptura-Prinzip, das die Protestanten hochhalten, nicht geben. Die Tradition steht auf einer breiteren Basis. Die Evangelien selbst stellen nur allerdings wesentliche und wichtige Ausschnitte der apostolischen Tradition (Übermittlung) der Kirche dar. Gebete, Hymnen und Glaubensformeln, Feste sowie die Lehre der Apostel und ihrer Nachfolger sind ebenfalls Träger der Tradition und finden sich in einzelnen Passagen des Neuen Testaments auch wieder, wie die Literarkritik anschaulich festgestellt hat. 44:- In den 21 Briefen der Apostel Paulus, Petrus, Johannes, Judas und Jakobus, die die frühe Kirche als den wahren Glauben wiedergebende Schriften in den Kanon der authentischen Schriften aufgenommen hat und die in der gesamten damaligen Kirche ( n.chr.) anerkannt waren, sind wichtige Zeugnisse der Entfaltung der christlichen Glaubenslehre. In ihnen finden sich Glaubenserklärungen, Hinweise für das praktische Leben sowie Richtlinien und Handlungsanweisungen bezüglich der Gemeindeleitung, der Ordnung des Gottesdienstes und der Gemeinden. Etwas aus der Reihe fallen der Philemon- und der Hebräerbrief. Der Brief des Paulus an 18

19 39 :-اين واقعيت که چهار انجيل وجود دارد اغلب از سوی مسلمانان به عنوان شاهد مثالی از جعل انجيل ارزيابی می شود. بنا به نظريه حاکم در ميان مسلمانان به همان صورت که فقط يک قرا ن راستين می تواند وجود داشته باشد در ابتدا هم فقط يک انجيل راستين و غيرجعلی وجود داشته است که از سوی خدا به عيسی نازل شده بود. اناجيل برای مسلمانان به احاديث شبيه هستند: ا نها که به دست انسان ها تا ليف شده اند در خوشبينانه ترين شکل ممکن دارای بخش هايی الهام گرفته از خدا هستند. اما احاديث با مواردی ديگری که از سوی انسان ها تحريف شده اند به هم ا ميخته اند. در مجموعه مفصلی از احاديث موجود تعداد بسياری احاديث يافت می شوند که به شکل فرضی براساس موثق بودن و موثق نبودنشان طبقه بندی شده اند. به همين دليل در اسلام هم مجموعه احاديث گوناگونی وجود دارد. 40:- بنا به درک کاتوليکی اناجيل گزارش هايی هستند که از سوی انسان ها با الهام گيری از روح القدس تدوين شده اند يعنی با اين ضمانت که هرچه در اينجا نوشته شده حقيقی بوده است. با اين حال اين باور از اين تعهد چيزی نمی کاهد که برای درک صحيح متن به نيت اظهارات نويسنده ابزار س بکی او و شيوه بيانی زمانه اش توجه شود. از اين گذشته تفسير انجيل بايد به رغم همه ارزش هايی که تک تک ا يات دارند کليت انجيل را نيز در نظر گيرد. 41:- لوقای انجيل نگار برای انجيل خود پيشگفتاری (لوقا 4-1) 1 قرار می دهد که ا نچه را که گفته شد به تصوير می کشد: «از ا ن جهت که بسياری دست خود را دراز کردند به سوی تا ليف حکايت ا ن اموری که نزد ما به اتمام رسيد چنانچه ا نانی که از ابتدا نظارگان و خادمان کلام بودند به ما رسانيدند من نيز مصلحت چنان ديدم که همه را من البدايه به تدقيق در پی رفته به ترتيب به تو بنويسم ای تيوفلس (= دوستدار خدا) عزيز تا صحت ا ن کلامی را که در ا ن تعليم يافته ای دريابی.» در اينجا از معيارها نام برده می شود: روايت از سوی شاهدان عينی (حواريون) و خادمان کلام (حواريون به انضمام پولس حواری و نخستين شاگردان) تحقق يافتن عهد عتيق رخدادهای تاريخی در پژوهشی دقيق و همچنين قابل اعتماد بودن تعاليم. 42:- و انجيل يوحنا نيز با اين اشاره نهايی از سوی مولف ا ن به پايان می رسد (يوحنا 25-24): 21 و«اين شاگردی است که به اين چيزها شهادت داد و اينها را نوشت و می دانيم که شهادت او راست است. و ديگر کارهای بسيار عيسی بجا ا ورد که اگر فردا فردا نوشته شود گمان ندارم که جهان هم گنجايش نوشته ها را داشته باشد.» 43 :-بنابراين اناجيل دربرگيرنده همه کردار و رخدادهای زندگی عيسی در اين جهان نيستند بلکه فقط گزيده ای از ا نها به شمار می روند. فقط بر اساس همين ديدگاه هم که شده اصل Sola Scriptura که پروتستان ها اقامه می کنند نمی تواند مصداق داشته باشد. اين پيشينه بر بنيانی گسترده تر مبتنی است. البته اناجيل به تنهايی «فقط» بخش های بنيادی و مهم از پيشينه رسولی کليسا (انتقال) را توصيف می کنند. نيايش ها سرودها و فرمول های ايمانی جشن ها و همچنين تعاليم حواريون و جانشينانشان نيز از بنيان های سنت هستند و همان گونه که نقد ادبی نشان داده است در برخی بخش های عهد جديد نيز خود را نشان می دهند. 44:- در 21 رساله نوشته شده به دست پولس پطرس يوحنا يهودا و يعقوب که کليسا ا نها را به عنوان نوشته هايی که ايمان راستين را بازتاب می دهند در بطن نوشته های موثق و معتبر پذيرفته است و در کل کليسای ا ن زمان (سال های 200 تا 250 پس از ميلاد) به رسميت شناخته شده بودند مدارک اثبات مهمی از بسط تعاليم ايمانی مسيحی يافت می شود. در اين رساله ها توضيحاتی ايمانی توصيه هايی برای زندگی عملی و همچنين خط مشی ها و شيوه های رفتاری مربوط به سرپرستی جماعات ترتيب دادن مراسم نيايشی و شکل دادن به جماعات ديده می شود. رساله های فيلمون و عبرانيان اندکی با بقيه متفاوت هستند. رساله پولس به فيلمون 19

20 Philemon ist sehr persönlich gehalten. Er legt für einen geflohenen Sklaven ein gutes Wort bei seinem Herrn Philemon ein und nennt den Sklaven seinen geliebten Bruder. Der Hebräerbrief ist ein Mahnschreiben an Judenchristen. Ein Absender dieses Briefes wird nicht angegeben. Die Briefe: Jakobus, Petrus, 1, Johannes sowie Judas, nennt man auch Katholische Briefe. 45:- Zu den Schriften der frühen Kirche gehören z.b. auch die Briefe des dritten Nachfolgers des Petrus auf dem Bischofssitz von Rom, Papst Clemens (gest. 97 oder 101). Diese Briefe, wie auch andere, sind zwar rechtgläubig, wurden aber von der frühen Kirche nicht in den Kanon der Schriften aufgenommen, die im Gottesdienst verlesen wurden (d.h. zum NT gezählt wurden), weil sie nicht von einem Apostel stammen, sondern von der nachapostolischen Generation. 46:- Außerdem umfasst das NT die Apostelgeschichte, die Geschichte der Urkirche von der Himmelfahrt Jesu an bis zu den Missionsreisen des Apostel Paulus, die ihn über Kleinasien und Griechenland bis nach Rom führen. Von Petrus, der ja auch in Rom zusammen mit Paulus den Märtyrertod erlitt, ist nur am Anfang die Rede. Die Geschichte der anderen Apostel, die den Glauben nach Armenien, in den Iran, nach Indien und bis nach China gebracht haben, ist hier nicht verzeichnet. 47:- Die Apostelgeschichte bezeugt, wie es die junge Kirche geschafft hat, zwei unterschiedliche Formen des Christseins miteinander zu versöhnen. Die Schrift dokumentiert zunächst die Spannungen, die zwischen Judenchristen und Heidenchristen entstanden. Führende christgläubige Juden waren der Auffassung, dass Heiden bei ihrem Übertritt zum Christentum zugleich auch die jüdischen Frömmigkeitsvorschriften zu beachten hätten, insbesondere das Beschneidungsgebot für die Männer. Paulus aber lehnte eine Doppelkonversion der Heiden zum Christentum und zum Judentum ab. Dies hätte in seinen Augen eine zu große Hürde für die Bekehrung bedeutet. Eine Lösung dieses Konflikts schildert die Apostelgeschichte in Kapitel 15. Danach verständigten sich die Apostel und andere Autoritäten der Jerusalemer Gemeinde darauf, den Heiden, die sich zu Gott bekehren, keine Lasten aufzubürden (Apg 15,19). Paulus hatte sich also mit seiner maßvollen Linie durchgesetzt. (Kirche in Not, ebenda) 48:- Das letzte Buch des NT ist die Apokalypse des Johannes, ein Buch mit vielen symbolischen Beschreibungen, das eine Erklärung der Heilsgeschichte des Menschen zum Ziel hat und im Lichte der anderen apokalyptischen Darstellungen im AT gelesen werden muss. Die Lektüre bedarf einer sorgfältigen Anleitung, sonst ist es nur schwer verständlich. Die wesentliche Aussage dieses Buches ist: Das Böse vernichtet sich selbst Gott hat bereits gewonnen, auch wenn sich das Böse in der Geschichte gegen ihn auflehnt und auch die Gläubigen in Mitleidenschaft zieht. Gott bietet jederzeit sein Heil an und den Standhaften erwartet das himmlische Jerusalem. 49:- Die Bücher der Heiligen Schrift beinhalten nicht nur religiöse Information. Sie sind ein Ort der Begegnung zwischen Gott und dem Menschen. Es empfiehlt sich daher, nicht nur im Gottesdienst, sondern auch privat die Bibel, und vor allem die Evangelien, zu lesen, und sich so von Gott auf eine sehr unmittelbare Weise ansprechen zu lassen. 50:- Wie bei jedem schriftlich niedergelegten Text, zumal wenn der Verfasser bereits verstorben ist und Rückfragen nicht mehr möglich sind, besteht auch bei der Heiligen Schrift die Gefahr, dass sie missverstanden wird. Für das rechte Verständnis der Bibel hat das Zweite Vatikanische Konzil einen Grundsatz formuliert: Die Heilige Schrift ist in demselben Geist, in dem sie geschrieben wurde, auch zu lesen und auszulegen (Dei Verbum 12,3). Es ist daher gute Gewohnheit, wenn Teilnehmer von Bibelkreisen zu Beginn ihrer Gespräche zum Heiligen Geist beten und ihn um das rechte Verständnis der Heiligen Schrift bitten. (vgl. Kirche in Not, Glaubens-Kompass: Altes Testament) 20

21 بسيار خصوصی تلقی می شود. او برای برده ای فراری در نزد فيلمون شفاعت می کند و اين برده را «برادر عزيز» خود می نامد. رساله به عبرانيان نامه ای هشدارا ميز به مسيحيان يهودی است. از ارسال کننده اين رساله نامی برده نمی شود. رساله های يعقوب اول و دوم پطرس اول و دوم و سوم يوحنا و همچنين رساله يهودا را نيز رساله های کاتوليکی می نامند. 45 :-ازجمله نوشته های کليسای کهن برای نمونه نامه های سومين جانشين پطرس در کرسی اسقفی رم يعنی پاپ کلمنس (متوفی به سال 97 يا 101) را بايد برشمرد. اين نامه ها نظير ساير رساله ها هرچند جزو نامه های معتبر از ديدگاه ايمانی هستند اما کليسای نخستين ا نها را درزمره متون قانونی که در مراسم نيايشی قراي ت می شدند (يعنی درزمره عهد جديد به شمار می رفتند) نپذيرفت زيرا نه يک حواری به شکل مستقيم بلکه نسلی پس از حواريون ا نها را نگاشته است. 46:- از اين گذشته عهد جديد شامل بخش «اعمال رسولان» است يعنی حکايت کليسای نخستين از زمان عروج عيسی تا سفرهای بشارتی پولس رسول که طی ا نها او ا سيای صغير و يونان تا رم را زيرپا می گذارد. از پطرس که او نيز در رم همراه با پولس به شهادت رسيده است فقط در ابتدا سخن می رود. روايت حواريون ديگر که ايمان را به ارمنستان ايران هند و تا چين اشاعه دادند در اينجا طرح نمی شود. 47:- اعمال رسولان نشان می دهد که کليسای جوان چگونه موفق شد دو گونه متفاوت از مسيحی بودن را با هم سازگار سازد. در اين نوشته ابتدا شواهدی از تنش هايی يافت می شود که ميان مسيحيان يهودی و مسيحيان کافر پديد ا مد. يهوديان صاحب نفوذ با ايمان مسيحی معتقد بودند که کافران با ورود به دين مسيحيت بايد همزمان ضوابط ايمانی يهودی بويژه عرف ختنه شدن برای مردان را نيز رعايت کنند. اما پولس با تغيير کيش دوگانه برای کافران به مسيحيت و سپس به يهوديت مخالف بود. احتمالا از نظر او اين مانع بسيار بزرگی بر سر راه رويکرد به مسيحيت به شمار می رفت. در باب 15 از اعمال رسولان راه حلی برای اين درگيری توصيف شده است. بر اين اساس حواريون و ديگر سران مقتدر در جماعات اورشليم در اين نکته به تفاهم می رسند که «کسانی را که از امت ها به سوی خدا بازگشت می کنند زحمت نرسانيم» (اعمال 19). 15 بنا براين پولس توانست خط مشی خود مبنی بر ميانه روی را به اجراء بگذارد Not) Kirche in همان). 48:- ا خرين کتاب از عهد جديد کتاب مکاشفه يوحنا است کتابی سرشار از توصيف های نمادين که هدف از نگارش ا ن توصيف روايت نجات انسان است و بايد ا ن را در پرتو ديگر توصيف های ا خرالزمانی مطالعه کرد. برای مطالعه اين کتاب رهنمودهايی دقيق لازم است در غير اين صورت فهم ا ن دشوار خواهد بود. نکته اصلی در اين کتاب چنين است: شر خود را از ميان می برد خدا پيشاپيش پيروز گشته است حتی اگر شر در طول تاريخ در مقابل او قد علم کند و ايمانداران را به سوی جبهه خود بکشد. خدا پيوسته نجات خود را ارزانی می دارد و اورشليم ا سمانی در انتظار ثابت قدمان است. 49:- کتاب های تشکيل دهنده کتاب مقدس فقط شامل اطلاعات دينی نيستند. ا نها به منزله مکانی برای ملاقات خدا و انسان هستند. از اين رو توصيه می شود که افراد کتاب مقدس را نه فقط در مراسم نيايشی بلکه در زندگی خصوصی خود نيز مطالعه کنند و اجازه دهند که خدا به شيوه ای کاملا مستقيم و بلاواسطه با ا نان صحبت کند. 50:- همانطور که درباره هر متن مکتوبی مصداق دارد بويژه هنگامی که مولف متن در قيد حيات نيست و ديگر امکانی برای مطرح کردن پرسش هايی از او وجود ندارد درباره متون کتاب مقدس نيز اين خطر وجود دارد که مورد سوءتفاهم قرار گيرند. برای درک صحيح کتاب مقدس شورای دوم واتيکان ضابطه ای به اين قرار تعيين کرده است: «کتاب مقدس را بايد با همان درکی که با ا ن نوشته شده اند خواند و تفسير کرد» (12,3.(Dei Verbum از اين رو اين عادت نيکويی است که شرکت کنندگان در محافل انجيل خوانی و تفسير انجيل در ابتدای صحبت هايشان به درگاه روح القدس نيايش می کنند و از او برای درک صحيح کتاب مقدس مدد می جويند (ر.ک. به Not, Kirche in.(glaubens-kompass: Altes Testament 21

22 51:- Im Gegensatz zum Judentum und dem Islam kennt das Christentum keine Qualifizierung von Speisen, als haram und halal, koscher und nicht-koscher, rein oder unrein. Jesus erklärt: Nicht was durch den Mund in den Menschen hineinkommt, macht ihn unrein, sondern was aus dem Mund des Menschen herauskommt, das macht ihn unrein. (Mt 15,11; s. den Kontext in Mt 15,1-20; Mk 7,1-23). So kommt es in der christlichen Lehre nicht auf rituelle Reinheit, sondern auf die Reinheit des Herzens, die ethische Reinheit an. (s.a. Apg 10, 9-16) 52:- Bei aller Gültigkeit des AT als Wort Gottes, gelten die rituellen Vorschriften des AT nicht für die Christen. Dies beruht zum einen auf der Entscheidung des Apostelkonzils (Apg ), zum anderen auf der Bergpredigt. Bei Mt 5,17 sagt Jesus: Denkt nicht, ich sei gekommen, um das Gesetz und die Propheten aufzuheben. Ich bin nicht gekommen, um sie aufzuheben, sondern um zu erfüllen. Danach kommen eine Reihe von Ermahnungen. Sie gipfeln schließlich in der goldenen Regel (Mt 7,12) Alles also, was ihr von anderen erwartet, das tut auch ihnen! und dem Nachsatz: Darin besteht das Gesetz und die Propheten. Das heißt: Was zwischen Mt 5,17 und 7,12 gesagt wird, ist von jetzt an der Maßstab für die gültige Auslegung des Alten Testaments (= Gesetz und Propheten). 22

23 51:- مسيحيت در نقطه مقابل يهوديت و اسلام قاي ل به طبقه بندی خوراکی ها به حلال و حرام به معنای پاک و ناپاک نيست. عيسی اعلام می کند که «نه ا نچه به دهان فرومی رود انسان را نجس می سازد بلکه ا نچه از دهان بيرون می ا يد انسان را نجس می گرداند» (متی همچنين ر.ک. به متی مرقس 23-1). 7 به اين ترتيب در تعاليم مسيحی ا نچه که مطرح است نه پاکيزگی ع رفی بلکه پاکی قلب يا به عبارتی پاکی اخلاقی است. (همچنين مراجعه کنيد به: اعمال رسولان 10.( :-به رغم همه اعتباری که عهد عتيق در مقام کلام خدا دارد مقررات ع رفی و ا يينی در عهد عتيق برای مسيحيان معتبر نيستند. اين امر از يک طرف به تصميم شورای حواريون (اعمال رسولان 29-1) 15 مربوط می شود و از سوی ديگر به موعظه عيسی روی کوه. در ا يه 17 از باب 5 در انجيل متی عيسی چنين می گويد: «گمان مبريد که ا مده ام تا تورات يا صحف انبياء را باطل سازم. نيامده ام تا باطل نمايم بلکه تا تمام کنم.» پس از ا ن مجموعه ای از هشدارها را می خوانيم. اين هشدارها سرانجام با قاعده طلايی (متی 12) 7 به اوج خود می رسند: «لهذا ا نچه خواهيد که مردم به شما کنند شما نيز بديشان همچنان کنيد!» و نيز در عبارتی که در پی ا ن می ا يد: «زيرا اين است تورات و صحف انبياء.» اين يعنی: ا نچه در حدفاصل ا يه 17 از باب 5 و ا يه 7 از باب 12 متی گفته می شود معيار برای تفسير معتبر عهد عتيق (= قانون و پيامبران). 23

24 Was ist ein Prophet? Islamischer Hintergrund 1:- Nach koranischem Verständnis ist der Prophet eine Person, die Gott berufen und damit beauftragt hat, Seine Offenbarungen, die er ihnen zuteilwerden ließ, anderen Menschen weiterzuvermitteln und sie die Art und Weise der gottgewollten Lebensführung zu lehren. Der Prophet zeichnet sich nicht dadurch aus, dass er Ereignisse vorhersagt, sondern dadurch dass er im Namen Gottes die Menschen in Kenntnis setzt über die Eigenschaften Gottes, Seine Willen, das Jenseits und andere den Menschen verborgenen Dinge. Ein wahrer Prophet ist glaubwürdig und verlangt Glauben. 2:- Es wird unterschieden zwischen, einerseits, nabi = Prophet im Allgemeinen. Jedes Volk hat seinen Propheten (in diesem Sinne ist auch Buddha ein Prophet, der eben den Indern gesandt wurde) und, anderseits, rasul = Gesandter, d.i. ein Prophet, dem Gott eine hl. Schrift anvertraut hat, wie insbesondere: Moses (Musa), David (Dawud), Jesus (Isa) und zuletzt, als Siegel der Propheten Muhammad. (vgl. Sura 33,40) 3:- Aber nur Muhammad ist zu allen Menschen gesandt. Nach Muhammads Ableben ist der muslimischen Gemeinschaft (umma muslima) der Auftrag Allahs an Muhammad übertragen, allen Menschen die Botschaft des Islams zu verkünden, sie einzuladen, Muslime zu werden und den Islam weltweit durch Wort und Tat wirkkräftig und dauerhaft als führende Macht zu etablieren. Gott hat durch Muhammad die Lehre des Islam für die Menschen zum Abschluss gebracht: Heute habe ich euch eure Religion vollendet und an euch Meine Gnade erfüllt und euch den Islam zum Glauben erwählt. (Sura 5,3) Das bedeutet, dass der Islam in der von Muhammad gelehrten Form seine Gültigkeit behalten wird, solange es Menschen gibt. 4:- Als Beweis, dass Jesus nur zu Israel gesandt sei, wird von muslimischer Seite Mt. 15, 24 angeführt (Jesus zur Syrophönizierin: Ich bin nur zu den verlorenen Schafen des Hauses Israel gesandt), der Missionsbefehl Jesu Mt. 28,18-20 dagegen wird als Verfälschung ausgeblendet. 5:- Im Koran werden einige Propheten namentlich erwähnt, unter ihnen Adam, Abraham (Ibrahim), Jakob (Yaqub), David (Dawud), Mose (Musa), Salih, Hud, Jesus (Isa), Johannes (Yahya) und Muhammad. Die großen Propheten des Alten Testaments, wie z.b. Jesaja, Jeremia, Ezechiel, Daniel werden im Koran nicht erwähnt, noch werden ihre zentralen Lehren rezipiert. Ebenso fehlen im Koran die im Zwölfprophetenbuch vertretenen Propheten. Die koranischen Propheten Salih und Hud gehören der Welt des vorislamischen Arabien an. Die Unterscheidung zwischen Patriarch und Prophet ist dem Koran fremd. 6:- Nach muslimischer Auffassung ist Mohamad im AT als Prophet angekündigt worden. Z. B. wird die Stelle Dtn 18,15.18 auf Muhammad bezogen: Einen Propheten wie dich will ich ihnen mitten unter ihren Brüdern erstehen lassen. Ich will ihm meine Worte in den Mund legen, und er wird ihnen alles sagen, was ich ihm auftrage. Dabei wird vernachlässigt, dass Mohamad kein Jude war und dass nach semitischer Tradition die Araber von Ismael, dem Sohn Abrahams und Hagars abstammen. Jesus kann nach muslimischer Interpretation mit dem in diesem Text des Deuteronomium nicht gemeint sein, da er, im Unterschied zu Muhammad, von Gott nicht mit Gesetzgebung und Staatsgründung beauftragt war. 7:- AT: Propheten im AT sind von Gott erwählte Personen, die Gott zu seinem Volk schickt, um es zu ermahnen, aufzurichten und auf den Messias hinzuweisen. Ihre Verkündigung enthält eine Vielzahl von wartenden Worten, die für ihre Hörer unverständlich sind und erst später, insbesondere im Licht des Lebens, 24

25 25 ربمايپ تسيک هنيمزشيپ یملاسا -:1 انب هب کرد ینا رق ربمايپ یدرف تسا هک ادخ وا ار هتخيگنارب و هب نيا بيترت هب وا تيروما م هداد تسا هک یحو یهلا ار هک هب وا هديناسر تسا هب رگيد ناسنا اه لقتنم دنک و هويش یگدنز هنادنسپادخ ار هب نانا هصخشم.دزومايب یلصا ربمايپ نيا تسين هک اهدادخر ار یيوگشيپ یم دنک هکلب نيا هک هب مان ادخ مدرم ار تافص زا ادخ هدارا وا ناهج ترخا و نيماضم یرگيد هک رب ناسنا اه هديشوپ تسا هاگا یم کي.دزاس ربمايپ نيتسار یدرف اب رابتعا تسا هک ناميا نارگيد ار.دبلط یم -:2 دياب نايم «یبن» هب) ینعم ربمغيپ رد یانعم ماع ره.نا یموق ربمايپ شدوخ ار دراد هب نيا انعم ادوب زين یربمايپ تسا هک یارب یدنه اه هداتسرف هدش و (تسا «لوسر» زا یوس رگيد هب یانعم هداتسرف توافت لي اق لوسر.دش یربمايپ تسا هک ادخ هتشون یا سدقم ار هب وا هدرپس تسا یارب هنومن یم ناوت هژيوب زا یسوم دوواد یسيع و رخا رس دمحم متاخ») («ايبنلاا مان درب هسياقم) دينک اب هيا 40 زا هروس 33.(نا رق -:3 اما طقف دمحم تسا هک یارب همه ناسنا اه هداتسرف هدش سپ.تسا زا تافو دمحم هفيظو راذگاو هدش زا الله یوس هب دمحم هب هعماج ناناملسم تما) راذگاو (یملاسا هدش نيا.تسا هفيظو ترابع تسا زا ندناسر مايپ ملاسا هب شوگ نايناهج توعد زا همه ناسنا اه یارب نديورگ هب نيد ملاسا و ناينب نداهن نيد ملاسا رد رسارس ناهج زا هار ملاک و رادرک هب لکش راذگريثا ت رادياپ و تروص هب کي تردق یربهر ادخ.هدننک زا هار دمحم ميلاعت ملاسا ار یارب ناسنا اه هب ناياپ و تياهن :دناسر زورما» نيد امش ار هب دح لامک مديناسر و رب امش متمعن ار مامت مدرک و نيرتهب نييا ار هک ملاسا تسا ناتيارب «.مديزگرب هروس) هدي ام هيا نيا.(3 نادب تسانعم هک ملاسا رد یلکش هک دمحم نا تفايردار درک ات ینامز هک ناسنا اه یور نيمز دوجو دنراد رابتعا دوخ ار ظفح دهاوخ.درک -:4 ناناملسم یارب تابثا نيا هک یسيع طقف یارب موق ليي ارسا هداتسرف هدش تسا هب هيا 24 زا باب رد15 ليجنا یتم هراشا یم دننک یسيع) باطخ هب :روص یلاها هداتسرف» هدشن ما رگم هب تهج نادنفسوگ هدشمگ نادناخ («ليي ارسا ضوعرد نامرف تراشب یارب یسيع رد هيا یاه 18 ات 20 زا باب 28 یتم هلمجزا تايلعج هب رامش یم دور و هدرمش دودرم یم.دوش -:5 رد نا رق مان یخرب ناربمايپ هدرب یم دوش هلمجزا مدا ميهاربا بوقعي دوواد حلاص یسوم دوه یسيع انحوي و (یيحي) زا.دمحم ناربمايپ گرزب دهع قيتع یارب هنومن ءايعشا ءايمرا لايقزح و لايناد هن یمان هدرب هدش تسا و هن زا هزوما یاه یلصا نانا یرکذ هب نايم یم نينچمه.ديا رد نا رق زا یناربمايپ هک رد باتک ناربمايپ» «نيهک هدزاود) یفرعم (لوسر یم دنوش زين یربخ حلاص.تسين و دوه هک وزج ناربمايپ ینا رق دنتسه زين هب ن اهج ب ارعا شيپ زا ملاسا قلعت توافت.دنراد نايم خرايرتاپ ءابا ] و [اسيلک ربمايپ زا هاگديد ینا رق هناگيب و هتخانشان.تسا -:6 انب هب تشادرب یملاسا رد دهع قيتع زا دمحم ماقمرد ربمايپ داي هدش تسا یارب هنومن هيا یاه 15 و 18 زا باب 18 رد باتک هينثت هب دمحم تبسن هداد یم دوش هک یم :ديوگ یبن» یا ار زا نايم وت زا تناردارب لثم نم یارب وت ثوعبم دهاوخ و.دينادرگ ملاک دوخ ار هب شناهد مهاوخ تشاذگ و هچنا ره هب وا رما ميامرف هب ناشيا دهاوخ «.تفگ رد نيع لاح نيا رما هديدان هتفرگ یم دوش هک دمحم یدوهي دوبن و انب هب تنس یماس بارعا زا ليعامسا ینعي رسپ ميهاربا و رجاه تا شن یم انب.دنريگ هب ريسفت یملاسا رد نيا ملاک زا باتک هينثت روظنم یمن دناوت یسيع دشاب هکارچ وا فلاخرب دمحم یوس زا ادخ روما م هب یرازگنوناق و ليکشت تموکح هدشن.دوب :ع.ع :-7 ناربمايپ رد دهع قيتع یدارفا دنتسه هک دنوادخ اهنا ار هديزگرب تسا و یارب موق دوخ یم دتسرف ات هب نانا رادشه دنهد نانا ار هب هار تسار تياده دننک و هب نانا روهظ حيسم ار روا داي تراشب.دنوش یاه نانا لماش ريداقم یناوارف ملاک» «راظتنا تسا هک یارب ناگدنونش لباق کرد دنتسين و هزات اهدعب هژيوب رد وترپ یگدنز

26 Leidens und der Auferstehung Jesu verständlich werden. Sie beziehen sich insbesondere auf die Ankündigung des Messias, des Retters und Erlösers. 8:- Der Begriff Messias (=der Gesalbte) war ein Titel der israelitischen Könige und Hohepriester. Er weist auf die besondere Beziehung des Throninhabers auf Gott hin. Nach dem Verlust der politischen Selbstständigkeit Israels setzte sich die Hoffnung auf einen neuen Messias durch, der das Reich Israel wiederherstellen werde. Im Neuen Testament wird Jesus als dieser neue Messias bekannt, der aber als transzendenter Herrscher des neuen Gottesreiches verstanden wird. Die Juden zur Zeit Jesu warteten mit besonderer Intensität auf den Messias. Sie deuteten die verschiedenen Hinweise, insbesondere bei Daniel (Kap. 9 ff), als Hinweise auf seine baldige Ankunft. Sie erwarteten aber einen Messias, der das Reich Israel in dieser Welt wiederherstellt und die Römer aus dem Lande treibt. Besonders ausdrucksstarke Prophezeiungen bzgl. Jesu im AT: Gen 3, 15 Psalm 22 2 Sam 7,16 Dein Thron soll auf ewig Bestand haben... Jes 7,14 die Jungfrau wird ein Kind empfangen... Jes 42, 49, 50, 53 Die Lieder vom Gottesknecht (42,6) Jes 26,19; 29,18;35,5f; 61,1 Micha 5,1.3 Jer 31, Sacharja 12,10-11;13,1 Siehe auch die Jünger von Emmaus: Lk 24,13-35 speziell 27 und 32 9:- Neutestamentliche Prophetie ist nicht wie Prophetie im AT Vorhersage zukünftiger Ereignisse nach Ort und Zeit, Vorausverkündigung dessen, was da kommen wird, insbesondere die Erlösung, sondern nach 1 Kor 14,2-3 Erbauung, Ermahnung und Trost. 10:- Nach christlicher Auffassung sind mit und in Jesus Christus die Prophezeiungen des AT erfüllt; der Messias ist gekommen und hat die Zeitenwende herbeigeführt. Ja, in Jesus ist Gott selbst gekommen. Es braucht also keine Propheten mehr. Jetzt ist die Zeit der Nachfolge Jesu, die Zeit der Glaubenszeugen und der Heiligen, die durch ihr Leben Jesus in ihrer Zeit bezeugen und wirkkräftig präsent machen. 11:- Die Heiligen zeigen in ihrem Leben, wie man der göttlichen Berufung und Gnade entsprechen und die Tugenden und die Christusnachfolge konsequent und glaubwürdig und leben kann. Sie sind spirituelle Leuchttürme, wobei jeder Heilige bestimmte Aspekte der christlichen Berufung in Antwort auf die spezifischen Herausforderungen einer gegebenen Epoche besonders betont. 26

27 رنج های عيسی بر صليب و رستاخيز او قابل درک می شوند. ا نان بشارت های خود را به شکل ويژه ای به اعلام ظهور مسيح منجی و رهايی دهنده انسان ها ارتباط می دهند. 8 :-اصطلاح «مسيح» (= مسح شده) عنوانی برای پادشاهان و کاهنان اعظم در اسراي يل بود. اين اصطلاح به رابطه ای ويژه ميان فرد صاحب تاج و تخت و خدا اشاره دارد. به دنبال از دست رفتن استقلال سياسی اسراي يل اميد به ظهور يک مسيحای جديد که پادشاهی اسراي يل را ازنو برپا سازد پا گرفت. در عهد جديد عيسی به عنوان اين مسيح جديد شهرت می يابد که البته او را حاکم فرازمينی برای ملکوت جديد الهی قلمداد می کنند. يهوديان در زمان عيسی با شور و شوق ويژه ای در انتظار مسيح هستند. ا نان به اشاره های گوناگونی در اين زمينه استناد می کنند برای نمونه در کتاب دانيال (باب 9 و ادامه) که ا ن را اشاره ای به ظهور قريب الوقوع او می دانند. اما ا نان در انتظار مسيحی هستند که پادشاهی اسراي يل را بارديگر در اين جهان برقرار می سازد و روميان را از اين سرزمين بيرون می راند. پيشگويی های برجسته مربوط به عيسی در عهد عتيق به قرار ذيل هستند: پيدايش 15 3 مزامير 22 2 سموي يل 16 7 و سلطنت تو به حضورت تا به ابد پايدار خواهد شد... اشعياء 14 7 اينک باکره حامله شده... اشعياء سرود بنده خدا 42) (6 اشعياء و ادامه 1 61 ميکاء 1 5 و 3 ارمياء زکريا -10,12 1,13;11 همچنين مراجعه کنيد به شاگردان اهل عموا س: لوقا بويژه ا يه های 27 و 32. 9:- پيشگويی های عهد جديد برخلاف پيشگويی ها در عهد عتيق پيش بينی رخدادهای ا ينده بنا به مکان و زمان يا اعلام پيشاپيش ا نچه که خواهد ا مد بويژه نجات نيستند بلکه بنا به ا نچه در 1 قرنتيان ا مده است سعادت بخشی هشدار و تسلا به شمار می روند. 10:- بنا به برداشت مسيحی با ظهور عيسی مسيح پيشگويی های عهد عتيق به تحقق و کمال رسيده است مسيح ا مده است و گاهشمار جديدی را ا غاز کرده است. ا ری در وجود عيسی خود خدا به روی زمين ا مده است. بنابراين ديگر به پيامبری نياز نيست. اکنون زمانه زمانه جانشينان عيسی زمانه شاهدان ايمان و قديسانی است که با زندگی خود در زمانه خود شاهدان عيسی هستند و وجود او را به نحو تا ثيرگذاری به ما عرضه می کنند. 11:- قديسان در زندگی خود نشان می دهند که چگونه می توان مطابق با دعوت و مرحمت الهی فضايل و جانشينی مسيح را به شکل مستمر و باورپذير زندگی کرد. ا نان فانوس های معنوی هستند به گونه ای که هر قديسی جنبه ای ويژه از دعوت مسيح را در پاسخ به چالش های ويژهء عصر حاضر به تا کيد می گذارد. 27

28 12:- Bekanntlich hat Muhammad während der Zeit seines öffentlichen Wirkens in Mekka, der sogenannten mekkanischen Periode ( ), seine Landsleute vor dem bald hereinbrechenden Zorn und Gericht Gottes gewarnt. Sie sollten umkehren und von ihrem bösen Wandel ablassen. Sie sollten sich mit ungeteiltem Herzen Gott als dem einzigen Schöpfer der Welt und dem einzigen Richter der Menschen gläubig unterwerfen. Es gibt keine anderen Gottheiten und Mächte neben diesem einen und einzigen Gott. Die Hauptinhalte der Predigt Muhammads in dieser Periode sind also die Warnung vor dem nahen Gericht Gottes, der Aufruf zur Besserung des Lebenswandels, die Reform des verdorbenen gesellschaftlichen Lebens und der Glaube an den einen, einzigen Gott. Man kann nur mutmaßen, was geworden wäre, wenn Muhammad es bei der gewaltlosen Verkündigung dieser Botschaft belassen und sich mit der Aufgabe des Predigers und Verkünders begnügt hätte. Die allermeisten Muslime sind jedoch der festen Überzeugung, dass Muhammad nach Gottes Willen handelte, als er die Einladung der arabischen Stämme Yathrib s (=Medinas) annahm, unter seiner Führung den Islam dort auch politisch umzusetzen, d.h. den Islam als von Gottes nach und nach geoffenbarte Gesetzesordnung und als politisches Gebilde mit den ihm zur Verfügung stehenden Mitteln der Predigt, Gesetzgebung, Diplomatie und mit militärischer Gewalt als ein politisches Gebilde wirkkräftig etablieren. Die politische Dimension der islamischen Religion, die sich in Medina herausbildete, steht in Kontrast zum Selbstverständnis und zum öffentlichen Wirken Jesu von Nazareth. Dieser sagt unmissverständlich: Mein Reich ist nicht von dieser Welt (Joh 18,36). Jesu Verkündigung begann mit dem Ruf zur Umkehr zu Gott und seinem Messias = Gesalbten und zu seinem Reich, das nahe gekommen ist (Mt 4, 17). Dieses Reich ist jedoch nicht von dieser Welt (vgl. Joh 18,36). 28

29 12 :-بر همگان روشن است که محمد در خلال دوران فعاليت های علنی خود در مکه يعنی در دوره موسوم به دوره مک ی ( ) مردم خود را نسبت به خشم و داوری قريب الوقوع الهی هشدار می داد. ا نان بايد به اسلام ايمان می ا وردند و دست از شيوه زندگی شرورانه خود می کشيدند. ا نان می بايست همراه با ايمانی راسخ و با قلبی يکپارچه از خدا در مقام خالق واحد جهان و تنها داور بشريت فرمانبری می کردند. در کنار اين خالق يکتا و واحد خدايان و يا قدرت های ديگری يافت نمی شود. بنابراين محتوای اصلی موعظه های محمد در اين دوره هشدار بابت داوری قريب الوقوع خدا دعوت به بهبود بخشيدن به شيوه زندگی اصلاح کردن زندگی اجتماعی رو به ويرانی و ايمان به خدای يکتا و واحد است. در اين زمينه فقط می توان به حدسيات متوسل شد که اگر محمد کار خود را به بشارت عاری از خشونت اين پيام محدود و به وظيفه يک موعظه گر و بشارت دهنده برای خود اکتفا می کرد چه رخ می داد. با اين حال بيشتر مسلمانان بر اين باور هستند که محمد هنگامی که دعوت قبايل عرب در شهر يثرب (مدينه) را پذيرفت تا با رهبری خود اسلام را در اين شهر به شکل سياسی نيز به اجراء گذارد بنا به اراده خدا عمل کرد. اين يعنی تا سيس قاطعانه اسلام در مقام يک نظام قانونی به تدريج وحی شده از سوی خدا و همچنين در مقام تشکيلاتی سياسی همراه با ابزار متعلق به ا ن نظير موعظه قانونگزاری ديپلماسی و خشونت نظامی. ب عد سياسی دين اسلام که در مدينه شکل گرفت با درکی که عيسی از خود داشت و همچنين با عملکردهای علنی او در ناصره ا شکارا در تضاد است. عيسی به گونه ای که جای هيچ سوءتفاهم باقی نمی گذارد چنين می گويد: «پادشاهی من از اين جهان نيست» (يوحنا 36). 18 بشارت عيسی با ندای دعوت به بازگشت به سوی خدا و مسيح (يعنی فرد مسح شده او) و همچنين ملکوت او که نزديک شده است(متی 17) 4 ا غاز شد. اما اين ملکوت پديده ای اين جهانی نيست (مقايسه کنيد با يوحنا 36)

30 Scharia und Ethik Islamischer Hintergrund 1:- Die Moral bezieht sich auf die Normen des Guten. Was aber gut und was böse ist, so lehren die Ash ariten als Vertreter der islamischen Orthodoxie, erkennt man nicht an einer inneren Qualität der menschlichen Handlung oder durch die Heranziehung einer irgendwie gearteten objektiven, der Vernunft des Menschen einsichtigen Norm, sondern durch die Befragung des Willens Gottes. Denn Gott setzt in seiner unbedingten, nicht hinterfragbaren Freiheit die Normen des Guten fest. Die Vernunft hat dabei nur die Aufgabe, durch Erforschung der koranischen Offenbarung und ihrer offiziellen Interpretation in der legitimen Tradition den Willen Gottes und seine positiven Dekrete festzustellen, sie zu beschreiben und ihre praktischen Konsequenzen deutlich zu machen. Die Moral ist somit, wie die anderen positiven Bestimmungen des Islams, ein Teil des Gesetzes. Die Verantwortung des Menschen besteht vor allen darin, sich dem Willen Gottes in unbedingtem Gehorsam zu unterwerfen. (A. Th. Khoury, Der Islam. Herder TB 1602, 1988, S. 149). Gott ist Ursache von Gut und Böse. Da der göttliche Wille unbedingt, absolut frei in der Festsetzung seiner Gebote und Verbote bleibt, ist keine Schlussfolgerung über seine Natur zuverlässig und zulässig. Der Islam ist somit nicht ein Zugang zur Gotteserkenntnis, sondern ein Weg für den Menschen, ein Weg der rechten Praxis. In seiner Mitte ist der Islam doch die Religion des göttlichen Voluntarismus und der Unterwerfung des Menschen unter den unbedingten Willen Gottes. (A. Th. Khoury, Ist Gott ein absoluter, ungebundener Wille? in Benedikt XVI, Glaube, Vernunft. Die Regensburger Vorlesung kommentiert von G. Schwan, A.Th. Khoury und Kardinal K. Lehmann. (Herder, 2006), S.96. 2:- Die Menschen können an der Schöpfung erkennen, dass Gott existiert und dass er barmherzig ist, denn er lässt seine Güte in der Schöpfung und seine Großzügigkeit und Freigiebigkeit in der Natur erscheinen. Gott ist Schöpfer und Erhalter der Welt! Ein besonderer Beweis seiner Barmherzigkeit findet seinen Niederschlag in der Tatsache, dass er den Menschen den Koran gesandt und damit seine Gesetze (seinen Willen) geoffenbart hat. Trotz der von Gott dem Menschen verliehenen Gabe der Vernunft, kann der Mensch nicht wissen, wie er im Einzelnen leben soll, um Gottes Willen zu entsprechen. Er bedarf also der göttlichen Rechtleitung, die ihm die von Koran und Sunna abgeleitete Scharia vermittelt. 3:- Der Islam kennt also nicht die christliche Lehre von Gut und Böse als eingeschrieben in das natürliche Sittengesetz, sondern für ihn gibt es nur das positive göttliche Gesetz, wonach alle menschlichen Handlungen in fünf Kategorien eingeteilt sind: obligatorisch, erforderlich; geächtet oder verboten; empfohlen, löblich aber nicht obligatorisch; unerwünscht oder verhasst; erlaubt, aber moralisch gleichgültig. 4:- Muhammad ist das Siegel der Propheten (Sura 33,41) und bestätigt durch seine Sendung unter anderem auch die Botschaften seiner Vorgänger, die sämtlich nichts anderes als den Islam verkündet haben (Sura 2, ; 42,14). Muhammad ist makellos; er gebietet das Gute und verbietet das Böse, er erlaubt die guten Dinge und verwehrt die schlechten, er nimmt die Fesseln weg, die auf den Menschen lagen und verheißt denen, die seinem Licht folgen, Erfolg und Heil. (Muhammad S. Abdullah, Islam für das Gespräch mit Christen ( Altenberge, 1988), S. 26) Muhammad ist das schöne Modell für jeden, der auf Gott und den Jüngsten Tag hofft und Gottes viel gedenkt. (Sura 33,21) So wie er gelebt hat, ist es Gott wohlgefällig. Daher die Bedeutung der Hadithe und der Fatwas = Rechtsentscheidungen, die ja auf dem Text des Korans und der als zuverlässig eingestuften Hadithe basieren. So wissen sich die Muslime verpflichtet, mit Hilfe ihrer Rechtsgelehrten die von Koran und Sunna abgeleiteten Vorschriften, die die Scharia ausmachen, in ihrem heutigen Leben umzusetzen. 30

31 اخلاقيات و شريعت پيشزمينه اسلامی 1:- «اخلاقيات به معيارهای نيکی دلالت می کنند. اما بنا به تعاليم اشاعره به عنوان نمايندگان راست دينی اسلامی اين را که خوب و بد کدام هستند از روی کيفيت باطنی عملکرد انسانی يا از روی يک معياربندی عينی بنا به عقل تک بعدی بشری درنمی يابيم بلکه ا ن را بنا به مصلحت جويی از اراده الهی درمی يابيم. زيرا خدا با ا زادی بی قيد و شرط خود که جای پرسش باقی نمی گذارد معيارهای نيکی را مشخص کرده است. عقل در اين ميان فقط وظيفه دارد با پژوهش در وحی قرا نی و تفسير رسمی ا ن طی يک سنت مشروعيت دار اراده الهی و فرامين مثبت او را مشخص نمايد توصيف کند و پيامدهای عملی ا ن را ا شکار سازد. به اين ترتيب اخلاقيات نيز همانند ديگر فرامين مثبت اسلام بخشی از قانون هستند. مسي وليت انسان پيش از هر چيز اين است که خود را به شکل بی قيد و شرط مقيد و مطيع اراده الهی سازد.» (عادل تي ودور خوری «اسلام» انتشارات ه رد ر کتاب جيبی 1602 سال نشر: صفحه). خدا سرمنشاء نيکی و شر است. از ا نجا که اراده الهی در تبيين امر و نهی هايش به شکل بی قيد و شرط و مطلق ا زاد است هيچ گونه نتيجه گيری درباره سرشت او قابل اعتماد و مجاز نيست. به اين ترتيب اسلام نه به منزله راه دستيابی به شناخت خدا بلکه راهی برای انسان ها است راهی به سوی عملکرد راستين. «اسلام در هسته اصلی خود دين اراده باوری الهی و اطاعت انسان در مقابل اراده مطلق الهی است.» (عادل تي ودور خوری «ا يا خدا اراده ای مطلق و مستقل است» در «بنديکت شانزدهم ايمان و عقل» کنفرانس رگنزبورگ به تفسير از سوی گ. شوان ع.ت. خوری و کاردينال ک. لمان (هردر 2006 صفحه 96). 2:- انسان ها از روی خلقت می توانند به اين شناخت برسند که خدا وجود دارد و بخشنده و مهربان است چرا که اجازه می دهد نيکی اش در خلقت و بزرگواری و بخشندگی اش در طبيعت خود را بنماياند. خدا خالق و نگاهدارنده جهان است! مدرک اثبات ويژه ای از بخشندگی او را می توان در اين نکته يافت که او قرا ن را برای انسان ها فرستاده و به اين ترتيب قوانين (يعنی درواقع اراده خود را) ا شکار کرده است. انسان به رغم عطيه عقل که از سوی خدا به او به وديعه سپرده شده است نمی تواند بداند که در جزي يات چگونه بايد زندگی کند که مطابق اراده خدا باشد. بنابراين او به خط مش های قانونی و الهی شريعت که برگرفته از قرا ن و سنت است نياز دارد. 3:- به اين ترتيب بايد گفت که اسلام باور مسيحی نيک و شر را به عنوان امری درج شده در قانون طبيعی اخلاق به رسميت نمی شناسد بلکه از نظر اسلام فقط قانون مثبت الهی وجود دارد که براساس ا ن همه عملکردهای انسانی به پنج دسته تقسيم می شوند: واجب حرام مستحب مکروه مباح. پيشنهاد میشود ستوده شده اما نه اجباری. ناخواسته يا منفور: مجاز. اما از نظر اخلاقی بی عيب 4:- محمد «خاتم الانبيا» (سوره 33 ا يه 41) است و رسالت او ازجمله پيام های پيشينيان خود را هم تا ييد می کند که همگی خبر از چيزی جز اسلام نداده اند (سوره 2 ا يه سوره 42 ا يه 14). محمد «معصوم» [عاری از گناه] است او نيکی را مقرر و بدی را قدغن می سازد او امور نيک را مجاز می سازد و بدی ها را مردود می شمارد او زنجيرهايی را که بر انسان پيچيده شده اند برمی دارد و به ا نانی که نور او را دنبال می کنند موفقيت در نجات را نويد می دهد.» (محمد س. عبدالله اسلام - در حمايت از گفت و گو با مسيحيان ا لتن برگ 1988 صفحه 26). محمد «الگوی زيبا برای همه کسانی است که به خدا و روز قيامت اميد دارند و خدا را هميشه مد نظر دارند.» (سوره 33 ا يه 21). شيوه زندگی محمد شيوه ای خداپسندانه است. از اين رو است که احاديث و فتاوی که بر متن قرا ن و احاديث موثق بنيان دارند اهميت فراوانی می يابند. بر اين اساس مسلمانان خود را موظف می دانند به کمک فقهای خود ضوابط و مقررات برگرفته از قرا ن و سنت را که روی هم رفته شريعت را می سازند در زندگی روزمره خود به اجراء بگذارند. 31

32 5:- Die Christen unterscheiden zwischen einer natürlichen und einer übernatürlichen Offenbarung Gottes. Beide Ordnungen der Offenbarung können sich nicht wiedersprechen. Sie sind prinzipiell der menschlichen Vernunft zugänglich. 6:- Die menschliche Vernunft kann, in dem sie die Werke Gottes (natürliche Offenbarung) studiert, aus dem Wesen der Schöpfung Rückschlüsse nicht nur auf die Existenz Gottes, sondern auch auf das Wesen und die Absicht Gottes ziehen. Alles was ist, ist auch gleichzeitig gut, schön, wahr (Lehre von den Transzendentalien) und spiegelt die Güte Gottes wider. Das Gute ist das Seinsgemäße! Gerecht handeln heißt sachgerecht sein, jedem das Seine zuerkennen. Die Gerechtigkeit ist das Mindestmaß der Liebe! Es gibt also nach christlicher Auffassung eine Natur der Dinge, aus der sich Rechte und Pflichten ergeben, die ein ethisches Verhalten bestimmen. So ergibt sich aus der Elternschaft das Recht der Eltern auf Ehre, Respekt und Unterstützung im Alter durch die Kinder und gleichzeitig die Pflicht, die Kinder zu lieben, zu erziehen und, wenn sie noch nicht selbständig leben können, zu ernähren. 7:- Die christliche Ethik spricht hier vom Naturrecht und von natürlichen Sittengesetz, das jedem Menschen ins Herz geschrieben ist; denn jeder weiß intuitiv, was gut ist und was böse; was der Gerechtigkeit und Liebe entspricht und was nicht. Er braucht hierfür nicht ein spezielles positives Gebot. Ja, die positiven Gesetze sind nur legitim, wenn sie dem Naturrecht und dem Sittengesetz entsprechen. Der Mensch ist in seinem Gewissen nicht an ungerechte Gesetze, die ein Gesetzgeber erlassen hat, gebunden, ja er ist sogar zum Widerstand gegen derartige ungerechte Gesetze verpflichtet. Die 10 Gebote sind Ausdruck des Naturrechts. Sie können auch als Wertekatalog gelesen werden, die es in einem gelungenen Leben zu verwirklichen gilt. 8:- Auch die Gültigkeit fundamentalen Menschenrechte gründet nicht in der positiven internationalen Übereinkunft der Vereinten Nationen, sondern diese fundamentalen Menschenrechte sind sozusagen vorstaatlich, nämlich eingeschrieben in der Natur des Menschen. Daher spricht man von der Verkündung der Menschenrechte, englisch Declaration of Human Rights. Die Menschenrechte werden verkündet und nicht, wie das bei den üblichen Gesetzen der Fall ist, beschlossen. 9:- Neben der natürlichen Offenbarung (den Werken Gottes) gibt es eine übernatürliche Offenbarung Gottes (das Wort Gottes), eine Offenbarung, in der sich Gott den Menschen kundtut und in dem er seinen Heilwillen offenbart. Natürliche Offenbarung und übernatürliche Offenbarung können sich nicht widersprechen. Gott kann nicht unlogisch sein, er kann sich nicht widersprechen. Gott ist nicht willkürlich! 10:- Gegenstand der übernatürlichen Offenbarung sind Wahrheiten, die sich der natürlichen menschlichen Erkenntnis entziehen. Wir können zwar Gott als Schöpfer erkennen, nicht jedoch von uns aus Gott als Vater erkennen. Dies ist eine beziehungsmäßige Größe, die nur Gott uns offenbaren und anbieten kann, die wir aber nicht von uns aus postulieren können. Auch die Dreifaltigkeit Gottes übersteigt unsere Erkenntnismöglichkeit, ebenso etwa auch die Großtaten Gottes der Heilsgeschichte (die magnalia Dei) wie etwa die Menschwerdung des Wortes (logos) in Jesus, aus der Jungfrau Maria; die Erlösung der sündigen Menschen durch sein Leiden und seinen Tod, seine Auferstehung, Himmelfahrt und die Sendung des Heiligen Geistes. Einmal offenbart, erschließt sich unserem Denken die Vernünftigkeit und Logik des göttlichen Tuns und der daraus folgenden Maximen für unser gläubiges Handeln. Dagegen gibt es im Wort Gottes auch vieles, was wir auch mit rein natürlicher Vernunft erkennen können. Die 10 Gebote, die Gott dem Mose für das Volk Israel gegeben hat, sind das beste Beispiel hierfür. Sie geben der menschlichen Spekulation eine Sicherheit und ermöglichen es, auch ungebildeten Menschen mit Sicherheit das Gute zu erkennen. 32

33 5:- مسيحيان ميان وحی طبيعی و فراطبيعی خدا تفاوت قاي ل می شوند. اين دو نظام وحی با يکديگر در تضاد نيستند و در اصل با عقل بشر قابل درک و دريافت هستند. 6:- عقل انسان می تواند با مطالعه کردن در دستاوردهای خدا (وحی طبيعی) براساس ماهيت خلقت نه فقط نسبت به وجود خدا بلکه همچنين نسبت به ماهيت و نيات خدا نتيجه گيری هايی نمايد. همزمان هر ا نچه که هست نيک زيبا و حقيقی (اصل استعلايی) است و نيکی خدا را بازتاب می بخشد. نيکی مترادف و موافق اوست. به شکل عادلانه رفتار کردن يعنی برای شناخت ماهيت هر چيز «کاردان» بودن. عدالت حداقل عشق است. بنابراين بنا به درک مسيحی ذاتی برای چيزها وجود دارد که قوانين و وظايفی که رفتارهای اخلاقی را تبيين می کنند از ا ن نشا ت می گيرد. به اين ترتيب از سرشت پدر و مادر شدن حق والدين برای دريافت ارج احترام و حمايت در سالخوردگی از سوی فرزندان و همزمان وظيفه دوست داشتن فرزندان تربيت ا نان و فراهم کردن خورد و خوراکشان تا زمانی که مستقل زندگی نمی کنند برمی ا يد. 7:- اخلاقيات مسيحی در اينجا از حق طبيعی و قانون طبيعی اخلاق صحبت می کند که در باطن هر انسانی حک شده است زيرا هر کسی باطنا و براساس غريزه خود می داند که چه چيز نيک و چه چيز شر است چه چيز با عدالت و عشق همخوانی دارد و چه چيز ندارد. او در اين زمينه به يک فرمان مشخصا مثبت نياز ندارد. بله قوانين مثبت تنها زمانی مشروع هستند که با قانون طبيعی و قانون عرفی مطابقت داشته باشند. انسان در وجدان خود به قوانين ناعادلانه ای که يک قانونگزار معين کرده است پايبند نيست. او حتی موظف به مقاومت روياروی اين نوع قوانين ناعادلانه است. ده فرمان بيانی از قانون اخلاقی طبيعی هستند. ا نها را می توان به عنوان فهرستی از ارزش ها نيز قلمداد کرد که در يک زندگی موفق بايد به اجراء گذاشته شوند. 8:- اعتبار حقوق بنيادی بشر هم ريشه در يک تفاهم بين المللی مثبت در سازمان ملل ندارد بلکه اين حقوق بنيادی بشر به اصطلاح ماقبل حکومتی هستند يعنی در طبيعت بشر نوشته شده اند. به همين دليل از «اعلاميه» حقوق بشر - به زبان انگليسی -Declaration of Human Rights سخن گفته می شود. حقوق بشر اعلام می شود نه اين که مانند ا نچه درباره قوانين متعارف صدق می کند منعقد شود. 9:- در کنار وحی طبيعی خدا (دستاورد خدا) يک وحی فراطبيعی خدا (کلام خدا) وجود دارد وحی که طی ا ن خدا خود را بر انسان ها می نماياند و از اراده خود برای نجات بشر پرده برمی دارد. وحی طبيعی و وحی فراطبيعی نمی توانند ناقض يکديگر باشند. خدا نمی تواند غيرمنطقی و ناقض خودش باشد. خدا خودکامه نيست! 10:- مضمون وحی فراطبيعی حقايقی هستند که از شناخت طبيعی بشر نشا ت می گيرند. ما هرچند که قادر هستيم خدا را در مقام خالق بشناسيم اما نمی توانيم او را به خودی خود در مقام پدر بشناسيم. اين امر چنان حجم گسترده ای را به خود اختصاص می دهد که فقط خدا می تواند ا ن را بر ما متجلی سازد و به ما ارزانی دارد اما ما قادر نيستيم ا ن را از خودمان توقع داشته باشيم. تثليث خدا نيز از حد امکانات شناخت ما فراتر است و همچنين کارهای بزرگ خدا در تاريخ نجات Dei) (magnalia برای نمونه انسان شدن کلمه (logos) در عيسی زاده شده از مريم باکره رهايی انسان های گناهکار از راه رنج و مرگ او رستاخيزش صعودش به ا سمان و فرستادن روح القدس. تنها يک وحی برای ا ن کافی است که تعقل و منطق عملکرد الهی و اصول برا مده از ا ن برای عملکرد همراه با تقوای ما بر انديشه ما ا شکار گردد. در عين حال در کلام خدا نيز موارد بسياری هست که ما فقط با تعقل صرفا طبيعی خود می توانيم درک کنيم. ده فرمانی که خدا برای قوم اسراي يل به موسی اعلام کرد بهترين نمونه برای اين امر هستند: ا نها به حدسيات و فرضيات بشری ايمنی می بخشند و اين را امکان پذير می سازند که حتی انسان های عامی نيز بتوانند با قطعيت نيکی را بشناسند. 33

34 11:- In der Geschichte gibt es Beispiele von Grenzüberschreitungen, so z.b. der Fall des Galileo Galilei: Galileo behauptete, dass die Erde um die Sonne kreise, konnte aber dies selbst nicht beweisen. Dies erfolgte erst später durch Newton. Die Kirche verlangte daher von ihm, diese These als Hypothese zu bezeichnen. Was er aber nicht tat. Auf der anderen Seite überinterpretierten die befassten Theologen eine Stelle aus dem AT, wo es hieß: die Sonne blieb stehen, indem sie eine Stelle wörtlich nahmen, die aber eher analog oder gar allegorisch zu verstehen ist, so wie wir manchmal den Eindruck haben, dass die Zeit stehen bleibt. 12:- Dort wo sich anscheinend Widersprüche zwischen der natürlichen und übernatürlichen Offenbarung auftun, bedarf es daher einer genaueren, tieferen Untersuchung; denn der Widerspruch beruht auf mangelnder Einsicht des Menschen. Gott kann sich nicht widersprechen, noch ist er willkürlich. 13:- In diesem Zusammenhang ist wichtig, den Begriff der Wahrheit zu klären.wahrheit ist nach der klassischen Definition die Übereinstimmung menschlicher Erkenntnis mit dem objektiven Sachverhalt. Damit gilt jede Wahrheit absolut. Eine relative Wahrheit gibt es nicht, denn das hieße: für mich ist es so, für dich aber nicht. Man kann eben nicht ein bisschen schwanger sein. Der Satz vom Widerspruch stellt klar: zwei einander widersprechende Aussagen können nicht zugleich zutreffen, bzw. eine Sache kann nicht unter demselben Blickwinkel sein und nicht sein! 14:- Absolut ist also jede Wahrheit. Landläufig wird jedoch häufig absolut mit total verwechselt. Dies ist eine fatale Verwechslung. Die Dinge der Welt sind zusammengesetzt, d.h. man kann unter verschiedenen Hinblicknahmen viele Wahrheiten über ein und denselben Gegenstand ausdrücken und finden. Ein Beispiel: zeigt man einem Menschen die eine Seite eines Geldstücks, wird er eine Zahl erkennen; zeigt man einem anderen die andere Seite, so wird er sagen: Ich sehe ein Wappen. Wer hat nun Recht? Beide haben eine absolute Wahrheit zum Ausdruck gebracht, lediglich der Blickpunkt ist ein anderer, der eine guckt von rechts auf die Münze und der andere von links. Jetzt können sich die beiden in die Haare bekommen oder aber, jeder wechselt seine Hinblicknahme und stellt fest, ja aus deiner Sicht hast du recht! Damit ist nicht die Aussage relativ, sondern die Wahrheitserkenntnis hat sich vergrößert, es gibt jetzt zwei Wahrheiten über einen Sachverhalt, die gleichermaßen gelten, ohne sich zu widersprechen, da man ein und dieselbe Sache unter verschiedenen Gesichtspunkten betrachten kann. Dies macht den Reichtum der menschlichen Erkenntnis aus. Dies macht menschliche Kommunikation so spannend, weil sie wenn auf Wahrheit und nicht auf Manipulation ausgerichtet unsere Wirklichkeitserkenntnis erweitert. Und man kann noch weitere Wahrheiten über diese Münze aussagen: Metallart, Gewicht, ja selbst die Geschichte der Münze, Prägeort usw. alles absolute Wahrheiten, wenn unsere Erkenntnis mit dem Sachverhalt übereinstimmt. 15:- Jesus bezeichnet den Teufel als Vater der Lüge. Die Lüge, d.h. das bewusste Sagen der Unwahrheit, ist ein schwerer Verstoß gegen die Liebe, weil sie die Kommunikation beeinträchtigt. Wir Menschen sind in vielerlei Hinsicht auf Kommunikation angewiesen, um unsere Umwelt besser zu verstehen, um als Persönlichkeit zu wachsen, um uns mitzuteilen und mit anderen zu teilen. Die Lüge zerstört oder beschädigt den Erkenntnisgewinn und führt den Menschen in die Irre; sie zerstört Vertrauen, führt zur Vereinsamung des Menschen und beschädigt Gemeinschaft, manipuliert den Menschen und veranlasst ihn zu falschen Haltungen und Handlungen. Die Lüge und ihre gemeinschaftlichen Formen, die Indoktrination, die Propaganda oder die Political Correctness, können das gesunde Empfinden der Menschen, was gut und was böse ist, kräftig durcheinanderbringen und den Menschen orientierungslos werden lassen. 16:- Das Erkennen der Wahrheit kann mühsam sein; der Mensch, der durch die Sünde geschwächt ist, kann irren, aber er kann auch einen falschen Willen haben, wenn das Sich-Durchsetzen, die eigene Macht, der eigene Stolz, wichtiger wird, als das demütige Hören auf die Wahrheit und das Eingeständnis, vielleicht doch geirrt zu haben. 34

35 11:- در تاريخ نمونه هايی از مرزشکنی ها وجود دارد برای نمونه حکايت گاليله گاليله مدعی بود که زمين به دور خورشيد می چرخد اما نمی توانست ا ن را ثابت کند. تازه بعدها نيوتن موفق به اثبات اين قضيه شد. به همين دليل کليسا از او خواست اين نظريه را در مقام فرضيه برای خود نگاه دارد. که البته او چنين نکرد. از سوی ديگر الهيات شناسان درباره بخشی از عهد عتيق که می گويد «خورشيد از حرکت بازايستاد» تفسيری متفاوت اراي ه دادند به اين ترتيب که بخشی را که بيشتر به شکل قياسی و حتی تمثيلی قابل درک بود - درست مثل ا ن که گاه می گوييم زمان از حرکت بازايستاده است - نه به شکل استعاری بلکه به شکل سطحی تفسير کردند. 12:- به همين دليل در ا نجا که به ظاهر تضادهايی ميان وحی طبيعی و فراطبيعی ظاهر می شود به بررسی عميق تر و دقيق تر نياز است زيرا تضاد بر کمبود بصيرت انسان ها دلالت دارد. خدا نه خودش را نقض می کند و نه خودکامه است. 13:- در اين زمينه اهميت دارد که مفهوم حقيقت را توضيح دهيم. حقيقت بنا به تعريف کلاسيک ا ن «همخوانی شناخت انسانی با امر عينی» است. به اين ترتيب هر حقيقتی مطلق به شمار می رود. حقيقت نسبی وجود ندارد زيرا اگر که وجود می داشت به اين معنا می بود: اين امر برای من اينطور است اما برای تو اينطور نيست. برای نمونه نمی توان کمی باردار بود! اين عبارت دارای تناقض يک نکته را روشن می سازد: دو اظهارنظر ناقض يکديگر نمی توانند همزمان مصداق داشته باشند يا به عبارتی يک چيز نمی تواند از يک ديدگاه واحد هم باشد و هم نباشد! 14:- بنابراين هر حقيقتی مطلق است. اما معمولا واژه «مطلق» با «کامل» اشتباه گرفته می شود. اين خطايی سنگين است. چيزها در جهان در کنار هم نهاده شده اند يعنی می توان با طرز نگاه های متفاوت حقايق متعددی را درباره يک امر واحد را به بيان درا ورد و يافت. يک نمونه می ا وريم: اگر يک طرف يک سکه را به يک نفر نشان دهيم ا نچه او می بيند يک عدد است اگر سوی ديگر سکه را به انسان ديگری نشان بدهيم اوخواهد گفت که يک نشان می بيند. حال حق با کداميک است هر دو حقيقت مطلقی را به بيان درا ورده اند. فقط زاويه ديد فرق می کند. يکی روی سکه و ديگری پشت ا ن را می بيند. حال اين دو نفر می توانند با يکديگر به جنگ و جدل بپردازند يا زاويه ديد خود را عوض کنند و برايشان مسلم شود که هر يک بنا به ديدگاه خودشان حق دارند. به اين ترتيب اين به يک اظهارنظر نسبی تبديل نمی شود بلکه شناخت حقيقت دامنه گسترده تری به خود گرفته است. اکنون دو حقيقت درباره يک امر واحد وجود دارد که هردو همزمان مصداق دارند بدون ا ن که نقيض يکديگر باشند چرا که انسان می تواند يک امر واحد را از ديدگاه های گوناگون بنگرد. همين موضوع است که از شناخت بشری يک گنجينه می سازد. اين موضوع ارتباطات بشری را هيجان انگيز می سازد زيرا اگر اين ارتباطات بر حقيقت و نه بر فريبکاری مبتنی باشند گستره شناخت ما از واقعيت ها را وسيع تر می سازند. درباره همين سکه می توان حقايق ديگری را نيز ادا کرد: نوع فلز ا ن وزن ا ن و حتی تاريخچه اين سکه محل ضرب ا ن و غيره. همه اينها اگر شناخت ما با امر موجود همخوانی داشته باشد حقايقی مطلق را می سازند. 15:- عيسی شيطان را پدر دروغ می خواند. دروغ يعنی ادای ا گاهانه امری که حقيقت ندارد يکی از موارد سنگين نقض محبت است زيرا بر ارتباط ها تا ثير می گذارد. ما انسان ها از بسياری لحاظ وابسته به ارتباط ها هستيم تا بتوانيم محيط زندگی خود را بهتر درک کنيم تا به رشد فردی برسيم تا بتوانيم خود را بخشی از ديگران و ديگران را بخشی از خود سازيم. دروغ شناخت را نابود يا تخريب می کند و انسان ها را به گمراهی می کشاند دروغ اعتماد را از ميان می برد به انزوای انسان می انجامد به جامعه زيان می رساند انسان ها را به فريب می کشاند و به سوی رفتار و کردار نادرست سوق می دهد. دروغ و شکل های نظير ا ن مانند القاي ات فکری تبليغ ها و بازی های کلامی سياسی می توانند درک سليم بشری را از اين که چه چيز خوب و چه چيز بد است به شدت مخدوش سازند و انسان ها را از جهت گيری صحيح در زندگی خود بازدارند. 16:- شناخت حقيقت می تواند دشوار باشد انسانی که به دليل گناه تضعيف شده است ممکن است اشتباه کند اما امکان هم دارد که او زمانی که بخواهد حرف خود را پيش ببرد و قدرت و غرور برايش مهم تر از گوش سپردن خاضعانه به حقيقت و اعتراف به احتمال خطا گردد اراده نادرستی را از خود بروز دهد. 35

36 Auch ist jede Wahrheit objektiv - denn der erkannte Sachverhalt entspricht der Wirklichkeit und nicht subjektiv, wenn auch es immer ein Subjekt ist, das eine Wahrheit erkennt und insofern auch ein subjektives Element vorhanden ist. Dadurch wird aber Wahrheit nicht etwas Subjektives: für mich ist es wahr, für dich aber nicht. Das wäre wieder ein Relativismus. 17:- Etwas anderes dagegen ist die Frage nach der Relevanz. Muss ich eine bestimmte Wahrheit wissen, um richtig zu entscheiden? Muss ich als Ingenieur die letzten Kenntnisse der Atomphysik besitzen, um zu wissen Erfahrungswissen vielleicht nur, dass zum Bau einer Brücke, die eine Last von x Tonnen aufnehmen soll, eine bestimmte Menge an Eisen als Armierung und ein Beton einer speziellen Güte benötigt wird. Die letzten Kenntnisse der Atomphysik sind zwar interessant, aber nicht unbedingt relevant für die Beständigkeit der zu bauenden Brücke. 18:- Abschätzungen und Einschätzungen dagegen können nicht ohne weiteres den Anspruch der Wahrheit für sich erheben, sie hängen von Intuition, Erfahrung usw. ab. Ob beispielsweise ein Konjunkturprogramm von 2 oder 5 Mrd. Euro notwendig wird, um die Wirtschaft wieder flott zu machen, das kann man im Voraus nicht mit Wahrheitsanspruch sagen. Hierzu bedarf es der Erfahrung, und auch die kann irren. 19:- Ein zweites lässt sich zum Thema Wahrheit sagen: Die Wirklichkeit, inklusive der Materie, ist von Geist durchflutet. Sie ist nicht opak. Man kann in ihr die Ideen lesen, die von einem anderen hineingelegt wurden. Ein Beispiel: Zu Zeiten der Sowjetunion stellten die amerikanischen Radare fest, dass die Sowjets über ein sehr schnelles Flugzeug verfügten. Die Amerikaner wollten wissen, wieso dieses Flugzeug so schnell fliegen kann. Alle Bemühungen, über Spionage an diese Information zu kommen, waren erfolglos, bis eines Tages ein russischer Pilot mit einer solchen Maschine nach Japan floh. Sofort analysierten die amerikanischen Ingenieure das Flugzeug. Wenn sie nun richtig geforscht haben, haben sie auf ihren Reißbrettern genau die Konstruktionen gezeichnet, die ihre sowjetischen Kollegen entworfen haben und nach denen das Flugzeug gebaut wurde. Die Amerikaner haben also in dem konkreten Flugzeug die Ideen ihrer sowjetischen Kollegen gelesen. Und genau das machen wir, wenn wir uns um naturwissenschaftliche, aber auch soziologische oder philosophische Wahrheiten bemühen: Wir lesen in der Wirklichkeit der Schöpfung die Ideen Gottes. 20:- Das Denken Gottes (das Wort: z.b. und Gott sprach, es werde Licht.) schafft Sein (= ontologische Wahrheit). Wir sehen die Wirklichkeit und erkennen sie (= Erkenntniswahrheit). Wir erkennen, was richtig ist, und sprechen es aus bzw. tun es (= sittliche Wahrheit oder Wahrhaftigkeit unseres Tuns = Übereinstimmung unseres Erkennens, Redens und Tuns) 21:- Diese Überlegungen zur Offenbarung und zur Wahrheit haben unmittelbare Konsequenzen für die Ethik. Ethisch gut ist, das zu tun, was dem Willen Gottes entspricht. Ja! Aber der Wille Gottes ist nicht willkürlich. Er erschließt sich uns natürlich aus der Schöpfungsordnung und dem dort eingesenkten natürlichen Sittengesetz und gleichzeitig übernatürlich aus dem Wort Gottes. Beides steht in einer perfekten Harmonie zueinander. Wenn wir meinen, einen Widerspruch zu entdecken, müssen wir genauer hingucken. Entweder haben wir das Wort Gottes falsch verstanden oder aber unsere Wirklichkeitserkenntnis hat bestimmte Aspekte übersehen bzw. wir haben einfach geirrt. Aber es war schon der Irrtum des Sokrates, der meinte, wenn wir das Gute erkannt haben, werden wir automatisch auch das Gute tun. Dies ist leider nicht der Fall. Als von der Erbsünde gezeichnete Menschen sind wir immer wieder dazu geneigt, aus bestimmten Gründen des Interesses oder der Nachlässigkeit, des Stolzes, der Faulheit oder der Begierde das erkannte Gute eben nicht zu tun. Dies nennen wir sündigen. Hier zeigt sich die negative Seite der Freiheit des Menschen: er kann auch etwas Schlechtes tun. Hier zeigt sich auch die Verantwortung des Menschen. Dafür hat Gott dem Menschen das Gewissen gegeben, und er lebt in der Zeit, d.h. er kann das Getane nicht ungeschehen machen, aber er kann es bereuen, Buße tun und versuchen, es wieder gut zu machen. 36

37 هر حقيقتی عينی هم هست زيرا امر شناخته شده با واقعيت منطبق است. حقيقت ذهنی نيست حتی اگر همواره يک امر ذهنی باشد که حقيقت را می شناساند و به سبب ا ن يک عنصر ذهنی هم دست اندر کار می گردد. اما به اين سبب حقيقت به امری ذهنی بدل نمی شود که بتوان گفت اين امر برای من حقيقت دارد اما نه برای تو. اين می تواند يکبار ديگر نسبيت باوری باشد. 17:- مسا له درجه اهميت مضامين مسا له ای متفاوت است. ا يا من بايد از حقيقتی مشخص اطلاع داشته باشم تا بتوانم درست تصميم گيری کنم ا يا من در مقام يک مهندس بايد از ا خرين دانسته های فيزيک اتمی باخبر باشم تا بدانم - شايد فقط براساس دانسته تجربی - برای ساخت يک پل که قرار است باری معادل x تن را تحمل کند ميزان مشخصی از ا هن برای پايه ريزی و بتونی با کيفيت ويژه لازم است. ا خرين دانش فيزيک اتمی هرچند جالب است اما الزاما برای مقاومت پلی که قرار است ساخته شود مهم نيست. 18:- در نقطه مقابل حدسيات و فرضيات نمی توانند به شکل بی عيب و نقص الزاما به ادعای رسيدن به حقيقت منجر شوند. ا نها به الهام تجربه و نظير ا ن بستگی دارند. اين را نمی توان پيشاپيش با ادعای تکيه بر واقعيت اقامه کرد که ا يا برای نمونه يک طرح تجاری با هزينه معادل 2 يا 5 ميليارد يورو لازم است تا اقتصاد بارديگر رو به رواج گذارد. در اينجا به تجربه نياز است و حتی تجربه نيز ممکن است راه خطا را طی کند. 19:- نکته دوم که درباره مضمون حقيقت می توان گفت چنين است: واقعيت همراه با مساي ل مادی تحت تا ثير روح است. واقعيت امری مبهم نيست. در ا ن می توان عقايدی را خواند که از سوی يک شخص ديگر به اجراء گذاشته شده اند. يک نمونه می ا وريم: در زمان شوروی رادارهای امريکايی بر اساس تجسس خود دريافتند که نيروی هوايی شوروی يک نوع هواپيمای بسيار تندرو در اختيار دارد. امريکايی ها می خواستند بدانند به چه دليل اين هواپيما می تواند با اين سرعت بالا پرواز کند. همه تلاش ها برای اين که از راه جاسوسی اطلاعاتی در اين زمينه کسب شود بی نتيجه بود تا اين که يک روز يک خلبان روس با يکی از اين هواپيماها به ژاپن فرار کرد. مهندسان امريکايی بی درنگ به تجزيه و تحليل هواپيمای مذبور برخاستند. حال اگر ا نها به درستی تحقيق می کردند می توانستند روی تخته رسم های خود دقيقا طرح هايی را ترسيم کنند که همکاران روس ا نان طراحی کرده و براساس ا ن هواپيمای مورد نظر را ساخته بودند. پس امريکايی ها توانستند در ا ن هواپيمای مشخص ايده های همکاران روس خود را بخوانند. ما هم هنگامی که در تلاش برای کسب حقايق مربوط به علوم طبيعی و همچنين حقايق اجتماعی يا فلسفی برمی ا ييم درست همين کار را می کنيم: ما درواقع در واقعيت ا فرينش ايده های خدا را می خوانيم. 20 :-انديشه خدا (در کلمه برای نمونه: و خدا گفت نور شود...) هستی را ايجاد می کند (= حقيقت هستی شناسانه). ما واقعيت را می بينيم و ا ن را می شناسيم (= شناخت حقيقت). ما اين را تشخيص می دهيم که چه چيز درست است و ا ن را به زبان نيز می ا وريم و همچنين انجامش می دهيم (= حقيقت اخلاقی يا حقانيت عملکرد ما = توافق شناخت کلام و کردار ما). 21:- اين انديشه های مربوط به وحی و حقيقت پيامدهايی مستقيم برای اخلاق دارند. از نظر اخلاقی انجام ا ن کاری نيک به شمار می ا يد که با اراده خدا همسازی داشته باشد. ا ری! اما اراده خدا خودکامانه نيست. او طبيعتا خود را از داخل نظام خلقت و قوانين اخلاقی طبيعی ريشه دار در ا ن و همزمان به شکل فراطبيعی از راه کلام به ما می شناساند. هر دو مورد در يک هماهنگی فوق العاده با هم به سر می برند. اگر تصور کنيم که در اين زمينه تناقضی وجود دارد بايد دقيق تر نگاه کنيم. يا ما کلام خدا را درست درک نکرده ايم يا شناخت ما از واقعيت جنبه هايی ويژه را ناديده گرفته است و يا به سادگی اشتباه کرده ايم. اما اين خطای سقراط بود که معتقد بود اگر ما نيکی را بشناسيم خود به خود دست به کردار نيک نيز خواهيم زد. متا سفانه اين درست نيست. ما در مقام انسان هايی که گناه نخستين را در خود حمل می کنيم پيوسته به اين سو تمايل داريم که بنا به دلايلی خاص مربوط به علايق يا سبک سری غرور تنبلی يا طمع امر نيک شناخته شده را به عمل درنياوريم. به اين کار گناه کردن می گويند. در اينجاست که جنبه منفی ا زادی انسان خود را نشان می دهد: او می تواند دست به کار بد هم بزند. در اينجا مسي وليت بشری هم خود را نشان می دهد. خدا بنا به همين دليل به انسان ها وجدان بخشيده است و انسان در زمان زيست می کند يعنی نمی تواند امر انجام شده را خنثی سازد اما می توانداز ا ن پشيمان گردد توبه کند و بکوشد ا ن را جبران کند. 37

38 22:- Aber auch Atheisten können ethisch gut handeln, wenn sie sich an die in der Natur eingeschriebene Ordnung halten, die sie mit ihrer Vernunft (wahr) erkennen können, und sachgerecht handeln. Letztlich schadet der Mensch sich durch schlechtes Verhalten selbst. Nicht nur, dass er Gott zurückweist und nicht in Gemeinschaft mit ihm lebt und leben wird (in den Himmel kommen) ein Atheist weist ja bereits die Idee Gottes weit von sich, sondern auch sein Leben gerät in Unordnung, seine Umwelt gerät in Unordnung, in Streit, in Leid. Wenn ich z.b. jemanden hasse, selbst wenn mir meine gute Erziehung es verbietet, dies offen zu zeigen, dann schade ich mir doch selbst; ich verliere menschlich gesprochen die vielfältigen win-win-möglichkeiten in der Interaktion mit dieser Person, die ich hasse. Ich begrenze also mich selbst. Oder, wenn ich mit Gewalt mir Eigentum verschaffe, dann muss ich mit der Rache des Geschädigten rechnen, ich muss immer um den Verlust des ungerecht Angeeigneten fürchten. Es kommt Unruhe in mein Leben. 23:- Im Christentum gibt es keine rituellen Reinheitsgebote. Sünden sind auch nicht nur Handlungen, die gegen ein positives Gesetz Gottes, eine Verordnung Gottes etwa im Sinne der Scharia verstoßen. Wenn wir von einem positiven Gesetz im Christentum sprechen, das Jesus uns gegeben hat, dann ist es das doppelte oder besser dreifache Gebot der Liebe: Wir sollen Gott lieben aus ganzem Herzen und unseren Nächsten wie uns selbst. 24:- Wenn Jesus sagt, gebt dem Kaiser, was des Kaisers ist, und Gott, was Gottes ist, oder in Bezug auf die Ehe: was Gott verbunden hat, soll der Mensch nicht trennen, so sind diese Gebote nur Ausfluss und Konkretisierung der Sachgerechtigkeit und Liebe, aber keine positiven Gesetze, die wir uns anderweitig nicht erschließen können. 25:- Wer liebt, dem ist alles erlaubt, sagt der Kirchenvater Augustinus; denn er wird nichts tun, was dem Geliebten missfällt. Daher gibt es im Christentum keine rituellen Reinheitsgebote, nichts was halal oder haram wäre; denn alles was Gott geschaffen hat, ist gut auch wenn es nicht immer gut ist für den Menschen (z.b. giftige Pilze essen); aber das ist keine ethische Kategorie. Siehe Apg. 10,9-16. Nicht das, was der Mensch isst, macht ihn unrein, sondern es sind die schlechten Gedanken und Absichten, die aus seinem Herzen kommen, die machen ihn unrein. Diese verstoßen gegen die Gerechtigkeit und Liebe. Siehe Mt 15,1-20; Mk 7,1-23. Siehe dazu auch den letzten Absatz der ersten Einheit. Das Verhältnis von Offenbarung und Kultur 26:- Das Wort katholisch heißt eigentlich allgemein. Und allgemein ist eine Religion dann, wenn sie nicht einem bestimmten Kulturkreis zuzuordnen ist. Im Gegensatz dazu ist der jüdische Glauben oder war auch die römische oder griechische Religion an einen Kulturraum gebunden. Natürlich hat eine Religion, die Werte und Moralvorstellungen enthält, einen prägenden Einfluss auf jede Kultur in ihrer Weise; aber die Frage ist: müssen sich die Kulturen grundlegend verändern oder gar sich auflösen, wenn ein Volk die betreffende Religion annimmt? Lässt sich also die neue Religion inkulturieren, oder muss sich das Volk exkulturieren? 27:- Hier unterscheiden sich Christentum und Islam grundlegend. Während die christliche Offenbarung wenn auch manchmal mit Reibungen sich in allen Kulturen leben lässt, verabsolutiert der Islam eine Kultur. Die Annahme des Islams schließt automatisch die Annahme der Scharia (der islamischen Rechtsordnung) ein. Das Heil ist nach christlicher Auffassung ein Zustand des Menschen (in der Gnade Gottes sein, Gotteskindschaft), während es im Islam ein Verhalten ist (von Gott in seinem Tun rechtgeleitet zu sein und somit Gott-wohlgefällig handeln). 38

39 22:- اما حتی خداناباوران هم اگر خود را مقيد به رعايت نظام طبيعی کنند نظامی که قادر هستند ا ن را با عقل خود (به شکل حقيقی) بشناسند می توانند به گونه ای اخلاقی و از روی ا گاهی رفتار کنند. سرا خر بايد گفت که خود انسان است که با رفتار نادرست خود به خود صدمه می زند. نه فقط بنا به ا ن که به خدا دست رد می زند و نه به دليل ا ن که در اشتراک با او زندگی نمی کند و نخواهد کرد (به ملکوت خدا دست نخواهد يافت) - چرا که فردی که به خدا اعتقاد ندارد انديشه حقانيت خدا را پيشاپيش مردود می شمارد - بلکه زندگی اش هم دستخوش بی نظمی می شود محيط پيرامون او دچار بی نظمی می شود و دچار درگيری و رنج می گردد. برای نمونه هنگامی که من از فردی متنفر باشم حتی اگر تربيت مثبت من مرا از ا ن بازدارد که اين موضوع را به صراحت نشان دهم باز به خود زيان وارد ا ورده ام به بيان انسانی من معادله پرسود و چندجانبه «سود دوجانبه» را در تعامل با اين فردی که از او تنفر دارم از دست می دهم. بنابراين من درواقع خودم را محدود می کنم. يا وقتی با رفتاری خشونت بار برای خودم ثروتی فراهم می کنم بايد پيش بينی انتقام از سوی کسانی را هم که به ا نان صدمه زده ام بکنم و هميشه بايد بابت از دست دادن چيزی که به ناحق کسب کرده ام دچار هراس و وحشت باشم. در اين حالت است که ناا رامی به زندگی ام هجوم می ا ورد. 23:- در مسيحيت مراسمی برای کسب پاکدامنی و عفت وجود ندارد. گناهان نيز فقط کردارهايی به شمار نمی ا يند که قانونی مثبت از سوی خداوند يا ضابطه ای مقرر شده از سوی خدا به شکل شريعت را خدشه دار می کنند. هنگامی که از قانونی مثبت در مسيحيت سخن می گوييم که عيسی به ما عطيه کرده است اين همان فرمان دوگانه يا بهتر بگوييم سه گانه محبت است: بايد خدا را از صميم قلب دوست بداريم و همچنين همنوع خود را مانند خودمان. 24:- هنگامی که عيسی می گويد: «ا نچه را که به قيصر تعلق دارد به قيصر و ا نچه را که به خدا تعلق دارد به خدا بدهيد» يا درباره زناشويی: «پس ا نچه خدا پيوست انسان ا ن را جدا نکند» اينها تبعات و تجلی عينی بخشيدن به عدالت و محبت است اما فرامين مثبتی نيستند که نتوانيم در جای ديگر درباره ا نها عميقا فکر کنيم. 25:- ا گوستين از پدران کليسا چنين می گويد: «ا ن که عشق می ورزد برای او همه چيز مجاز است». علت ا ن است که او کاری نخواهد کرد که به زيان معشوق باشد. از اين رو در مسيحيت فرامينی برای برگزاری ا يينی برای عفت و پاکدامنی وجود ندارد و حلال و حرام نيز يافت نمی شود زيرا هر ا نچه خدا ا فريده نيک است - حتی اگر هميشه برای انسان خوب نباشد (مانند خوردن قارچ های سمی) اما اين يک مقوله اخلاقی نيست. (رجوع شود به اعمال 6-9). 10 ا ن چيزی که انسان می خورد او را ناپاک نمی سازد بلکه انديشه ها و نيت های ناراست که از قلب او برمی ا يند او را ناپاک می سازند. اينها نقض کننده عدالت و محبت هستند. (رجوع شود به متی مرقس و همچنين رجوع شود به ا خرين بند از بخش يک در اين نوشته). رابطه ميان وحی و فرهنگ 26:- واژه کاتوليک درواقع به معنای «همگانی» است. و يک دين زمانی همگانی است که به يک فضای فرهنگی خاص تعلق نداشته باشد. در نقطه مقابل اين امر ايمان يهودی و در زمان گذشته نيز دين رومی يا يونانی به فضای فرهنگی ويژه ای وابسته بودند. شکی نيست که دينی که حاوی ارزش ها و انديشه های اخلاقی باشد به شيوه خود بر هر فرهنگی تا ثيری درخور توجه می گذارد اما پرسش اين است: هنگامی که ملتی دين مزبور را برمی گزيند ا يا فرهنگ ها بايد به شکل اساسی دگرگون يا اصلا برچيده شوند بنابراين بايد پرسيد که ا يا دين جديد فرهنگ جديد را به خود می پذيرد يا اين ملت است که بايد با فرهنگ خود وداع کند. 27:- در اين مورد مسيحيت و اسلام دارای تفاوت های بنيادی هستند. در حالی که وحی مسيحی - به رغم برخی تنش ها - در همه فرهنگ ها قابليت سکونت را يافته است اسلام تنها به يک فرهنگ واحد منحصر مانده است. پذيرش اسلام به شکل خود به خودی به معنای پذيرش شريعت (نظام حقوقی اسلام) است. بنا به برداشت مسيحی نجات به منزله وضعيتی برای بشر (به سر بردن در مرحمت الهی و فرزندی خدا) است در حالی که نجات در اسلام يک رفتار است (از سوی خدا در عملکرد خود به راه راست هدايت شدن و به اين ترتيب خداپسندانه عمل کردن). 39

40 Die Folge hiervon ist, dass Religion im Christentum spirituell verstanden wird, während im Islam der normativ/juristische Aspekt im Vordergrund steht. 3 Das Verhältnis von Offenbarung und Kultur ist: denn das Verhältnis von Heil und Mensch ist: deshalb ist das Verhältnis von Religion zum Menschen Christentum Alle Kulturen umfassend Das Heil ist ein Zustand des Menschen spirituell Islam Eine Kultur verabsolutierend Das Heil ist ein Verhalten des Menschen normativ/juristisch 28:- Während das Christentum bereits in den Anfängen geprägt wird durch die mühevolle Unterscheidung zwischen kulturbedingten (also menschlichen ) Erscheinungen und dem glaubensbedingten (also göttlichen) Wahrheiten ein prominentes Beispiel ist der Konflikt zwischen Judenchristen und Heidenchristen bezüglich der Beschneidung und dem Halten des mosaischen Gesetzes (Apostelkonzil), ist der Islam grundsätzlich (theoretisch) auf eine bestimmte Kultur festgelegt und verlangt deren Einführung in Gesellschaft, Wirtschaft, Politik und Rechtsprechung. Die Gebote 29:- Im Sinai-Bund, einem Vertrag zwischen Gott und seinem Volk, enthält die Bundesurkunde die Leistungen, die Gott seinem Volk erbringen will und die das Volk als Gegenleistung für Gott erbringt. Der letzte Teil die Bundesleistung des Volkes wurde in Form der 10 Gebote in der Bundeslade, im Bundeszelt und schließlich im Tempel in Jerusalem aufbewahrt. Betrachtet man allerdings die Gebote unter der Erwartung, dort seien die Leistungen des Volkes an Gott aufgeführt, so ist man überrascht, dass die Gebote in erster Linie Selbstverpflichtung des Menschen sind: Gott sucht nicht sein eigenes Glück Gott will, dass der Mensch gut ist und anderen hilft, gut zu bleiben. Die 10 Gebote als Bundesleistung sind daher weniger als staatsgründender Vertrag zu sehen, sondern wurden bereits im Judentum eher mit einem Ehevertrag verglichen: Weil ich dich liebe, will ich, dass auch du gut auf dich achtest und gut zu dir bist. 30:- Im Islam sind die Gebote weniger Verpflichtung zur inneren Heilung als vielmehr Grenzziehungen durch Allah; Gesetze sollen eingehalten werden und dienen so der Ordnung in der Gesellschaft. Einem Staat ist es eigentlich egal, was seine Bürger denken Hauptsache, sie verhalten sich ordentlich. Das Verständnis der Gebote als Eheversprechen denkt tiefer: Ein Ehepartner will nicht nur das richtige Verhalten seines Geliebten, sondern eine ehrliche und vollendende Beziehung. 4 3 Das Christentum und der Islam 4 Das Christentum und der Islam 40

41 F4 نتيجه اين امر اين است که دين را بايد در مسيحيت امری روحانی درک کرد در حالی که در اسلام جنبه 5 معيارساز/حقوقی ا ن در اولويت قرار دارد. رابطه ميان وحی و فرهنگ: رابطه ميان نجات و انسان: رابطه ميان دين و انسان مسيحيت دربرگيرنده همه فرهنگ ها نجات معادل وضعيتی از انسان روحانی اسلام انحصار به يک فرهنگ نجات معادل رفتاری از سوی انسان معيارساز/حقوقی 28 :-در حالی که مسيحيت از همان ابتدا در سرا غازهايش با تفاوت گزاری پردردسر ميان پديده های فرهنگی (يعنی بشری) و حقايق ايمانی (يعنی الهی) - نمونه بارز ا ن درگيری ميان مسيحيان در اصل يهودی و مسيحيان در اصل کافر درزمينه ختنه و حفظ قانون موسی (شورای رسولان) - خود را نشان داد اسلام اصولا (به شکل نظری) بر يک فرهنگ ويژه تمرکز کرده و خواستار اجرای ا ن در جامعه اقتصاد سياست و حقوق است. فرمان ها 29:- در پيمان صحرای سينا يعنی قراردادی ميان خدا و قومش سند اين پيمان شامل خدماتی است که خدا به قوم خود اراي ه می دهد و قوم نيز درازای ا ن بايد برای خدا به انجام برساند. قسمت دوم يعنی خدمات قوم به شکل ده فرمان در صندوقچه عهد در چادر عهد و سرانجام در معبد اورشليم نگهداری می شد. البته اگر اين فرمان ها را با اين انتظار مدنظر بگيريم که طی ا ن خدمات قوم نسبت به خدا به اجراء گذاشته شده است از اين نکته غافلگير می شويم که فرمان ها در درجه نخست تعهداتی برای انسان ها در قبال خودشان است: خدا در جست و جوی سعادت خود نيست. خدا می خواهد که انسان نيک باشد و به ديگران ياری کند که نيک بمانند. از اين رو اين ده فرمان به عنوان خدماتی که مفاد يک پيمان هستند کمتر به مثابه قراردادی حکومت ساز هستند بلکه پيش از اين در اورشليم بيشتر با يک قرارداد ازدواج مقايسه شده اند: «از ا نجا که تو را دوست دارم می خواهم که تو نيز به خود خوب توجه نشان دهی و با خود نيک باشی.» 30:- در اسلام فرمان ها کمتر به منزله تعهداتی برای شفای باطنی هستند تا مرزبندی هايی از سوی الله قوانين بايد رعايت شوند و به اين ترتيب به کار برقراری نظم در جامعه می ا يند. از نظر يک حکومت درواقع تفاوتی نمی کند که شهروندانش چه فکر می کنند. موضوع اصلی اين است که ا نها بنا به نظم و قانون رفتار کنند. درک مربوط به فرمان ها به عنوان تعهدی در ازدواج درکی ژرف تر است. همسر نه فقط خواستار 6 رفتار صحيح معشوق خود است بلکه همچنين يک رابطه صادقانه و تکامل بخش را می طلبد. F5. 1 مسيحيت و اسلام 2. مسيحيت و اسلام

42 Wie ist Gott? Islamischer Hintergrund 1:- Der Islam betont die absolute Einheit und Einzigkeit Gottes. Vielgötterei ist ihm ein Graus; auch die christliche Lehre von der Dreifaltigkeit wird als eine Form der Vielgötterei strikt abgelehnt. Gott ist absolute Transzendenz und Erhabenheit. Er ist der ganz andere. 2:- In der islamischen Lehre und Praxis spielen die 99 schönsten Namen Gottes eine bedeutende Rolle. Sie sind allesamt prägnante Wiedergabe verschiedenen Eigenschaften Gottes wie sie sich aus den koranischen Satzaussagen ergeben. Allerdings sind diese Namen und die koranischen Aussagen, deren Quintessenz sie in einzelnen Namen wiedergeben, nicht ein wirklicher Ausdruck seines Wesens, da dieses sich den Blicken des Menschen völlig entzieht. In dieser Auflistung der Namen stehen Qualifizierungen wie: der Rache nimmt unvermittelt neben der Erbarmer, der Barmherzige; der Schaden schickt neben der, der Nutzen schickt, ohne erklären zu können, wie dies zusammengebracht werden kann. Gott ist absolut souverän. Der Mensch wird in totaler Abhängigkeit gesehen. Gott ist absolut frei in dem Sinn, dass er als der Richter unberechenbar und unvorhersehbar ist in seinen Rechtsentscheiden. 3:- Gott offenbart seinen Willen, nicht sein Wesen. Er teilt seinen Willen mit, nicht sich selbst. Auch als offenbarender Gott bleibt er den Blicken und dem Verstand des Menschen entzogen. Die Vorstellung eines Gottes, der Liebe und damit Beziehung ist, und der sich liebend auf sein Geschöpf bezieht, ist für den Islam unannehmbar, ja gotteslästerlich, weil dies den Menschen auf die gleiche Ebene wie Gott stellen würde. Das ist für den Islam undenkbar. Allerdings sprechen die Sufis von der Erfahrung der Vereinigung, ja, der Einheit mit Gott. Solche Aussagen werden aber seitens der islamischen Orthodoxie seit den Anfängen des Islam abgelehnt, verurteilt und bestraft. 4:- Gott ist willkürlicher, absoluter und ungebundener Wille. Nichts ist denkbar, was nicht von seinem Willen abhängt. Gut und Böse sind keine objektiven Qualitäten einer Tat und nicht an objektiven Normen erkennbar, sondern positive Festsetzungen des göttlichen Willens. Die Verfügungen Gottes sind die einzigen Quellen von Gut und Böse. Er ist somit die Letzt-Ursache von Gutem wie von Bösem. Dieser unbedingte und unbeschränkte Wille (Sure 68,18) flößt vielen Muslimen Angst ein, da Heil und Verdammnis unvorhersehbare, freie Entscheidungen seines souveränen Willens sind. 5:- Auf der anderen Seite gibt es auch Stellen im Koran, die Gott nicht als willkürlichen Despoten darstellen, sondern als jemanden der sich dem Menschen zuwendet und ihr Leben mit Barmherzigkeit und Wohlwollen begleitet. Die Schöpfung und die Rechtleitung sind Ausdruck seiner Barmherzigkeit und seiner Zuneigung. 6:- Man kann zusammenfassend sagen: der Islam, jedenfalls die Grund- und Hauptrichtung des Islam, ist die Religion des göttlichen Voluntarismus und der Unterwerfung des Menschen unter den unbedingten Willen Gottes. Er ist und möchte an erster Stelle ein Weg der rechten Praxis für den Menschen, der Rechtleitung sein, nicht ein Weg zu einer tieferen Erkenntnis des Wesens Gottes selbst. Dies bleibt dem Menschen verborgen. Es geht um Gehorsam gegenüber Gott nicht darum ihn tiefer in seinem Wesen zu erkennen. 7:-Impassibilität und Verletzung Gottes Der Islam lehnt die Leidensfähigkeit Gottes grundlegend ab; daher auch die Ablehnung, dass der Messias oder gar ein anderer Prophet Gottes gekreuzigt werden kann. 42

43 خدا چگونه است پيشزمينه اسلامی 1:- اسلام بر وحدانيت و يگانگی خدا تا کيد کامل دارد. از نظر اسلام چندخدايی امری خوفناک است اصل مسيح ی تثليث نيز به عنوان شکلی از چندخدايی به شدت مردود شمرده می شود. خدا يک امر استعلايی مطلق است. او همانی است که به کل متفاوت است. 2:- در تعاليم و عملکردهای اسلامی «99 اسم از زيباترين اسامی خداوند» نقش مهمی بازی می کنند. ا نها همگی صفات گوناگون خدا را ا ن گونه که از عبارات قرا نی برمی ا يند بازتاب می دهند. البته اين اسامی و اصطلاحات قرا نی و حتی شيوه نام بردن از تک تک اسامی بيان واقعی ذات الهی به شمار نمی رود زيرا ديد انسانی به کل از درک و دريافت سرشت الهی قاصر است. در اين فهرست از اسامی الهی خصوصيت هايی نظير «انتقام گيرنده «درست در کنار «رحمان و رحيم» و «زيان رساننده» در کنار «فايده رساننده» قرار دارند بدون اين که بتوان توضيح داد که چگونه می توان اين صفات را در کنار هم ا ورد. خدا به شکل مطلق مستقل است. انسان موجودی کاملا وابسته تلقی می شود. خدا به اين معنا مطلقا ا زاد است که در مقام داور در تصميم های حقوقی خود غيرقابل محاسبه و غيرقابل پيش بينی است. 3:- خدا نه ماهيت خود بلکه خواست خود را به شکل وحی به گوش انسان ها می رساند. او نه خود بلکه اراده خود را به اطلاع انسان ها می رساند. او حتی در مقام خدای ا شکارسازنده از ديد و درک انسانی دور می ماند. تصور خدايی که محبت و به همين دليل رابطه است و با بذل محبت به مخلوق خود رو می ا ورد از نظر اسلام غيرقابل قبول و حتی کفر است زيرا اين کار انسان ها را در مرتبه ای همسان با خدا می نشاند. اين موضوع در اسلام قابل تصور هم نيست. البته صوفيان از تجربه اتحاد و درواقع اتحاد با خدا سخن می گويند. اما تندروهای اسلامی از سال های نخستين رشد و توسعه اسلام اين گونه اظهارات را مردود و محکوم می سازند و برای ا ن مجازات تعيين می کنند. 4:- خدا اراده ای خودکامه مطلق و مستقل است. چيزی که وابسته به اراده او نباشد قابل تصور نيست. نيک و شر ويژگی هايی عينی برای يک عمل نيستند و از روی معيارهای عينی نيز نمی توان ا نها را تشخيص داد بلکه به منزله تحقق اراده الهی هستند. احکام الهی تنها سرچشمه های نيک و شر هستند. به اين ترتيب او سرمنشاء نهايی نيکی و شر است. اين اراده بی قيدو شرط و بی حد و مرز (سوره 68 ا يه 18) باعث برانگيخته شدن وحشت در ميان بسياری مسلمانان است چرا که نجات يا هلاکت به منزله تصميم های غيرقابل پيش بينی و ا زادانه اتخاذ شده از سوی اراده مستقل الهی هستند. 5:- از سوی ديگر بخش هايی در قرا ن وجود دارد که در ا نها خدا نه به شکل مستبدی خودکامه بلکه به عنوان کسی معرفی شده است که به انسان ها رو می ا ورد و زندگی ا نها را با رحمت و حسن نيت خود همراهی می کند. ا فرينش و راهنمايی های او بيانگر رحمت او نسبت به انسان ها و گرايش او نسبت به ا نها هستند. 6:- به طور خلاصه می توان چنين گفت: اسلام يا در هر صورت جهت گيری اساسی و اصولی اسلام دين اراده گرايی الهی و اطاعت انسان از اراده بی قيد و شرط الهی است. او در درجه اول می خواهد راهی برای کردار صحيح انسان ها و هدايت ا نها باشد و نه راهی برای شناختن عمق تر ماهيت خودش و چنين هم هست. شناخت عميق تر خداوند برای انسان ها امری پوشيده و پنهان باقی می ماند. ا نچه در اينجا مطرح است فرمانبری از خدا است و نه شناخت دقيق تر ماهيت او. 7:- احساسات ناپذيری خدا و صدمه ديدن او اسلام توان رنج کشيدن برای خدا را به طور اساسی مردود می شمارد از اين رو اين نکته را هم رد می کند که مسيح يا حتی پيامبری ديگر از سوی خدا می تواند به صليب کشيده شود. 43

44 8:- Auch aus christlicher Sicht wird Gott von unserer Sünde nicht im Kern berührt. Durch die Sünde verletzt der Mensch nur sich selbst und entfernt sich von Gott, aber Gott ist die Sünde des Menschen nicht gleichgültig, da er jeden Menschen liebt. Der christliche Glaube dagegen macht eine klare Aussage darüber, was das Wesen Gottes ausmacht: die Liebe, wie sie im gewaltlos sich für das Heil der Menschen hingebenden Gottessohn, Jesus Christus, sichtbar geworden ist. 9:- Der christliche Glaube dagegen macht eine klare Aussage darüber, was das Wesen Gottes ausmacht: die Liebe, wie sie im gewaltlos sich für das Heil der Menschen hingebenden Gottessohn, Jesus Christus, sichtbar geworden ist. 10:- Gott ist das Leben an sich, und dieses Leben ist reine Liebe. Liebe in ihrer reinsten Form ist die völlige Hingabe an den Geliebten 7. Aber wie kann Gott sich selbst lieben? das wäre ja Egoismus und eben nicht Liebe! Liebe kann nicht vorgestellt werden ohne Bezug. Ein Gott, der quasi wie eine mathematische Eins gedacht wird, kann nicht Liebe sein; er wäre zutiefst einsam. Es muss daher eine differenzierte Einheit sein, die in sich Beziehungen nicht ausschließt. 11:- Wer ist nun der Geliebte Gottes? Ist es die Schöpfung? Sind es die Menschen? Bei genauerer Betrachtung kommen wir zum Ergebnis, ja auch wenn Gott die Schöpfung und speziell uns Menschen aus Liebe geschaffen hat, sind wir als endliche Wesen nicht das adäquate Gegenüber der unendlichen göttlichen Liebe. Lassen wir es in einem Bild sagen. Wenn die Liebe Gottes das Wasser ist, das aus der göttlichen Quelle strömt und den Wasserfall hinunterfällt, wären wir, jeder von uns, nur wie eine Tasse oder ein Glas, das sofort gefüllt wäre; das Wasser/die göttliche Liebe würde also wenn wir der letzte Gegenstand der göttlichen Liebe wären regelrecht verpuffen, weil wir nur eine begrenzte Menge aufnehmen könnten. Nein, es bedarf eines unendlichen Sees, der in der Lage ist, die unendliche Liebe Gottes aufzunehmen und zu erwidern. Das ist der Sohn, der Empfangende, der das Wasser (die Liebe = der Hl. Geist) dem Vater (der Quellgrund) zurückgibt. So ergibt sich innerhalb der Einheit Gottes ein Kreislauf des Gebens und Empfangens, des Annehmens und Zurückgebens der Liebe, das wir Christen Dreifaltigkeit nennen: ein Gott in drei Dimensionen als Gebender (Quellgrund der Vater), als Empfangender (See der Sohn) und die Liebe (Wasser der Heilige Geist), und dies alles in einer Unendlichkeit, Reinheit und Fülle, die unser Denken unendlich übersteigt. Aber dies heißt nicht, dass dieses Geschehen unserer Erkenntnis völlig entzogen ist, wir können es erahnen, nachdem wir von Jesus Christus hiervon erfahren haben. 12:- Folgende Schriftstellen geben Hinweise auf die dreifaltige, beziehungsweise die dreieine Natur Gottes: Lk 3,21-22; Lk 9,28-36; Joh 14; Joh 20,22. Der Dogmatiker Otto Hermann Pesch rät in diesem Zusammenhang: Unbeirrbar die Wege der Schrift gehen, die vor dieses Geheimnis führen, also vom Vater, vom Sohn und vom Geist gleichrangig reden (vgl. Mt 28,19; 2Kor 13,13), zum Vater, zum Sohn und zum Heiligen Geist beten. Wir tun es bei jedem Kreuzzeichen, bei jedem Ehre sei dem Vater. Auch das Glaubensbekenntnis ist so aufgebaut: Das Wort dreifaltiger Gott kommt darin nicht vor. Aber wir bekennen gleichrangig unseren Glauben an Gott den allmächtigen Vater und an Jesus Christus, seinen eingeborenen Sohn und an den Heiligen Geist. (Kleines katholisches Glaubensbuch. Topos Taschenbücher 539, S. 45) 7 Um den Begriff der Liebe besser zu klären, kann auch dieses Beispiel helfen: Ein Freund war im Examen, und er hatte eine Freundin. Ich fragte ihn daraufhin einmal: Sag mal, ist deine Freundin an dir interessiert oder interessiert sie sich für dich? Wie meinst du das? antwortete er. Ja, hat deine Freundin dich je in diesen Monaten der Examensvorbereitung aufgefordert, hinter deinen Büchern sitzen zu bleiben und zu lernen? Er wurde ganz rot und verneinte. Siehst du, sie ist an dir interessiert, aber interessiert sich nicht wirklich für dich. Wirkliche Liebe interessiert sich für den anderen! Will seine Entfaltung als Persönlichkeit, das Beste für den Geliebten. 44

45 :- 8 از ديد مسيحی خدا در بنيان اصلی خود به واسطه گناه ما لطمه ای نمی بيند. از راه گناه انسان فقط به خود ضربه می زند و خود را از خدا دور می کند اما خدا نسبت به گناه انسان بی تفاوت نيست چرا که تک تک انسان ها را دوست دارد. 9:- در نقطه مقابل ايمان مسيحی اين موضوع را واضح تر ميسازد, ا نچه به ذات خدا مربوط ميباشد. عشق است; طوريکه بدون خشونت برای نجات انسانها خود فداکاری ميکند پسر خدا. ظهور عيسی مسيح ميباشد. 10:- خدا به خودی خود زندگی است و اين زندگی محبت پاک و صادقانه است. محبت به پاک ترين شکل خود ايثار 8 اما خدا چطور می تواند خود را دوست بدارد اين که خودخواهی و نه عشق خواهد بود! کامل درمقابل محبوب است. F7 عشق بدون مخاطب به تصور درنمی ا يد. خدايی که به نوعی به شکل عدد» کي «در رياضی فرض می شود نمی تواند عشق و محبت باشد در اين صورت او به غايت تنها می بود. از اين رو اين بايد يک يگانگی متفاوت باشد که برقراری رابطه را خود به خود نفی نمی کند. 11:- پس بايد پرسيد اين «معشوق» خدا چه کسی است يا ا فرينش اوست ا يا انسان ها هستند در نگاهی دقيق تر به اين نتيجه می رسيم که حتی اگر خدا مخلوقات و بويژه ما انسان ها را از روی محبت و عشق ا فريده است ما در مقام موجوداتی نهايی مخاطب مناسبی برای محبت بی پايان الهی نيستيم. بهتر است اين نکته را با يک تمثيل روشن کنيم. اگر عشق خدا ا بی باشد که از چشمه الهی سرچشمه می گيرد و در يک ا بشار به پايين می ريزد هر يک از ما تنها به منزله فنجان يا ليوانی هستيم که به سرعت پر می شود به اين ترتيب ا ب يا همان محبت الهی - اگر ما واپسين مرجع محبت الهی می بوديم - براستی هدر می رفت چرا که ما فقط می توانستيم ميزان محدودی از ا ن را در خود جای دهيم. خير به يک دريای بی پايان نياز است که قادر باشد عشق بی پايان خداوند را بپذيرد و پاسخگو باشد. اين همان پسر اين دريافت کننده است که ا ب (محبت = روح القدس) را به پدر (سرچشمه) بازپس می دهد. به اين ترتيب همزمان با يگانگی خدا چرخه ای از دادن و گرفتن پذيرفتن و پس دادن محبت به جريان می افتد که ما مسيحيان به ا ن تثليث می گوييم: يک خدا در سه ب عد در مقام عطاکننده (سرچشمه- پدر) در مقام دريافت کننده (دريا- پسر) و محبت (ا ب- روح القدس) و همه اينها در حجمی بی پايان در پاکی و ا ن حجم بی پايانی که از حد انديشه ما فراتر است. اما اين بدان معنا نيست که اين رخداد به طور کامل از شناخت ما دريغ شده است. بعد از ا ن که عيسی مسيح در اين زمينه ما را ا گاه کرد می توانيم درکی از ا ن داشته باشيم. 12:- در بخش های زير از کتاب مقدس اشاراتی به خدای سه گانه يا به عبارتی به سرشت سه گانه خدا ا مده است: لوقا لوقا يوحنا 14 يوحنا در اين زمينه اتو هرمان پ ش کارشناس اصول اعتقادی مسيحی چنين توصيه می کند: «بهتر است به شکل خطاناپذيری راه های کتاب مقدس را طی کنيم که ما را در اين راز راهنمايی می کنند يعنی از پدر پسر و روح به شکل همطراز سخن می گويند (مقايسه کنيد با متی قرنتيان 13) 13 و نيايش در ا نها به سوی پدر پسر و روح القدس اقامه شده است. ما نيز در هر نشان صليب که بر خود می کشيم و در «جلال باد بر پدر...» چنين می کنيم. اقرارنامه ايمان هم چنين تنظيم شدها ست: در اينجا از «خدای سه گانه» نامی برده نشده است. اما ما ايمان خود را به شکل «همطراز» اقرار می داريم به خدای پدر قادر مطلق... و به عيسی مسيح پسر زاده شده او... و به روح القدس» (کتابچه ايمان کاتوليکی. کتاب جيبی 539 از انتشارات توپوس صفحه 45). 8. برای اين که مفهوم محبت را بهتر روشن کرده باشيم اين مثال می تواند کمک کند: يک دوست در حال گذراندن امتحاناتش بود و يک دوست دختر هم داشت. من بعد از امتحان ها يک بار از او پرسيدم: «بگو ببينم ا يا دوست دخترت به تو علاقه دارد يا خوبی تو را می خواهد» او جواب داد: «منظورت چيست» «ا يا دوست دخترت در روزهايی که خود را برای امتحان ها ا ماده می کردی از تو خواست کتاب به دست بمانی و درس بخوانی» او سرخ شد و جواب منفی داد. «می بينی دوست دخترت به تو علاقه دارد اما واقعا خوبی تو را نمی خواهد.» عشق واقعی خوبی ديگری را می خواهد خواستار تکامل شخصيتی او است و برای معشوق بهترين ها را می خواهد. 45

46 13:- Der große Kirchenlehrer Augustinus, der im 5. Jahrhundert lebte, ging einmal entlang des Strandes in der Nähe von Tunis, und dachte über das Geheimnis der Dreifaltigkeit nach. Da sah er einen kleinen Jungen, der im Strand ein Loch gebuddelt hatte und mit seinem Eimerchen ständig zwischen dem Meer und dem Loch hin- und herlief, um es mit Wasser zu füllen. Was machst Du da? fragte Augustinus. Ich schöpfe das Meer leer! erklärte der Junge. Aber, bemerkte Augustinus, das Meer ist doch viel größer als das Loch, das du gegraben hast. Da passt das ganze Wasser des Meeres doch gar nicht rein. Und dein Kopf ist auch kleiner als die unendliche Dreifaltigkeit gab der Junge zur Antwort. 14:- So wie wir den Begriff Zimmer oder Raum immer in drei Dimensionen denken (Länge Breite Höhe) und nie daran zweifeln, dass es ein Zimmer, ein Raum ist und nicht verschiedene Räume, so denken wir Gott immer dreifaltig in der Einheit seines göttlichen Wesens. Warum sollten wir wissen, dass Gott dreifaltig ist? 15:- Wir sind und leben nicht aus uns selbst, sondern sind geschaffen und sind berufen, am Leben Gottes teilzuhaben. Das Leben Gottes ist aber reine Liebe. Damit erschließt sich für uns der tiefere Sinn und die rechte Ausrichtung unseres Lebens, ein Wissen, das durch die vielfältigen Sünden und die Begrenztheiten verdunkelt ist und leicht von uns aus den Augen verloren wird. Wir sind 'geschaffen im Sohn' (Joh 1, ; Eph 2,10a), die gesamte Schöpfung ist Ausdruck des Überflusses der Liebe des Vaters zum Sohn, und als Krönung der Schöpfung ist der Mensch (der in sich die Welt der Materie und die Welt des Geistigen vereinigt) aufgerufen, so wie der Sohn, die empfangende Liebe dem Vater zurückzugeben, in Dankbarkeit, Lob, Gehorsamkeit gegenüber dem Willen des Vaters. 16:- Papst Benedikt weist in seiner Enzyklika Caritas in veritate (s. bes. Nr ) auf das Prinzip der Unentgeltlichkeit hin: wir haben alles geschenkt bekommen: unsere Existenz, unser Leben, unsere Talente, die natürliche Umwelt mit ihren Reichtümern, die wir durch Arbeit uns aneignen, umwandeln und vervollkommnen können aus Natur Kultur machen können. Aber unsere Mühe, Arbeit und Erfindungsfähigkeit darf uns nicht darüber hinwegtäuschen, dass alles im Grunde Geschenk ist. Von daher sollte unsere Grundhaltung die des (Zurück-)Schenkens sein und nicht die fordernde Haltung des Habenwollens. Und was ist das Schenken anderes als Ausdruck tief empfundener Liebe! 17:- Das Eigentumsrecht ist daher nur ein sekundäres Recht, das der friedlichen Ordnung einer komplexen Gesellschaft im Sinne der Gerechtigkeit das was dein und das was mein ist dient und ein geordnetes Wirtschaften und damit eine materielle Entfaltung der menschlichen Zivilisation erst möglich macht. Primär ist jedoch die schenkende Liebe z.b. der Mutter eines Kleinkindes. Das führt uns zu dem grundlegenden Dreieck der Liebe: 46

47 13:- ا گوستين اين ا موزگار بزرگ کليسايی که در سده پنجم زندگی می کرد روزی در ساحل نزديکی شهر تونس قدم می زد و درباره راز سه گانگی تعمق می کرد. در اين هنگام پسر جوانی را ديد که در ساحل گودالی کنده بود و با سطل کوچک خود مدام بين دريا و اين گودال در رفت و ا مد بود تا ا ن را با ا ب پر کند. ا گوستين پرسيد: «چکار می کنی» پسرک جواب داد: «دارم ا ب دريا را خالی می کنم.» ا گوستين به او چنين گوشزد کرد: «اما دريا به مراتب بزرگ تر از گودالی است که تو کنده ای. همه ا ب دريا که در ا ن جا نمی شود.» و پسرک چنين جواب داد: «و سر تو هم کوچک تر از سه گانگی بی پايان خدا است.» 14:- همانطور که مفهوم اتاق يا فضا هميشه به شکل سه بعدی قابل تصور است (طول عرض و ارتفاع) و هرگز در اين زمينه شکی نبوده است که يک اتاق فقط به منزله يک فضا است و نه چندين فضای گوناگون به همين ترتيب هم ما خدا را سه گانه در وحدت يک هستی واحد الهی تصور می کنيم. چرا بايد بدانيم که خدا سه گانه است 15:- ما نه به خودی خود وجود داريم و نه به خودی خود زندگی می کنيم بلکه ا فريده شده و دعوت شده ايم که در زندگی خدا مشارکت کنيم. اما زندگی خدا محبت خالص است. به اين ترتيب است که معنا و مفهومی عميق تر و يک جهت گيری صحيح در زندگی برای ما ميسر می شود اين همان ا گاهی است که به دليل گناهان و محدوديت های متعدد تيرگی يافته و به سادگی از مدنظر ما ناپديد شده است. ما «در پسر زاده شديم» (يوحنا 3 1 و 10 و 16 افسسيان 2 10 الف). سراسر ا فرينش بيان سرريز محبت پدر به پسر است و در سرلوحه ا فرينش انسان (که در خود جهان ماديات و جهان معنويات را يکجا دارد) فراخوانده شده است تا مانند پسر محبتی را که دريافت می کند به پدر بازگرداند با سپاسگزاری ستايش و فرمانبری در قبال اراده پدر. 16:- پاپ بنديکت در رساله خود به نام Caritas in veritate (در ذيل شماره های 39-38) به اصل جبران ناپذيری اشاره می کند: ما همه چيز را به شکل هديه دريافت کرده ايم: حياتمان را زندگی مان را استعدادهايمان را محيط زيست طبيعی همراه با ثروت های طبيعی ا ن که با کار کردن روی ا ن از ا ن بهره می بريم و می توانيم ا ن را تغيير دهيم و در ا ن کاستی هايی ايجاد کنيم - يا به عبارتی از طبيعت فرهنگ بسازيم. اما تلاش های ما کار کردن های ما و قدرت ما در اختراع و ابداع نبايد ما را از اين اصل دور سازد که همه چيز برای ما به منزله يک هديه است. از اين رو رفتار بنيادی ما بايد هديه کردن متقابل باشد و نه رفتار همراه با توقع برای «همه چيز خواهی». و مگر هديه کردن چه چيزی جز بيان محبتی است که در عمق وجود خود دريافت می کنيم 17:- به همين دليل حق مالکيت فقط از حقوق فرعی انسان است که در خدمت نظامی صلح ا ميز برای يک جامعه پيچيده در قالب عدالت قرار دارد: ا نچه از ا ن تو و ا نچه از ا ن من است. و همين است که کارايی منظم نظام اقتصادی و به اين ترتيب توسعه مادی در تمدن بشری را امکان پذير می سازد. با اين حال ا نچه در ارجحيت قرار دارد محبت اهدا شده برای نمونه از سوی مادر به فرزند خردسالش است. 47

48 18:- Gott liebt jeden von uns. Jeder von uns muss daher Gott zurücklieben, aber auch lieben, was Gott liebt: also sich selbst und den Nächsten (zumindest wie sich selbst); denn ich liebe Gott nur dann wirklich, wenn ich auch alles das liebe, was Gott liebt. Dabei ist aber zu beachten: die Liebe zwischen den Geschöpfen ist wie eine Autobahn; d.h. zwischen den beiden Richtungen ist ein Grünstreifen mit Leitplanken jeder muss seine Spur in Ordnung halten, nicht die des anderen. Wenn er nun unter der Unordnung der Spur des anderen leidet, bleibt nur der Weg über Gott, mit der Bitte, dem anderen zu helfen, damit er seine Fahrbahn wieder in Ordnung bringt. 19:- Gott ist die Liebe, das ist nicht nur ein so daher gesagter Satz, nicht einfach ein Wort schnell daher gesagt -, sondern eine grundlegende Wirklichkeit. Gott gibt sich selbst, teilt sich in seiner Liebe selbst mit. Diese Selbstmitteilung geht bis zur Menschwerdung Gottes in der Person Jesu Christi. 20:- Eine tiefere Reflexion dieses grundlegenden Tatbestandes der Liebe Gottes wirft ein besonderes Licht auf die Sünde. Sie ist nicht einfach hin eine Übertretung irgendeines Gebotes, sondern sie ist zu allererst eine Störung der personalen Beziehung zu Gott und zu den anderen Geschöpfen. Sie ist eine Zurückweisung der Liebe Gottes. 21:- Gott hat den Menschen als freies Wesen geschaffen. Er verfügt über einen freien Willen. Und diese Tatsache schafft eine Art Verwundbarkeit Gottes in dem Sinne, wie die Eltern leiden, wenn sie sehen, wie ihr Kind Dinge tut, von dem sie aus ihrer Erfahrung und Einsicht wissen, dass sich ihr Kind damit selbst schadet, aber nichts tun können, weil ihr Kind frei ist zu handeln. Wenn Sie aber eine Möglichkeit sehen, ihr Kind vor Schaden zu bewahren, stellen sie sich schützend vor es hin, selbst wenn sie selbst dabei mit Verwundungen, ja mit dem Tod rechnen müssen. 22:- Im Alten Testament kommt die Einzigkeit und Einzigartigkeit des Verhältnisses Jahwes zu seinem Volk vor allem in den überraschenden Texten der Bibel zu Sprache, die von der unbegreiflichen Liebe Gottes reden, von seiner Neigung, seinem Liebeswerben, seiner Eifersucht und Enttäuschung, seinem Zorn und seiner Reue, etwa in Jer 2 und 3. Israel ist Jahwes Braut und Erwählte (Jes 62,4f). Schließlich wird die väterlich-mütterliche Zärtlichkeit zur Ausdrucksgestalt der einzigartigen Zuwendung Jahwes zu Israel (Hos 11,1 und 4). 23:- Die Sünde ist also eine Störung der (Liebes-)Beziehung des Menschen zu Gott. Sie aufzuheben bedeutet eine 100% Umkehr (s. a. Das Gleichnis vom verlorenen Sohn (Lk 15,11-32), oder die Predigt und Taufe des Johannes (Mt 3,1-12)). Es geht also bei Gott im Jüngsten Gericht nicht zu, wie auf dem Bazar, indem nur die guten und schlechten Taten gegeneinander aufgewogen werden. Entscheidend ist nicht, ob die Waage sich zugunsten der guten Werke neigt, sondern dass durch Reue und Umkehr die Beziehung zu Gott wieder 100% hergestellt wird. Das Gute ist (leider) nur das 100%-ige; 95 % gut ist nicht schlecht, aber es fehlen 5 % zum Guten. Die Sünde wird ja definiert als Mangel an Gutem! 24:- Mein Mathematiklehrer pflegte zu sagen, wenn der Rechengang zwar richtig, aber sich ein Rechenfehler eingeschlichen hatte, so dass das Ergebnis schließlich falsch war: Die Brücke wäre eingestürzt! 25:- Im Christentum geht es um die Wiederherstellung der getrübten oder gar zerstörten Beziehung zwischen dem Menschen und Gott. Gott verzeiht immer, wenn der Mensch um Verzeihung bittet; ja, das Kreuz ist der Garant und das Zeichen dafür, dass unabhängig, wie groß und schwer die Sünde war, wenn der Mensch Gott aus ganzem Herzen um Verzeihung bittet, die Verzeihung bereits gewährt ist. Dies zeigt uns das Beispiel des guten Schächers am Kreuz von Golgota (aber dazu später). 48

49 18:- اين نکته ما را به سوی مثلث بنيادی محبت رهنمون می شود: خدا تک تک ما را دوست دارد. پس تک تک ما بايد خدا را به شکل متقابل دوست بداريم اما هرا نچه را هم که خدا دوست دارد دوست بداريم: يعنی خود و همنوع خود را (دستکم مانند خود) زيرا من خدا را زمانی به شکل واقعی دوست دارم که همه ا نچه را هم که خدا دوست دارد دوست داشته باشم. اما همزمان بايد به يک نکته دقت کرد: محبت ميان مخلوقات شبيه به يک اتوبان است اين يعنی در حد فاصل ميان دو مسير رفت و برگشت يک راه سبز با جانپناه های کنار ا ن قرار دارد - همه بايد به درستی در مسير حرکت خود باقی بمانند و به مسير حرکت ديگری تعدی نکنند. بنابراين اگر يک نفر از بی نظمی در مسير حرکت ديگری در عذاب باشد تنها راه حل اين معضل از طريق خدا حاصل می شود با خواهش و تمنا برای ا ن که خدا به ا ن ديگری کمک رساند تا او دوباره بتواند در مسير خود به درستی و با نظم حرکت کند. 19:- خدا محبت است اين فقط يک عبارت نيست که به بيان در ا مده باشد و به سادگی فقط يک کلام نيست که بتوان به سرعت ادا کرد و از ا ن گذشت بلکه واقعيتی بنيادی است. خدا خود را می دهد خود را در محبت خود تقسيم می کند. اين خود را ارزانی داشتن تا ا نجا پيش می رود که خدا در شخص عيسی مسيح انسان می شود. 20:- تعمق بيشتر در واقعيت محبت خدا مسا له گناه را روشن تر می سازد. گناه به سادگی فقط با رعايت نکردن يک فرمان ايجاد نشده بلکه پيش از هر چيز اخلال در رابطه شخصی با خدا و ديگر مخلوقات است. گناه به معنی دست رد زدن به محبت خدا است. 21:- خدا انسان ها را در مقام موجوداتی ا زاد ا فريده است. انسان از اراده ای ا زاد برخوردار است. و اين واقعيت نوعی «ا سيب پذيری» برای خدا ايجاد می کند به همان صورت که والدين رنج می برند هنگامی که می بينند فرزندشان دست به کارهايی می زند که ا نان بنا به تجربه و بصيرت خود می دانند که به او لطمه می زند اما قادر نيستند در مقابله با ا ن کاری انجام دهند زيرا فرزندشان از ا زادی عمل برخوردار است. اما هنگامی که ا نها امکانی برای ا ن می بينند که فرزندشان را از صدمات در امان بدارند دست به حمايت و حافظت از او می زنند حتی اگر خود با اين کار جراحات و حتی خطر مرگ خود را به جان بخرند. 22:- در عهد عتيق رابطه ويژه و منحصر به فرد يهوه با قومش بويژه در ا ن متن های غافلگيرکننده از کتاب مقدس به بيان می ا يد که در ا نها از محبت درک ناشدنی خدا گرايش های او ترويج محبت او حسادت و يا س او خشم او و پشيمانی اش بويژه در باب های 2 و 3 ارمياء سخن گفته می شود. اسراي يل برای يهوه عروس و منتخب است (اشعياء 4 62 و ادامه). سرا خر لطافت رفتار پدری و مادری به شيوه بيان رويکرد فوق العاده يهوه به اسراي يل (هوشع 11 1 و 4) درمی ا يد. 23:- بنابراين گناه به منزله اخلالی در رابطه محبت ا ميز انسان با خدا است. برطرف کردن گناه به معنی يک توبه کامل و صد در صد است (همچنين نگاه کنيد به تمثيل پسر گمشده در لوقا يا موعظه و تعميد يوحنا در متی 12-1). 3 بنابراين در روز قيامت صحنه حضور در نزد خدا به بازار شباهتی ندارد که در ا ن کردارهای خوب و بد درمقابل يکديگر روی ترازو گذاشته می شوند. امر سرنوشت ساز اين نيست که ترازو از سمت کردار نيک سنگين می گردد بلکه اين که از راه پيشيمانی و توبه رابطه صد در صدی با خدا از نو برقرار می شود. نيکی (متا سفانه) فقط صد در صد است. نيکی نود و پنج درصد بد نيست اما در ا ن با نيکی 5 درصد فاصله هست. براستی گناه را می توان «کمبود نيکی» تعريف کرد. 24:- معلم رياضيات ما هنگامی که هرچند روش محاسبه درست بود اما يک اشتباه محاسباتی پيدا می شد به طوری که سرا خر حاصل محاسبه اشتباه بود برحسب عادتش می گفت: «انگار که پل خراب شده باشد!» 25:- در مسيحيت ا نچه مطرح است برقراری مجدد رابطه تيره و تار يا حتی ويران شده ميان انسان با خدا است. هر زمان که انسان طلب بخشش کند خدا او را می بخشد. بله صليب تضمين و نشانه ای از اين امر است که بدون درنظر گرفتن اين که گناه تا چه اندازه بزرگ و سنگين بوده است اگر انسان از صميم قلب از خدا طلب بخشش کند بخشودگی او پيشاپيش تضمين شده است. مثال تبهکار مصلوب با عيسی در جلجتا اين نکته را نشان می دهد (اما در اين مورد بعدا توضيح می دهيم). 49

50 Erlösung Adam und Eva Sündenfall Altes Testament, Buch Genesis Kapitel 3 1:- Diese Schilderung ist kein historischer Tatsachenbericht, sondern die Darstellung eines fundamentalen Geschehens, das das menschliche Leben zutiefst berührt; nämlich die Versuchung des Menschen, selber wie Gott zu sein; selber festlegen zu können, was gut und was böse ist. Aber gehen wir Schritt für Schritt voran. 2:- Gott hat das Universum geschaffen und alles, was in ihm ist. Im Genesisbericht wird der Schöpfungsakt in Tage aufgeteilt. Dies ist nicht wörtlich zu nehmen, sondern weist auf eine Ordnung der Schöpfung hin; denn die Zeit wird ja erst am 4. Tag geschaffen Lichter am Himmelsgewölbe... um Tag und Nacht zu scheiden...zur Bestimmung von Festzeiten, von Tagen und Jahren.... Und es heißt immer wieder: Gott sah, das es gut war. 3:- Dann sprach Gott: Lasst uns Menschen machen als unser Abbild, uns ähnlich. Sie sollen herrschen über die Fische des Meeres, über die Vögel des Himmels, über das Vieh, über die ganze Erde und über alle Kriechtiere auf dem Land. Gott schuf also den Menschen als sein Abbild; als Abbild Gottes schuf er ihn. Als Mann und Frau schuf er sie.. Gott sah alles an, was er gemacht hatte: Es war sehr gut. (Gen 1, ) 4:- Alles, was Gott gemacht hat und macht, ist gut. Gott kann nichts Schlechtes machen! Ist Gott also doch nicht allmächtig? Könnte man fragen, wenn er etwas nicht machen kann. Das verlangt von uns, etwas intensiver über das nachzudenken, was das Böse ist: Das Böse als solches existiert nämlich nicht. Das Böse ist immer ein Mangel an Gutem; ein Mangel an Sein; es fehlt etwas. 5:- Demgegenüber ist Gott das Sein an sich. Wir Menschen und die gesamte Schöpfung haben nur Anteil an diesem Sein. Wir Menschen sind nur ein Abbild des göttlichen Seins, nicht das Sein selbst. Gott hält uns in seiner liebenden Güte im Sein, will, dass wir an seinem Sein teilhaben, an seinem Leben teilhaben. Ich bin der Weg, die Wahrheit und das Leben sagt Jesus (Joh 14,6); und Gott hat das Leben in Fülle! (Joh 10,10b) Gott ist das Licht, und keine Finsternis ist in ihm (1.Joh 1,5). Denn es ist der Wille meines Vaters, dass alle, die den Sohn sehen und an ihn glauben, das ewige Leben haben und dass ich sie auferwecke am Letzten Tag. (Joh 6,40) 6:- Die klassische Philosophie spricht in diesem Zusammenhang von den Transzendentalien, also Eigenschaften, die jedem Seienden zukommen: Wenn es ist (Sein hat), dann ist es auch gut und auch wahr und auch schön und es ist auch etwas, hat ein Wesen. 7:- Das Böse, dagegen ist ein Nicht-Sein, ein Mangel an Sein, und daher nicht gut, nicht wahr und nicht schön und auch nicht ein Etwas, ein Nichts, es hat ein (Un-)Wesen, Nicht-Wesen. Unsere Sprache kommt hier an ihre Grenzen, da wir nur bezeichnen können, was etwas ist. Aber die Ungerechtigkeit ist eben der Mangel an Gerechtigkeit, die Handlung existiert, aber sie hat eine negative Eigenschaft, sie ist ungerecht, hat die Gerechtigkeit nicht in sich; die Lüge ist eine Aussage (die als Aussage existiert), aber die nicht wahr ist; usw.. 8:- Die Sünde ist also ein Mangel an Übereinstimmung mit dem Sein, ein Verstoß gegen die Liebe, die von Gott kommt, eine Zurückweisung der Liebe Gottes, eine Missachtung der Seinsordnung wie Gott sie geschaffen hat und nicht nur ein Übertreten eines (willkürlich) gesetzten Gebotes. (s.a. 3. Einheit Scharia und Ethik: das Zusammenspiel von natürlicher und übernatürlicher Offenbarung) 50

51 و«نجات ا دم و حوا - هبوط باب اول از کتاب پيدايش 1:- توضيحاتی که در اينجا می ا يد گزارشی تاريخی از يک واقعه نيست بلکه تشريح رخدادی بنيادی است که زندگی انسان را عميقا تحت تا ثير قرار می دهد اين واقعه همان وسوسه انسان برای ا ن است که شبيه خدا شود و خود تشخيص بدهد که خوب و بد چيست. اما بياييد قدم به قدم پيش برويم. 2:- خدا جهان و همه ا ن چيزهايی را که در ا ن است ا فريد. در روايتی که از ا فرينش می خوانيم خلقت به شکل تناوبی روزانه تقسيم بندی شده است. اين را بايد به شکل نمادين درک کنيم که اشاره به نظام خلقت دارد زيرا زمان تازه در روز نخست پديد می ا يد. «نير ها در در فلک ا مد و شب از روز جدا شد». زمان مشخص شد روزها و سالها, و مرتب چنين می ا يد: «و خدا ديد که نيکوست». 3:- خدا گفت: «ا دم را به صورت ما و موافق و شبيه ما بسازيم تا بر ماهيان دريا و پرندگان ا سمان و بهايم و بر تمامی زمين و همه حشراتی که بر زمين می خزند حکومت نمايد. پس خدا ا دم را به صورت خود ا فريد. او را به صورت خدا ا فريد. ايشان را نر و ماده ا فريد... و خدا هرچه ساخته بود ديد و همانا بسيار نيکو بود» (پيدايش 31) :- همه ا نچه خدا ساخته بود و می سازد نيک است. خدا اصلا نمی تواند دست به ش ر زند! اما اگر خدا نمی تواند کاری را انجام دهد می توان پرسيد مگر خدا قادر مطلق نيست اين پرسش باعث می شود که کمی ژرف تر بيانديشيم که شر چيست. به عبارتی بايد گفت که شر به عنوان شر وجود خارجی ندارد. شر هميشه کمبود نيکی است اختلالی در هستی يعنی چيزی کم است. اصلا 5:- درعوض بايد گفت که خدا به خودی خود حيات است. ما انسان ها و سراسر ا فرينش فقط در اين حيات سهم داريم. ما انسان ها فقط صورتی از حيات الهی هستيم و نه خو د حيات. خدا ما را با نيکی پرمهر خود حيات می بخشد و می خواهد که در حيات و در زندگی او سهيم باشيم. عيسی می گويد: «من راه و راستی و حيات هستم» (يوحنا 6 ) 14 و «تا ايشان حيات يابند و ا ن را زيادتر حاصل کنند» (يوحنا 10 ب). 10 «و خدا نور است و هيچ ظلمت در وی هرگز نيست» (اول يوحنا 5). 1 «و اراده فرستنده من اين است که هر که پسر را ديد و بدو ايمان ا ورد حيات جاودانی داشته باشد و من در روز بازپسين او را خواهم برخيزانيد» (يوحنا 40). 6 6:- فلسفه در شکل کلاسيک اش در اين زمينه از «امور استعلايی» سخن می گويد يعنی ويژگی هايی که برای هر موجودی مطرح است: اگر اين موجود «موجود است» پس نيک حقيقی و زيبا است و درواقع چيزی است که هستی دارد. 7:- شر در نقطه مقابل نيستی است کمبود هستی و از اين رو بد است حقيقی و زيبا نيست و چيزی نيست که هستی داشته باشد بلکه هيچ است و «نا»موجود يا «غير»موجود است. در اينجا زبان ما به حد و مرزهايش می رسد زيرا ما فقط می توانيم ا ن چيزی را تشريح کنيم که هست. اما بی عدالتی همان کمبود عدالت است يک کردار وجود دارد اما دارای يک ويژگی منفی است اين کرداری است منفی و عدالتی در خود ندارد دروغ گفته ای است که به زبان می ا يد (اين «گفته» وجود خارجی دارد) اما حقيقی نيست و به همين نسبت می توان از صفات منفی ديگر سخن گفت. 8:- پس گناه عدم هماهنگی با هستی و نقض محبتی است که از خدا می ا يد مردود شمردن محبت خدا عدم توجه به نظام هستی ا ن گونه که خدا خلق کرده است و نه فقط پايمال کردن يک قانون (خودکامه). (همچنين بنگريد به بخش سوم شريعت و اخلاقيات: هم ا يی وحی طبيعی و فراطبيعی) 51

52 9:- Gott, der Herr, nahm also den Menschen und setzte ihn in den Garten von Eden, damit er ihn bebaue und hüte. (Gen 2,15) 10:- Der Mensch lebte also ursprünglich in Harmonie mit Gott und der gesamten Schöpfung. In dem Garten des Paradieses. Der Mensch gab Namen allem Vieh, den Vögeln des Himmels und allen Tieren des Feldes. (Gen 2,20) und Beide, Adam und seine Frau, waren nackt, aber sie schämten sich nicht voreinander. Scham ist also ein Produkt der Sünde. Wer ohne Sünde ist, braucht sich nicht zu schämen, er kann alles zeigen. Nackt ist hier nicht (nur) körperlich zu verstehen. 11:- Diese ursprüngliche Harmonie von Mensch, Schöpfung und Gott wird gestört durch das Auftreten des Teufels. Wer ist der Teufel? Jesus nennt ihn den Vater der Lüge und Mörder von Anfang an (s. Joh 8,44). Der Teufel ist ein gefallener Engel, ja Satan ist sogar der höchste Engel, der Luzifer = Lichtbringer. 12:- Gott hat eine Hierarchie von Seienden geschaffen, von der unbelebten Materie bis hin zu reinen Geistern, den Engeln. Der Mensch ist nicht das höchste Wesen der Schöpfung, das sind die Engel! Aber der Mensch ist die Krone der Schöpfung, da er in sich die materielle Welt und die geistige Welt vereint. Er ist das höchste Geschöpf der materiellen Welt und das niedrigste der geistigen Welt. So lebt er in einem Körper, in Raum und Zeit, und hat doch Anteil an der Ewigkeit. Er ist Abbild Gottes in seiner Geistigkeit; er hat daher Freiheit, einen freien Willen, Erkenntnisfähigkeit und ist für seine Handlungen verantwortlich. Über dem Menschen stehen die Engel, reine Geistwesen, von Gott geschaffen, ihm zur Ehre und so sagt der Psalm 91 dem Menschen zu Dienste und zum Schutz (Schutzengel: Denn er befiehlt seinen Engeln, dich zu behüten auf all deinen Wegen. Sie tragen dich auf ihren Händen, damit dein Fuß nicht an einen Stein stößt Ps 91,11f und Mt 18,10: Hütet euch davor, einen von diesen Kleinen zu verachten! Denn ich sage euch: Ihre Engel im Himmel sehen stets das Angesicht meines himmlischen Vaters. ) die Engel sind dazu berufen, an der Heilsgeschichte des Menschen mitzuwirken - vor allem in jenen Augenblicken, die vom Plan der Göttlichen Vorsehung besonders festgesetzt sind (Johannes Paul II). 13:- Dagegen haben sich Satan und andere Engel aufgelehnt. Sie wollten nicht dem Menschen zu Dienste sein und lehnten den Heilsplan Gottes mit den Menschen ab. Da entbrannte im Himmel ein Kampf; Michael (= wer ist wie Gott) und seine Engel erhoben sich, um mit dem Drachen zu kämpfen. Der Drache und seine Engel kämpften, aber sie konnten sich nicht halten, und sie verloren ihren Platz im Himmel. Er wurde gestürzt, der große Drache, die alte Schlange, die Teufel oder Satan heißt und die ganze Welt verführt; der Drache wurde auf die Erde gestürzt, und mit ihm wurden seine Engel hinabgeworfen. (Off 12,7-9) 14:- Nun, dieser Satan, der Ankläger unserer Brüder (Off 12,10), versucht nun, anstatt den Menschen zu Diensten zu sein, die Herrschaft über möglichst viele Menschen zu bekommen und den göttlichen Plan zu durchkreuzen. Weh aber euch, Land und Meer! Denn der Teufel ist zu euch hinabgekommen; seine Wut ist groß, weil er weiß, dass ihm nur noch eine kurze Frist bleibt. (Off 12,12) 15:- Der Teufel packt nun Eva mit einer List und lenkt ihren Blick auf ein vermeintlich Gutes: Hat Gott wirklich gesagt: Ihr dürft von keinem Baum des Gartens essen? Die Frau entgegnete der Schlange: Von den Früchten der Bäume im Garten dürfen wir essen; nur von den Früchten des Baumes, der in der Mitte des Gartens steht, hat Gott gesagt: Davon dürft ihr nicht essen, und daran dürft ihr nicht rühren, sonst werdet ihr sterben. Darauf sagte die Schlange zur Frau: Nein, ihr werdet nicht sterben. Gott weiß vielmehr: Sobald ihr davon esst, gehen euch die Augen auf; ihr werdet wie Gott und erkennt Gut und Böse. Da sah die Frau, dass es köstlich wäre, von dem Baum zu essen, dass der Baum eine Augenweide war und dazu verlockte, klug zu werden. Sie nahm von seinen Früchten und aß; sie gab auch ihrem Mann, der bei ihr war, und auch er aß. 52

53 9:- «پس خداوند خدا ا دم را گرفت و او را در باغ عدن گذاشت تا کار ا ن را بکند و ا ن را محافظت نمايد» (پيدايش 2.(15 10:- انسان ابتدا در هماهنگی با خدا و کل ا فرينش در باغ عدن زندگی می کرد. «پس ا دم همه بهايم و پرندگان ا سمان و همه حيوانات صحرا را نام نهاد. ليکن برای ا دم معاونی موافق وی يافت نشد» (پيدايش 20) 2 و «هردو» يعنی ا دم و همسرش برهنه بودند اما از يکديگر شرم نداشتند. بنابراين شرم دستاورد گناه است. کسی که گناهی نداشته باشد نيازی به شرم ندارد و می تواند همه چيز را نشان بدهد. در اينجا برهنگی را نبايد فقط به شکل برهنگی بدنی برداشت کرد. 11:- اين هماهنگی اوليه انسان ا فرينش و خدا با ظهور شيطان برهم می ريزد. شيطان کيست عيسی او را «پدر دروغگويان» و «از اول قاتل» (رجوع کنيد به يوحنا باب 8 ا يه 44) می نامد. شيطان فرشته ای است که سقوط کرده است بله شيطان حتی والاترين فرشته يعنی همان لوسيفر (=ا ورنده نور) است. 12:- خدا برای موجودات سلسله مراتبی تعيين کرده است از ماده بی جان تا روح های پاک يعنی فرشتگان. انسان والاترين موجود در ا فرينش نيست. والاترين موجود فرشته است. اما انسان تاج ا فرينش است زيرا در وجود خود جهان مادی و معنوی را با هم پيوند می دهد. او والاترين موجود در جهان ماديات و حقيرترين موجود در جهان معنويات است. به اين ترتيب او با يک بدن و در زمان و مکان زندگی می کند و به رغم همه اينها در جاودانگی سهيم است. او در معنويت خود صورتی از خداست از اين رو دارای ا زادی اراده ای ا زاد قدرت تشخيص و برای کردار خود مسي ول است. فراتر از انسان فرشتگان قرار دارند موجوداتی سراسر روحانی ا فريده شده به دست خداوند در ستايش خداوند و بنا به ا نچه در مزمور 91 می خوانيم در خدمت و در حفاظت از انسان (در مزمور و دنباله ا ن درباره فرشته های محافظ چنين ا مده است: «زيرا که فرشتگان خود را درباره تو امر خواهد فرمود تا در تمامی راه هايت تو را حفظ نمايند. تو را بر دست های خود برخواهند داشت مبادا پای خود را به سنگ بزنی». و بنا به متی 18 10: «زنهار يکی از اين صغار را حقير مشماريد زيرا شما را می گويم که ملاي که ايشان را داي ما در ا سمان روی پدر مرا که در ا سمان است می بينند). فرشتگان فراخوانده شده اند که در روايت نجات انسان سهيم باشند. «بويژه در لحظاتی که تقدير الهی پيشاپيش مقرر کرده است» (بنا به گفته ژان پل دوم). 13:- شيطان و فرشتگان ديگر عليه اين اصل قدم علم کردند. ا نها نمی خواستند در خدمت انسان باشند و نقشه نجات خدا برای انسان ها را رد کردند. «و در ا سمان جنگ شد: ميکاي يل و فرشتگانش با اژدها جنگ کردند و اژدها و فرشتگانش جنگ کردند ولی غلبه نيافتند بلکه جای ايشان ديگر در ا سمان يافت نشد و اژدهای بزرگ انداخته شد يعنی ا ن مار قديمی که به ابليس و شيطان مسمی است که تمام ربع مسکون را می فريبد. او بر زمين انداخته شد و فرشتگانش با وی انداخته شدند» (مکاشفه 9-7) :- اکنون اين شيطان يا همان «مدعی برادران ما» می کوشد به جای اين که به خدمت انسان ها درا يد تا ا نجا که ميسر است بر تعداد بيشتری از انسان ها حاکم گردد و بر نقشه الهی خط بطلان بکشد. «وای بر زمين و دريا زيرا که ابليس به نزد شما فرود شده است با خشم عظيم چون می داند که زمانی قليل دارد» (مکاشفه 12) :- اکنون شيطان بر حوا غلبه می کند و نگاه او را به چيزی که به ظاهر نيک است متوجه می سازد: «ا يا خدا حقيقتا گفته است که از همه درختان باغ نخوريد زن به مار گفت: از ميوه درختان باغ می خوريم لکن از ميوه درختی که در وسط باغ است خدا گفت از ا ن مخوريد و ا ن را لمس مکنيد مبادا بميريد. مار به زن گفت: هر ا ينه نخواهيد م رد بلکه خدا می داند در روزی که از ا ن بخوريد چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نيک و بد خواهيد بود. و چون زن ديد ا ن درخت برای خوراک نيکوست و به نظر خوشنما و درختی دلپذير و دانش افزا پس از ميوه اش گرفته بخورد و به شوهر خود نيز داد و او خورد.» (پيدايش 6-1). 3 53

54 16:- Der Teufel hat zurecht gesagt: Nein, ihr werdet nicht sterben. Denn als Wesen mit Geistseele sind auch die Menschen unsterblich, d.h. auf Ewigkeit angelegt, aber als in der materiellen Welt, in Raum und Zeit verhaftet, kann der Mensch sterben. Die Versuchung des Menschen ist also, wie Gott zu sein, selbst zu bestimmen, was Gut und was Böse ist; sich an die Stelle Gottes zu stellen, nicht als Verwalter der Welt zu handeln, sondern als Herrscher aus eigener Machtvollkommenheit. Da gingen beiden die Augen auf, und sie erkannten, dass sie nackt waren. 17:- Sie versteckten sich, als sie Gott kommen hörten. Gott aber ruft: Wo bist du, Adam? Gott ruft den Menschen. Gott will den Menschen bei sich haben. Und Adam sagte weil ich nackt bin, versteckte ich mich. Also die Scham folgt auf den Ungehorsam. Es ist der Mensch, der sich Gott entzieht durch die Sünde. Gott sagte darauf etwas frei und locker formuliert - : Ok, wenn ihr Gott spielen wollt, bitte; aber nicht in meinem Paradies! und vertrieb den Menschen aber nicht ohne im Vers Gen 3,15 einen Retter, einen Messias anzukündigen jedenfalls wurde dieser Vers auch bereits von den Juden vor Christus so verstanden: Feindschaft setze ich zwischen dich und die Frau, zwischen deinen Nachwuchs (Singular) und ihren Nachwuchs. Er trifft dich am Kopf, und du triffst ihn an der Ferse. 18:- Warum beschäftigen wir uns so ausführlich mit dieser Erzählung? Sie sagt uns Grundlegendes über das Warum des Leidens und Sterbens, der Ungerechtigkeiten in unserer Welt und in unserem Leben. Das Leid kommt in die Welt, weil jeder einzelne von uns den Tropfen Gift (Benedikt XVI) mitbekommen hat, der darin besteht, selbst bestimmen zu wollen, was gut und was böse ist. Wenn die Gutheit davon abhängt, was ich will und entscheide, dann komme ich sogleich in Konflikt mit dem anderen, der etwas anderes will und dies mit demselben Anspruch, wie ich, durchsetzen will. 19:- Die Konsequenz ist: Streit, Kampf bis hin zu Mord und Todschlag und Krieg. Das Buch Genesis erzählt daher auch die Geschichte von Kain und Abel als die nächste Weiterung des Verlustes des Paradieses. 20:- Der Mensch hat durch sein Verhalten die Vertrautheit mit Gott zerstört. Dies betrifft nicht nur den einzelnen Menschen, sondern die gesamte Menschheit. Auch dies will die Geschichte von Adam und Eva zum Ausdruck bringen. Der Mensch hat Gott zurückgewiesen und damit durch die Sünde des Stolzes Sein wie Gott sich selbst von der Quelle des Lebens, der Liebe und des Glücks abgeschnitten. So ist ein Graben entstanden zwischen Gott und den Menschen, der gesamten Menschheit, den der Mensch aus eigener Kraft nicht zuschütten kann. Wir stehen hier vor zwei Phänomenen: 1. Dem Phänomen der wie es die katholische Kirche nennt Erbsünde 2. Dem Phänomen von Schuld, Reue und Verzeihung. ad 1) Erbsünde 21:- Der Mensch als in Raum und Zeit verhaftetes Wesen ist nicht nur ein Individuum, sondern auch ein gesellschaftliches Wesen, Person. Die Handlungen eines Menschen haben nicht nur Rückwirkungen auf ihn selbst, sondern auch auf seine Umgebung und durch die Zeit auf die nachfolgenden Generationen. Das sei an einem Beispiel veranschaulicht: 22:- In meiner Schulklasse waren zwei Kameraden, die eng befreundet waren. Auch die Väter waren enge Freunde. Der eine war Sohn eines Arbeiters, der andere Sohn eines Millionärs. Die Väter hatten kurz nach dem Krieg gemeinsam ein Unternehmen gegründet, um Bimssteine zu produzieren. Das Geschäft gestaltete sich anfangs sehr schwierig, obwohl doch das Land zerstört war und Baumaterial gebraucht wurde, 54

55 16:- شيطان حق داشت که گفت شما نخواهيد م رد. زيرا انسان ها نيز به عنوان موجوداتی صاحب روح ناميرا هستند يعنی برای جاودانگی در نظر گرفته شده اند اما انسان در مقام موجودی که درگير جهان مادی يعنی زندانی زمان و مکان است با مرگ مواجه است. پس وسوسه انسان اين است که شبيه خدا شود و خود تعيين کند که چه چيز نيک و چه چيز بد است خود را جای خدا قرار بدهد و نه در مقام مدير او در جهان بلکه در مقام حاکم صاحب قدرت مطلق. «ا نگاه چشمان هر دو ايشان باز شد و فهميدند که عريانند» (پيدايش 7). 3 17:- هنگامی که ا نها می شنوند که خدا می ا يد خود را پنهان می کنند. خدا ندا می دهد: «کجايی ای ا دم» خدا انسان را ندا می دهد. خدا می خواهد انسان را نزد خود نگه دارد. و ا دم می گويد: «زيرا که عريانم پس خود را پنهان کردم.» پس شرم و حيا به دنبال نافرمانی می ا يد. اين انسان است که با گناه کردن از خدا روی برمی گرداند. به دنبال ا ن خدا به زبان خودمانی و ساده می گويد: بسيار خب اگر می خواهيد نقش خدا را بازی کنيد بفرماييد! اما نه در بهش ت من! و «ا دم را بيرون کرد» اما نه بدون ا ن که بشارت يک منجی يا مسيحا را بدهد که در ا يه 15 از باب سوم کتاب پيدايش از ا ن نام می برد. در هر حال اين ا يه پيش از ا ن از سوی يهوديان پيش از مسيحيت چنين درک می شد: «و عداوت در ميان تو و زن و در ميان ذريت تو (مفرد) و ذريت وی می گذارم او سر تو را خواهد کوبيد و تو پاشنه وی را خواهی کوبيد.» 18:- چرا با اين تفصيل به اين حکايت می پردازيم اين حکايت نکته ای بنيادی را راجع به چرايی درد و رنج مرگ و بی عدالتی ها در جهان و زندگی ما به ما نشان می دهد. رنج از ا ن رو به جهان می ا يد که تک تک ما (به گفته بنديکت شانزدهم) قطره ای از زهری را دريافت کرده ايم که همان ميل به تعيين خوب و بد از سوی ماست. اگر نيکی وابسته به ا ن چيزی باشد که من می خواهم و تصميم می گيرم پس من بی درنگ با ديگرانی که چيز ديگری می خواهند و با سرسختی مشابه سرسختی من می خواهند ا ن را به اجراء بگذارند درگير می شوم. و هابيل داستان پيدايش کتاب رو 19:- حاصل چيزی نيست جز جدل نبرد تا سرحد قتل و ا دمکشی و جنگ. از اين قابيل را نيز به عنوان ا نچه پس از رانده شدن از بهشت رخ می دهد روايت می کند. 20:- انسان با رفتارش به حس ا شتی و اعتماد خود با خدا لطمه زده است. اين نه تنها تک تک انسان ها بلکه کل بشريت را دربرمی گيرد. داستان ا دم و حوا نيز می خواهد همين را به بيان درا ورد. انسان به خدا دست رد زده است و به اين ترتيب از راه گناه حاصل از غرو ر «مثل خدا بودن» خود را از سرچشمه حيات محبت و سعادت دور کرده است. به اين ترتيب ميان خدا و انسان ها يعنی کل بشريت گودالی ايجاد شده است که انسان به قوای خود قادر به پرکردن ا ن نيست. در اينجا ما با دو پديده رودررو می شويم: 1. پديده ای که کليسای کاتوليک ا ن را گناه نخستين می نامد. 2. پديده گناه ندامت و بخشودگی. 1. گناه نخستين 21:- انسان در مقام موجودی محصور در زمان و مکان نه فقط يک فرد بلکه موجود يا به عبارتی شخصی اجتماعی است. عملکردهای انسان نه فقط بر شخص او بلکه بر محيط پيرامونش و با گذر زمان همچنين بر نسل های بعدی او نيز تا ثيرهايی برجای می گذارد. 22:- اين نکته با ذکر يک مثال روشن تر می شود: من (نوربرت نوی هاوس) در دوران مدرسه دو همشاگردی داشتم که با هم بسيار رفيق بودند. پدرهای اين دو دوست هم با هم رفيق بودند. يکی از ا نها پسر يک کارگر و و ديگری پسر يک ميليونر بود. پدرها مدت کمی بعد از جنگ با همديگر شرکتی برای توليد سنگ های ساختمانی تا سيس کرده بودند. به رغم ا ن که کشور ويران بود و نياز به مصالح ساختمانی به خوبی احساس می شد 55

56 aber es fehlte an Geld. Schließlich entschied sich einer der Väter, aus dem Geschäft auszusteigen, als in der Stadt ein Stahlwalzwerk seine Tätigkeit wiederaufnahm. Er zog es vor, ein regelmäßiges, wenn auch bescheidenes Einkommen zu haben, um seiner Familie ein sicheres Auskommen zu ermöglichen, als ständig das Hoffen und Bangen zu erleiden, ob denn das Geld für die ausgelieferte Ware auch kommt oder nicht. Der andere sah die langfristigen Chancen und verblieb im Unternehmen und führte es allein weiter; mit Erfolg, wie sich herausstellte. Er wurde Millionär. Diese Entscheidung hatte also nicht nur Konsequenzen für die Väter, sondern beeinflusst auch die Lebenssituationen der Söhne und wahrscheinlich weiterer Generationen. 23:- So ist es auch mit unseren Sünden. Sie sind nicht strikt persönlich, sondern haben auch - mehr oder weniger soziale Auswirkungen in der Zeit. Der Mensch ist ein geschichtliches Wesen. Da jeder Mensch auf den Schultern vergangener Generationen steht, leidet er unter den Konsequenzen der Handlungen seiner Vorfahren. Alle seine Handlungen oder Unterlassungen haben Auswirkungen auf die Geschichte. Geschichte ist ein fundamentales Geschehnis, dem alle und jeder unterworfen sind. Dies wird sehr anschaulich in dem Film Lola rennt dargestellt. Hier wird die eine Handlungsgeschichte viermal wiederholt, allerdings wird jeweils ein einziges kleines Detail verändert, und die Geschichte nimmt jeweils einen anderen Verlauf. 24:- Auch die Volksweisheit nimmt darauf Bezug in Sprüchen wie: Der Apfel fällt nicht weit vom Stamm. Neben der genetischen Abhängigkeit hat die Psychologie auch die intergenerative Weitergabe von Verhaltensweisen durch das Unterbewusstsein nachgewiesen. 25:- dein Gott, bin ein eifersüchtiger Gott: Bei denen die mir feind sind, verfolge ich die Schuld der Väter an den Söhnen und an der dritten und vierten Generation; bei denen, die mich lieben und auf meine Gebote achten, erweise ich Tausenden meine Huld. (Deut 5,9-10) Sünden und sündhaftes Tun haben also Auswirkungen auf die nächsten Generationen. 26:- Die Christen nennen dies Erbsünde. Es ist keine persönlich zu verantwortende Schuld, sondern ein unheilvoller Zustand der Menschheit, in den der Einzelne hineingeboren wird. Jeder von uns hat einen Tropfen dieses Giftes in sich, selbst entscheiden zu wollen, was gut und böse ist, autonom zu sein. 27:- Die erste Sünde unserer Vorfahren bestand in der Zurückweisung Gottes. Sie wollten selber sein wie Gott. Damit war das Band zerrissen, der Graben aufgetan, den der Mensch nicht aus eigener Kraft wieder zuschütten kann. Der Tropfen Gift ist so in jeden von uns gelangt. Wir erleben dies ja auch schon bei kleinen Kindern, sobald sie in die Trotzphase kommen. Ad 2) Schuld, Reue und Verzeihung 28:- Das führt uns zum zweiten Phänomen. Wenn ich mich schuldig gemacht habe gegenüber einem anderen, kann ich das bereuen. Ich kann um Verzeihung bitten was schon vielen schwer genug fällt, da sie den Eigenstolz überwinden müssen. Aber alles Bitten um Verzeihung nützt nichts, wenn der andere nicht bereit ist zu verzeihen. Es hängt von ihm ab, Reue und Verzeihungsbitte vorausgesetzt, ob es zur Verzeihung kommt und die Beziehung wiederhergestellt wird. Er wurde in ungerechter Weise in seinen Rechten verletzt. Es gibt keinen Rechtsanspruch auf Verzeihung. Verzeihung gewähren ist um ein Vielfaches schwieriger, als um Verzeihung bitten. Das Wort Entschuldigung ist schnell gesagt und häufig gar nicht wirklich ernst gemeint. Auch hier zur Veranschaulichung ein Beispiel: 56

57 در ابتدا کار شرکت با دشواری های فراوانی پيش می رفت. پولی در بساط نبود. سرانجام هنگامی که يک شرکت توليد فولاد در شهر کار خودش را از سرگرفت يکی از پدرها تصميم گرفت از شرکت کنار بکشد. او ترجيح می داد برای تا مين مايحتاج خانواده اش درا مدی منظم و محدود داشته باشد و نه اين که مرتب در بيم و اميد به سر ببرد که ا يا برای کالاهای ارسالی پولی می رسد يا خير. ا ن ديگری که ذهن خود را متوجه امکانات درازمدت کرده بود در شرکت ماند و به تنهايی کارها را پيش برد. بعدها ا نطور که معلوم شد او موفق هم بود. او ميليونر شد. بنابراين اين تصميم نه فقط بر پدرها تا ثيرگذار بود بلکه بر وضعيت زندگی پسرها و احتمالا نسل های بعدی نيز تا ثير گذاشت. 23:- درزمينه گناهان ما هم همينطور است. ا نها فقط گناهانی کاملا شخصی نيستند بلکه - کمابيش - تا ثيرهايی اجتماعی هم در طول زمان به دنبال دارند. انسان موجودی تاريخی است. از ا نجا که هر انسانی درواقع بر شانه های نسل پيشين خود تکيه می زند در معرض پيامدهای عملکردهای پيشينيان خود نيز قرار دارد. همه عملکردها و دستاوردهای به جای مانده از او بازتاب هايی بر تاريخ دارند. تاريخ رخدادی بنيادی است که تک تک انسان ها در معرض ا ن قرار دارند. اين موضوع در فيلم «لولا می دود» به خوبی به تصوير کشيده می شود. در اينجا روايتی از يک ماجرا به چهار صورت نمايش داده می شود البته هر بار يک جزء کوچک از ا ن تغيير می يابد و به اين ترتيب داستان شکل ديگری به خود می گيرد. 24:- در اين زمينه حکمت های ملل هم ضرب المثل هايی را نظير اين می شناسد: «از کوزه همان برون تراود که در اوست». روانشناسی ثابت کرده است که علاوه بر وابستگی های ژنتيکی رفتارهای انسان از راه ناخودا گاه هم از نسلی به نسل ديگر منتقل می شود. 25:- در کتاب تثنيه در زمينه ده فرمان چنين ا مده است: «زيرا من که يهوه خدای تو هستم خدای غيورم و گناه پدران را بر پسران تا پشت سوم و چهارم از ا نانی که مرا دشمن دارند می رسانم و رحمت می کنم تا هزار پشت بر ا نانی که مرا دوست دارند و احکام مرا نگاه دارند» (تثنيه 11-9). 5 پس گناه و عملکردهای گناه ا لود تا ثيرهايی بر نسل های بعدی دارند. 26:- مسيحيان اين امر را «گناه نخستين» می نامند. اين گناهی با مسي وليت شخصی نيست بلکه وضعيتی غيرقابل درمان برای بشريت است که تک تک افراد در ا ن به دنيا می ا يند. هرکدام از ما يک قطره از اين زهر را در خود دارد که می خواهد خود تصميم بگيرد که نيک و بد چيست و می خواهد خودمختار باشد. 27:- اين نخستين گناه پيشينيان ما همان مردودشمردن خدا بوده است. ا نها می خواستند خودشان خدا باشند. به اين ترتيب عهد شکسته و حفره ای ايجاد شد که ا دمی با قوای خودش قادر به پر کردن ا ن نيست. اين قطره زهر در وجود هر يک از ما قرار دارد. اين را حتی زمانی که بچه های کوچک به مرحله لجبازی می رسند به خوبی در ا نها می يابيم. 2. گناه ندامت بخشودگی 28:- اين نکته ما را به سمت پديده دوم رهنمون می شود. اگر من در قبال ديگران گناه کرده باشم می توانم اظهار پشيمانی کنم. می توانم تقاضای بخشش کنم کاری که برای عده بسياری دشوار است چرا که بايد طی ا ن پا روی غرور شخصی خود بگذارند. اما تا زمانی که ديگری حاضر به بخشودگی نباشد هر گونه تقاضا و خواهش و تمنايی به جايی نمی رسد. در صورتی که پيشيمانی و تقاضای بخشودگی موجود باشد همه چيز به فرد دوم بستگی دارد که ا يا حاضر به بخشودگی هست و ا يا رابطه از نو برقرار خواهد شد يا خير. حقوق او ناعادلانه پايمال شده است. هيچ قانونی نيست که بخشودن افراد را الزامی سازد. تضمين بخشودگی چندين برابر دشوارتر از تقاضای بخشش کردن است. واژه «معذرت می خواهم» به سادگی به زبان می ا يد اما در بيشتر اوقات جدی نيست. 57

58 29:- Nehmen wir einmal an, jemand verleumdet aus Neid oder vielleicht nur aus Wichtigtuerei seinen Kollegen. Das Gerücht macht die Runde in der Firma, gelangt an das Ohr des Chefs, und der Betroffene verliert daraufhin ungerechtfertigter Weise seinen Job. Er erleidet einen Karriereknick und steht vor dem Nichts. All seine Anstrengungen, Hoffnungen auf ein erfolgreiches Leben für sich und seine Familie sind auf einmal verflogen. 30:- Dies erfährt der Verleumder. Er erschrickt ob der Konsequenzen seiner Tat, bereut und bittet seinen Ex-Kollegen um Verzeihung. Aber, der Geschädigte, dem die Ungerechtigkeit zugefügt wurde und darunter vielleicht ein Leben lang leidet, ist frei, die Verzeihung zu versagen oder sie zu gewähren. Der verleumdet hat, kann darum bitten, kann betteln, aber erzwingen kann er die Verzeihung nicht. Er ist also auf die Barmherzigkeit, den guten Willen, auf die Vergebungsbereitschaft des Geschädigten angewiesen. Er kann seinerseits seine Reue zeigen, Opfer bringen, versuchen, auf irgendeine Weise Wiedergutmachung zu leisten - wobei er den Schaden nicht wiedergutmachen kann: der Job ist weg und der Ruf ramponiert - und vieles mehr, aber er ist darauf angewiesen, dass der Geschädigte von sich aus verzeiht und zwar nicht nur so einfachhin mit einem Wort; denn die Verleumdung war ja ein Erleiden, ein ungerechtes Erleiden, das sich tief in die Erinnerung des Verleumdeten eingenistet hat, die Beziehung zum Verleumder belastet und schnell wieder ins Bewusstsein des Geschädigten kommt. Ja, es ist gar nicht so leicht, einen derartigen Vorgang zu vergessen. Dies ist eine Last der Erinnerung, die der Geschädigte mit sich herum-schleppt, von der er sich selbst auch erst einmal befreien muss, will er wieder unbeschwert in die Zukunft gucken; denn die Verleumdung mit ihren Konsequenzen hat sein Leben nachhaltig verändert. 31:- Er kann versuchen, es zu vergessen oder zu verdrängen. Er kann Sühne und Genugtuung vom Verleumder verlangen. Aber wirklich befreien kann er sich nur, wenn er aus ganzem Herzen verzeiht und diese Verzeihung selbst durch ein großzügiges Geschenk an den Verleumder oder stellvertretend an einen Dritten unterstreicht. Das Geschenk ist wie ein Opfer. Er übergibt sich selbst und sein erlittenes Leid in diesem Geschenk und schließt ab. Damit sagt er Ja, zu der Situation, in der er nun ist; schüttelt die Vergangenheit ab und blickt nunmehr ohne Gram und wieder frei in die Zukunft. Kommen wir zurück zu unserer Fragestellung. Wie sieht es nun mit der Beziehung zwischen dem Menschen und Gott aus? 32:- Der Mensch hat Gott, seinen Schöpfer, beleidigt; er hat ihn zurückgestoßen. Er will selbst bestimmen, was Gut und was Böse ist, er will selbst wie Gott sein. Das ist der Inhalt der Geschichte des Sündenfalles im Paradies (Gen 3,1-24). 33:- Diese beiden Beispiele zeigen, dass wir Menschen zutiefst verstrickt sind in Schuld, absichtliches und unbeabsichtigtes Fehlverhalten, das Leid verursacht, (gewalttätige) Gegenreaktionen hervorruft. Auch wenn wir es wollen, so können wir uns diesen Unvollkommenheiten nicht entziehen. Wir bedürfen also der Erlösung aus der Schuldverstrickung. Dies haben die gottesfürchtigen Menschen des Alten Testaments gespürt und den Tag des Messias herbeigesehnt. Diese Erlösung aus der Schuld, die Gewissheit der Verzeihung durch Gott, kann nur durch Gott selbst gegeben werden. 34:- Gott hat aber nicht nur den Messias angekündigt (Gen 3,15), sondern immer wieder dem Menschen seinen Bund angeboten, seine Bereitschaft zu verzeihen deutlich gemacht. Gott wollte die durch die Sünde der Menschen zerstörte Brücke zwischen ihm und der Welt wiederherstellen, aber der menschliche Pfeiler brach immer wieder weg. Gott blieb treu und stand zu seinen Versprechen. 58

59 29:- در اينجا هم موضوع را با يک مثال روشن می کنيم: فرض کنيم يک نفر از روی حسادت و شايد فقط به خاطر مهم جلوه دادن خودش به همکارش افترايی ناروا ميزند. شايعه ها در شرکت پخش می شوند و به گوش ري يس می رسند و فرد مورد نظر به دنبال ا ن به شيوه ای ناجوانمردانه کار خود را از دست می دهد. او در شغل خود بدنام شده و هيچ ا ينده ای پيش رو ندارد. همه تلاش ها و اميدهايش برای يک زندگی موفق برای خود و خانواده اش يکباره به باد رفته است. 30:- شخصی که به او افترازده است از اين موضوع باخبر می شود. او از عواقب کار خودش وحشت می کند اظهار ندامت و از همکار سابق خودش طلب بخشش می کند. اما فرد متضرری که در حق او يک بی عداتی روا رفته است و به سبب ا ن شايد ناگزير باشد يک عمر متحمل سختی شود ا زاد است به طلب بخشش او دست رد بزند يا ا ن را بپذيرد. فرد افترازن می تواند ا ن را بطلبد و يا تمنا کند اما نمی تواند به زور بخشش را بخواهد. پس او وابسته به بخشودگی حسن نيت و ا مادگی بخشش فرد متضرر است. او می تواند به نوبه خودش پشيمانی خود را نشان دهد دست به کارهای برای جبران ا ن زند و بکوشد به روش هايی کار خود را جبران کند و البته همزمان نمی تواند ضررهای وارده را جبران کند. فرد متضرر کار خود را از دست داده و به حيثيت او لطمه خورده است و حتی زيان های بيشتری به او وارد ا مده است. اما فرد زيان زننده وابسته به ا ن است که فرد متضرر او را ببخشايد و ا ن هم نه فقط به سادگی با ذکر يک کلام زيرا افترا برای او به منزله رنج و عذاب بوده است رنجی ناجوانمردنه که در عمق وجود فرد متضرر جای گرفته است رنجی که رابطه با افترازننده را مختل کرده و مرتب و به سرعت به ياد او می ا يد. بله به هيچ وجه ساده نيست که فردی بتواند يک چنين رفتاری را به سادگی فراموش کند. اين به منزله باری در ذهن فرد متضرر است که ا ن را با خود می کشد باری که اگر بخواهد دوباره بدون دشواری به ا ينده بنگرد بايد از ا ن خلاصی يابد زيرا افترا با همه عواقبش زندگی او را برای مدت های طولانی تغيير داده است. 31:- او می تواند بکوشد ا ن را فراموش کند يا فکر ا ن را از خود دور کند. او می تواند طلب کند که فرد افترازننده مجازات شود و جبران مافات کند. اما او تنها زمانی می تواند احساس رهايی کند که از صميم قلب ببخشد و اين بخشودگی را حتی با هديه ای دست و دلبازانه به فرد افترازننده يا به شخص سومی در مقام نماينده او برجسته سازد. هديه مانند يک قربانی است. او در اين هديه خود و رنجی را که متحمل شده است واگذار می کند. به اين ترتيب او به وضعيتی که در ا ن قرار دارد ا ری می گويد ا ينده را دور می ريزد و از اکنون به بعد بدون ناراحتی و از نو به شکل ا زادانه به ا ينده می نگرد. به سوال خودمان بازگرديم: اکنون تکليف رابطه ميان انسان با خدا چه می شود 32:- انسان به ا فريننده خود خدا توهين کرده است به او دست رد زده است. او می خواهد خود تصميم بگيرد که چه چيز خوب و چه چيز بد است و می خواهد شبيه خدا باشد. اين محتوای داستان هبوط انسان در بهشت است (پيدايش 24-1). 3 33:- اين دو مثال نشان می دهند که ما انسان ها در ژرفنای گناه و رفتار نادرست عمدی و غيرعمدی که باعث ايجاد رنج می شود و عمل های متقابل (خشونت ا ميز) را به دنبال می ا ورد درگير شده ايم. حتی ما اگر بخواهيم هم نمی توانيم از اين نقص بگريزيم. بنابراين ما به نجات از اين دام نياز داريم. انسان های خداترس در عهد عتيق اين را احساس کرده بودند و در حسرت رسيدن روز ظهور مسيح بودند. اين نجات از گناه و اطمينان از بخشودگی از سوی خداوند فقط از سوی شخص او می تواند سرزند. 34:- اما خدا نه فقط بشارت مسيح را داده است (پيدايش 15) 3 بلکه عهد خود را مرتب با انسان تجديد کرده و ا مادگی بخشودگی خود را بر او روشن کرده است. خدا می خواست پلی را که به واسطه گناه انسان ميان او و جهان شکسته شده بود از نو بسازد اما پايه های انسانی اين پل پيوسته شکسته می شد. خدا وفادار ماند و به وعده هايش عمل کرد. 59

60 * Die Genesis erzählt uns von Noah und der Sintflut und dem Regenbogen als Zeichen des Bundes, aber die Menschen antworteten mit dem Turmbau zu Babel. 35:-* Gott erwählte Abraham und versprach ihm, dem alten Mann, dreimal, ihm so viele Nachkommen wie Sterne am Himmel zu geben. Aber er lachte darüber bzw. seine Frau Sarah gab ihm eine junge Magd, da sie selbst über die Jahre gekommen war. Aber Gottes Prophezeiung verwirklichte sich an Sarah, und Isaak wurde geboren.(gen 12,2; 13,16; 15,5; 17, ; 18,9-15; 22); mit dem Opfer Isaaks zeigt Abraham, dass er gelernt hatte, aber der Pfeiler der Brücke war brüchig geworden. 36:- * Gott erwählte Mose, wirkte durch ihn viele Wunder und Zeichen, führte das Volk Israel aus der ägyptischen Sklaverei in die Freiheit. Aber letztlich zweifelte auch Mose an der Macht Gottes in Meriba und durfte daher zwar das Gelobte Land sehen, aber nicht betreten (Num 20,12). * Ganz Israel bekräftigte am Sinai den Bundesschluss mit Jahwe, aber kaum ist Mose eine längere Zeit auf dem Berg, gießen sie sich ein Goldenes Kalb (Ex 19 ff; 34) und brechen so den Bund, kaum dass er geschlossen war. 37:- * David erhält die Verheißung, dass sein Haus und sein Königtum auf ewig bestehen bleiben (2 Sam 7,16), verstrickt sich aber aufgrund einer Frauengeschichte in Schuld: dem Ehebruch folgt ein Mord (2 Sam 11ff). Er bereut und tut Buße, aber der Pfeiler ist eingebrochen. * Die Nachfolger Davids verstricken sich weiter in Schuld, so dass rund 400 Jahre später Gott durch den Propheten Jeremia verkünden lässt, dass er einen neuen Bund schließen wird, der ewig hält (Jer 31,31-34). 38:- Damit dieser Bund ewig hält, kann Gott sich nicht auf Menschen stützen; er kommt selbst, wird in Jesus Christus Mensch. Aber auch Jesus, als Mensch, wird zweimal vom Teufel versucht: einmal nach der Taufe im Jordan, wo er sich in die Wüste zu 40 tägigem Fasten zurückzieht (Lk 4, 1-13) und ein zweites Mal in Gethsemane, unmittelbar vor seiner Verhaftung, als er Blut schwitzt und sich zum Ja, aber nicht wie ich will, sondern wie du willst (Mt 26,36-48) durchringt. Der Mensch Jesu hat Angst vor den Schmerzen und dem Leiden, sagt aber ja zu dem, was dann kommt: Verurteilung, Geißelung, Kreuzweg, Tod am Kreuz. Er fügt sich nicht einfach in sein Schicksal, sondern er geht frei hinein. Insofern ist die kleine Episode, die Johannes berichtet, von großer Bedeutung: Jesus fragt die Soldaten, wen wollt ihr festnehmen. Sie antworten Jesus von Nazareth. Jesus: Ich bin es, und in diesem Augenblick fielen alle hin. (Joh 18,6) Jesus übergibt sich also freiwillig in die Hände seiner Schächer. 39:- Und auch in dem Augenblick, als der erste römische Soldat seine Geißel, die mit ihren Widerhaken ganze Fleischstücke aus der Haut Jesu herausreißen wird, erhob, hätte er sagen können: Stop, ich wollte euch mit Gott versöhnen, aber ihr wollt ja nicht. Ich gehe! Bleibt also in der Gottesferne! Nein, er nimmt das Kreuz auf sich bis zum bitteren Ende. Vorher hatte er Pilatus gesagt: Mein Königtum ist nicht von dieser Welt. Wenn es von dieser Welt wäre, würden meine Leute kämpfen... (Joh 18,36) Aber wieso musste Jesus am Kreuz sterben? Braucht Gott, der doch der Gott der Liebe ist, derartig grausame Opfer? Was ist das für ein Gott? 40:- Hier hilft uns vielleicht der Gedanke an die Eltern, die ihr Kind Dinge machen sehen, wovon sie wissen, dass es ihm zum Schaden gereicht, sie aber nichts machen können oder wenn sie doch etwas machen können, sind sie bereit, sich schützend vor das Kind zu stellen und selbst Verletzungen auf sich zu nehmen, nur damit das Kind wieder auf den richtigen Weg kommt und unbeschadet bleibt. 60

61 2 5 کمان به عنوان نشانه پيمان خدا حکايت اما کند می کتاب پيدايش برايمان از نوح و طوفان و همچنين از رنگين انسان با ساخت برج بابل به خدا پاسخ می دهد. 35:- خدا ابراهيم را برگزيد و به او که مردی سالخورده بود سه بار وعده داد به اندازه ستارگان ا سمان به او فرزندان و نوادگانی ببخشد. اما او به اين وعده خنديد و همسرش ساره نيز به او خدمتکار جوانی را هديه داد چرا که سن او بالا رفته بود. اما پيشگويی خدا درباره ساره به واقعيت پيوست و اسحاق بدنيا ا مد (پيدايش و ) ابراهيم با قربانی کردن اسحاق نشان داد که درس عبرت ا موخته است اما پل ميان او و خدا ديگر شکننده شده بود. 36:- خدا موسی را برگزيد از طريق او معجزه ها و نشانه های فراوانی را به ظهور رساند قوم اسراي يل را از بردگی مصر بيرون راند و به ا زادی رساند. اما سرا خر موسی هم به قدرت خدا در مريبه شک کرد و هرچند اجازه يافت سرزمين موعود را ببيند اما اجازه ورود به ا ن را نيافت (اعداد 12). 20 کل قوم اسراي يل در صحرای سينا عهد با يهوه را مستحکم ساخت اما اندکی پس از ا ن زمانی که موسی برای مدتی بر کوه به سر می برد قوم برای خودش يک گوساله طلايی درست می کند (خروج 19 و دنباله در 34) و به اين ترتيب پيمان شکنی می کند در حالی که تازه پيمان را منعقد کرده است. 37:- داوود اين وعده را دريافت می کند که خانه و سلطنتش تا به ابد پابرجا خواهد بود (2 سموي يل 16) 7 اما به سبب داستانی با يک زن به گناه می افتد: به دنبال زنا قتلی صورت می گيرد (2 سموي يل 11 و ادامه). او پشيمان می شود و توبه می کند اما ستون اين پل نيز سست شده است. جانشينان داوود نيز به همين نسبت به گناه می افتند به نحوی که حدود 400 سال بعد خدا از طريق پيامبر خود ارمياء اعلام می دارد که پيمان جديدی منعقد خواهد کرد که جاودانی خواهد بود (ارمياء 34-31) :- برای اين که اين پيمان تا ابد پايدار بماند خدا نمی تواند بر انسان ها تکيه زند او خود بر زمين می ا يد و در قالب عيسی مسيح انسان می شود. اما حتی عيسی در مقام انسان نيز دو بار از سوی شيطان وسوسه می شود: يکبار بعد از تعميد گرفتن در رود اردن هنگامی که برای روزه ای 40 روزه در بيابان گوشه نشينی می کند (لوقا 13-1) 4 و بار دوم در باغ جتسمانی درست پيش از دستگيری اش هنگامی که عرق خون می ريزد و خود را مجاب به پاسخ ا ری «ليکن نه به خواهش من بلکه به اراده تو» (متی 48-36) 26 می کند. عيسی در مقام يک انسان از دردها و رنج ها وحشت دارد اما به ا نچه به سويش می ا يد ا ری می گويد: محکوميت شلاق به صليب کشيده شدن مرگ روی صليب. او به سادگی تن به سرنوشت خودش نمی سپارد بلکه خود ا زادانه به سوی ا ن می رود. بر اين اساس بخش کوچکی که يوحنا گزارش می دهد اهميت بسيار دارد: عيسی از سربازان می پرسد می خواهند چه کسی را دستگير کنند. ا نها می گويند عيسی ناصری. عيسی می گويد: من هستم و در اين لحظه است که همه به سوی او حمله ور می شوند (يوحنا 6). 8 پس عيسی داوطلبانه خود را به دست جلادانش می سپارد. 39:- و در زمانی هم که اولين سرباز رومی شلاق خود را بلند می کند و می خواهد با قلاب سر ا ن گوشت را از زير پوست عيسی بيرون بکشد او می توانست بگويد: صبر کن من می خواستم شما را با خدا ا شتی بدهم اما شما نمی خواستيد. پس من می روم! پس در دوری از خدا بمانيد. خير. او صليب را تا پايان تلخ ا ن به دوش می کشد. پيش از ا ن او به پيلاطس چنين گفته بود: «پادشاهی من از اين جهان نيست. اگر پادشاهی من از اين جهان می بود خد ام من جنگ می کردند تا به يهود تسليم نشوم..» (يوحنا 36). 18 اما چرا بايد عيسی بر صليب جان می باخت ا يا خدا که خدای محبت است به يک چنين قربانی خشونت باری نياز دارد اين چه خدايی است 40:- در اينجا شايد متوجه کردن فکر به سمت والدين به ما کمک کند. والدين می بينند که بچه هايشان دست به کارهايی می زنند که والدين می دانند اين کارها به زيان ا نهاست اما کاری از دستشان ساخته نيست و يا اگر می خواهند کاری انجام بدهند حاضر هستند از فرزند خود حمايت کنند و حتی زيان هايی را به جان خود بخرند فقط برای اين که فرزندشان بارديگر به راه راست هدايت شود و ضرری متوجه او نشود. 61

62 41:- So analog auch Gott. Er stellt sich vor den Menschen und durchleidet an seiner Stelle die Tiefen und Abgründe der menschlichen Bosheit, aus Liebe, um den Menschen wieder auf den rechten Weg zu bringen: Ich bin der Weg, die Wahrheit und das Leben, sagt Jesus und die Engel erinnern nach der Auferstehung die Frauen an das, was Jesus ihnen schon in Galiläa gesagt hatte: Der Menschensohn muss den Sündern ausgeliefert und gekreuzigt werden und am dritten Tage auferstehen. (Lk 24,7) 42:- Gott nimmt sein Angebot der Verzeihung nicht zurück, auch nicht angesichts der Bosheit seiner Feinde und der zu erwartenden Qual. Das Geschenk, womit er seine Vergebung unterstreicht, bleibt gültig; selbst wenn die Menschen es ausschlagen und ihn ans Kreuz heften. Er überwindet das Böse durch die Liebe. Er wendet selbst den Feinden seine Liebe zu, als er dem Soldaten Malchus, dem von Petrus bei der Festnahme mit dem Schwert das Ohr abgeschlagen wird (Joh 18,10), das Ohr wieder heilt (Lk 22,50-51). Ein ganz praktisches Beispiel der Feindesliebe. (s.a. Mt 5,9; 5,43-48) 43:- Jesus betet am Kreuz den Messianischen Psalm 22: Mein Gott, mein Gott, warum hast du mich verlassen... der Abgrund des Todes und der Sünde, der Gottverlassenheit und Gottesferne um dann später zu enden Vom Herrn wird man dem künftigen Geschlecht erzählen, seine Heilstat verkündet man dem kommenden Volk; denn er hat das Werk getan. 44:- Auch hier wiederum ein wichtiges Detail, das uns Hoffnung gibt: Lukas erwähnt den Dialog der beiden Schächer am Kreuz: Der eine stimmt in die Verspottungen der Pharisäer und Hohen Priester ein und fordert Jesus auf, sich und ihm zu helfen... während der andere ihn tadelt und Reue zeigt: Wir haben diesen Tod am Kreuz verdient, aber dieser hier ist unschuldig. Jesus, denk an mich, wenn du in dein Reich kommst. Und die Antwort Jesu kommt unvermittelt: Heute noch wirst du mit mir im Paradiese sein. (Lk 23,32-43) 45:- Das Kreuz ist nicht Zeichen eines christlichen Masochismus, der die Schwachheit verklärt, sondern das Zeichen der Vergebung Gottes: Egal wie groß die Sünde ist, die wir begangen haben, wenn wir sie bereuen, ist sie uns schon vergeben. Dafür steht das Kreuz! Daher hängt das Kreuz in unseren Wohnungen und Kirchen, ja auch in den öffentlichen Gebäuden. 46:- Wieso hat Jesus Judas Iskariot zum Apostel gemacht? Er wusste doch als Gott, dass dieser ihn verraten wird? Oder, Warum hat Gott es zugelassen, dass sein Sohn diesen schrecklichen Tod am Kreuz stirbt; er hätte das doch verhindern können? Diese und ähnliche Fragen werden häufiger gestellt. Sie rühren einmal an das Geheimnis von göttlichem Vorwissen und menschlicher Freiheit. Als Antworten eignet sich der Verweis auf das oben Gesagte. Ergänzt werden kann: 47:- Jesus hat den Aposteln dreimal sein Leiden angekündigt. Ob Jesus vor seiner Auferstehung in göttlicher Weise alles und detailliert vorausgewusst hat, was auf ihn zukommen würde, können wir nicht mit Bestimmtheit sagen. Seine Leidensankündigungen besagen jedenfalls, dass Jesus als Mensch eine klare Vorahnung von Leiden und Tod hatte, die auf ihn zukommen sollten. 48:- Entscheidend ist nicht der Verrat an sich, sondern wie der Verräter reagiert. Petrus weinte bitterlich, Judas wollte das Geld den Hohepriestern zurückgeben und erhängte sich schließlich. Der eine vertraute auf die Verzeihung Gottes, der andere verzweifelte. 62

63 9 41:- درباره خدا هم شبيه اين موضوع حاکم است. او خود را پيش روی انسان نگه می دارد و به جای او از فراز و فرودهای شرارت بشری رنج می برد از سر عشق برای اين که انسان را بارديگر به راه راست ا ورد. عيسی می گويد: من راه و راستی و حيات هستم و فرشتگان بعد از رستاخيز به ياد زنان می ا ورند که عيسی در جلجتا چه گفته بود: «ضروری است که پسر انسان به دست مردم گناهکار تسليم شده مصلوب گردد و روز سوم برخيزد» (لوقا 7) :- خدا پيشنهاد بخشودگی اش را پس نمی گيرد حتی با توجه به شرارت دشمنانش و رنجی که در انتظار اوست. هديه ای که او با ا ن بخشودگی خود را به تا ييد می گذارد اعتبار خود را حفظ می کند حتی هنگامی که انسان ها به ا ن دست رد می زنند و او را به صليب می کوبند. او با محبت بر شرارت پيروز می شود. او محبت خود را حتی به دشمنانش عرضه می کند يعنی زمانی که گوش سربازی به نام ملخوس را که پطرس بعد از دستگيری با شمشير مجروح می کند (يوحنا 10) 18 از نو بهبود می بخشد (لوقا 51-50). 22 اين نمونه ای کاملا مشهود از محبت به دشمن است (همچنين بنگريد به متی 4-43) :- مسيح بر صليب مزمور مسيحايی شماره 22 را به عنوان نيايش بر زبان می ا ورد:» یا خدای من ای خدای من چرا مرا ترک کرده ای»... ورطه هلاکت و گناه ترک کردن خدا و دوری از خدا... تا اين که بعد از ا ن دعای خود را چنين به پايان ببرد: «و درباره خداوند طبقه بعد را اخبار خواهند نمود ايشان خواهند ا مد و از عدالت او خبر خواهند داد قومی را که متولد خواهند شد که او اين کار کرده است.» 44:- در اينجا هم يک نکته جزي ی مهم مطرح است که به ما اميد می بخشد: لوقا گفت و گوی دو خطاکار در کنار صليب عيسی را می ا ورد: يکی از ا نها با حالت تمسخر فريسيان و کاهنان اعظم همنوا می شود و از عيسی می خواهد اگر می تواند به خودش و به او کمک کند. در حالی که ديگری او را سرزنش می کند و از خود پشيمانی نشان می دهد: ما مستحق اين مرگ بر صليب بوده ايم اما اين شخص در همين جا بی گناه است:» یا خداوند مرا به ياد ا ور هنگامی که به ملکوت خود ا يی» و پاسخ عيسی به شکل مستقيم چنين است: «هر ا ينه به تو می گويم امروز با من در فردوس خواهی بود» (لوقا 43-32) :- صليب نشانی از يک مازوخيسم مسيحی نيست که تجلی ضعف و ناتوانی باشد بلکه نشانه بخشودگی خدا است: اگر از گناه پشيمان شده باشيم هيچ فرقی نمی کند که گناهی که ما مرتکب شده ايم تا چه حد بزرگ بوده است چرا که ا ن گناه بر ما بخشيده شده است. صليب برای همين است! به همين خاطر است که در خانه ها و کليساهای ما و حتی در ساختمان های عمومی صليب بر ديوار نصب می شود. 46:- به چه دليل عيسی يهودای اسخريوطی را نيز جزو رسولان خود برگزيد او که در مقام خدا می دانست اين شخص به او خيانت خواهد کرد يا اين که به چه دليل خدا اجازه داد پسرش با يک چنين مرگ خوفناکی برصليب جان دهد او که می توانست مانع ا ن شود اين پرسش و پرسش های مشابه اغلب مطرح می شوند. اين پرسش ها به حيطه از پيش دانی خدا و ا زادی بشر نزديک می شوند. به عنوان پاسخ می توان به ا نچه در بالا گفته شد اشاره کرد و در تکميل ا ن چنين افزود: 47:- عيسی سه بار مسا له رنج هايش را به رسولان اعلام کرد. ما به قطعيت نمی توانيم بگوييم که ا يا عيسی پيش از رستاخيزش همه چيز را با جزي يات ا ن درباره ا نچه بر سر او می ا مد به شيوه ای الهی می دانست يا خير. در هر حال اعلان رنج ها از سوی او اين نکته را فاش می سازند که عيسی در مقام انسان به وضوح از رنج ها و مرگی که به سراغش می ا مد باخبر بود. 48:- ا نچه نقش تعيين کننده دارد خود عمل خيانت نيست بلکه اين که خاي ن چطور واکنش نشان می دهد. پطرس به تلخی می گريست يهودا می خواست پول را به کاهنان اعظم پس دهد و سرا خر هم خود را دار زد. يکی به بخشندگی خدا اعتماد می کند و ديگری ترديد دارد. 63

64 49:- Gott ist wie ein großer Maler, der an einem Werk arbeitet. Sein kleiner Sohn sitzt neben ihm und malt mit, oder besser: kleckst in das Bild. Und Gott nimmt die Kleckse auf und integriert sie so ins Bild, dass der Betrachter meint, das hat von Anfang an so sein müssen. Das Angebot Gottes meint es ernst mit uns. Er nimmt die Verzeihung trotz des Widerstandes nicht zurück. Er kam in sein Eigentum, aber die Seinen nahmen ihn nicht auf. (Joh 1,11) 50:- Wir sind geschaffen im Sohn (Eph 2,10a, Joh 1,10), d.h. wir sind wie der göttliche Sohn Empfangende der Liebe Gottes. Als Empfänger seiner Liebe sind wir aufgefordert, in Freiheit, diese Liebe dem göttlichen Vater zurückzugeben, so wie es der Sohn ja auch tut. Durch die Sünde verweigert sich der Mensch jedoch, die Liebe zurückzugeben. Der Sohn, Mensch geworden, tut dies sozusagen stellvertretend für uns sündige Menschen, indem er die schrecklichen Konsequenzen der Sünde auf sich nimmt, sie durchträgt und überwindet. Er hat uns Menschen den Weg zu Gott wieder eröffnet, die Brücke gebaut. Der menschliche Pfeiler bleibt von nunmehr bestehen und knickt nicht mehr ein. Ja, er wird sogar noch verstärkt durch Maria, die als neue Eva nicht sündigte und damit zeigte, dass mit der Gnade Gottes es möglich ist, die persönlichen Sünden zu vermeiden. 51:- Wir können die Verzeihung Gottes von uns aus nicht erzwingen; wir können sie erbitten und erhalten sie in dem Maße, wie Jesus Christus und der hl. Geist in uns lebt. Der Hl. Geist ist es, der uns in der Sünde erstorbenen Menschen wieder lebendig macht. Jesus hat uns in seinem Leben gezeigt, wie wir die Liebe Gott zurückgeben. Der hl. Papst Johannes Paul II betonte immer wieder mit den Worten des II. Vatikanischen Konzils: In Jesus Christus hat Gott dem Menschen den Menschen gezeigt. Wir müssen den Weg jetzt nur noch gehen, indem wir Christus nachfolgen und die Liebe Gottes erwidern und dem Satan widersagen. Es gilt, seinen Verlockungen zu widerstehen und die Liebe Gottes, die wir empfangen haben, zu erwidern, indem wir Gott und alle, die Gott liebt (den Nächsten und die Schöpfung), lieben und so im Kreislauf der Liebe Gottes leben, uns vom Heiligen Geist durchfluten lassen. 52:- Gott der Vater sucht in unserem Herzen das Antlitz seines Sohnes. Wir sollen also wie ein Rohr sein, das in den Wasserfall gehalten wird, um das Bild aus Einheit 4 Wie ist Gott aufzugreifen. Wenn es senkrecht gehalten wird, dann sieht der Vater in uns und durch uns hindurch den Sohn. Wenn wir es aber schräg oder gar quer halten, dann kommt nur wenig oder gar kein Wasser (Liebe) durch. 53:- Durch die Menschwerdung Christi und erst recht durch die Auferstehung und Himmelfahrt ist die Menschheit in die Gottheit aufgenommen. Die frohe Botschaft des Christentums, das eu-angelion ist, dass wir Kinder Gottes sind (Joh 1,12), in die Familie Gottes aufgenommen worden sind. Ja bereits jetzt schon, wenn auch nur unvollkommen, erst im Himmel wird es voll offenbar, im Angesicht Gottes leben. 54:- Daher sollen unsere Gottesdienste und unsere Kirchen schön ausgestaltet sein, sie sind quasi ein Vorhof des Himmels 9. Sie sollen uns erhebende Momente bereiten, wenn wir den Herrn in Form der Hostie zu uns nehmen und uns mit ihm vereinen. 9 Dieser Gedanke liegt insbesondere den Barock-Kirchen zugrunde. 64

65 F9 49:- خدا به يک نقاش بزرگ شبيه است که روی اثری کار می کند. پسر کوچک او کنارش نشسته است و همراه او نقاشی می کند يا بهتر بگوييم: لکه هايی روی تصوير ايجاد می کند. و خدا اين لکه ها را به کار می گيرد و چنان با نقاشی ترکيب می کند که بيننده تصور می کند اين نقاشی از ابتدا ا نطور بوده است. پيشنهادی که خدا به ما می دهد جدی است. او به رغم مقاومت هايی که می شود بخشودگی خود را پس نمی گيرد. «به نزدخاصان خود ا مد و خاصانش او را نپذيرفتند» (يوحنا 11) :-ما در پسر ا فريده شده ايم (افسسيان 10 ا 2 يوحنا 10) 1 اين يعنی ما مانند پسر الهی دريافت کنندگان محبت خدا هستيم. از ما در مقام دريافت کنندگان محبت او خواسته شده است در ا زادی اين محبت را به خدای پدر بازپس دهيم همان گونه که پسر نيز می کند. اما انسان به سبب گناه از بازپس دادن محبت خودداری می کند. پسر که انسان شده است اين را به اصطلاح به نيابت از جانب ما انسان های گناهکار انجام می دهد به اين ترتيب که پيامدهای هراسناک گناه را به خود می گيرد ا نها را پشت سرمی گذارد و بر ا نها غلبه می کند. او راه رسيدن به خدا را بارديگر به روی ما انسان ها باز کرده و پل ارتباط با او را از نو ساخته است. از اين به بعد پايه های انسانی اين پل پابرجا خواهد بود و ديگر شکاف برنخواهد داشت. اين پايه حتی به سبب وجود مريم قدرتمندتر نيز می شود که در مقام حوای نوين مرتکب گناهی نشد و به اين ترتيب نشان داد که با لطف خدا اين امکان وجود دارد که انسان از گناه پرهيز کند. 51:- ما نمی توانيم به زور از خدا بخواهيم ما را ببخشد می توانيم تمنای ا ن را داشته باشيم و ا ن را بنا به ا ن ميزانی که عيسی مسيح و روح القدس در ما می زيند دريافت داريم. اين روح القدس است که ما انسان های م رده در گناه را از نو زنده می سازد. عيسی در زندگی اش به ما نشان داده است که چطور می توانيم محبت خدا را بازپس دهيم. پاپ ژان پل دوم هميشه با ذکر کلام ادا شده در شورای دوم واتيکان بر اين امر تا کيد می کرد: خدا در وجود عيسی مسيح انسان را به انسان نشان داد. اکنون ما بايد فقط با پيروی کردن از مسيح پاسخ دادن به محبت خدا و پاسخ رد به شيطان اين راه را طی کنيم. ا نچه مهم است اين است که بر وسوسه های شيطان غلبه کنيم و محبت خدا را که دريافت داشته ايم پاسخ دهيم ا ن هم به اين ترتيب که خدا و همه ا نانی را که خدا دوست می دارد (همنوعان و ا فريده های او را) دوست بداريم و به اين ترتيب در چرخه محبت خدا زندگی کنيم و اجازه دهيم روح القدس در ما جاری شود. 52:- خدای پدر در قلب ما چهره پسرش را می جويد. پس ما بايد مانند لوله ای باشيم که داخل ا بشار قرار می گيرد تاتصويری را که در بخش چهار درباره «خدا چگونه است» ا ورديم دريافت داريم. اگر اين لوله عمود و صاف نگه داشته شده باشد پدر در ما و از طريق ما پسر را می بيند. اما اگر ا ن را کج يا افقی نگه داشته باشيم فقط ميزان کمی ا ب (محبت) از ا ن رد می شود يا هيچ ا بی از ا ن رد نمی شود. 53:- بشريت از راه انسان شدن مسيح و بويژه از راه رستاخيز و صعود او به ا سمان در الوهيت پذيرفته شده است. پيام شادمانه مسيحيت يا همان انجيل اين است که ما فرزندان خدا هستيم (يوحنا 12) 1 که در خانواده الهی پذيرفته شده ايم. ا ری و از همين حالا حتی اگر به شکل ناکامل و در ا سمان است که اين امر همراه با رويت چهره خدا به طور کامل علنی می شود. 54:- به همين دليل است که مراسم نيايشی و کليساهای ما بايد به زيبايی تزي ين شده باشند چرا که ا نها پيش 10 درا مدهايی برای ا سمان هستند. هنگامی که ما خدا را به شکل نان مقدس تناول می کنيم و خود را با او يکپارچه می سازيم نيايش و کليسا بايد برايمان تجلی لحظه هايی متعالی باشند. 1. اين انديشه بويژه پايه و اساس کليساهای باروک را تشکيل می دهد

66 Weltliche Ordnung, Politik und Religion 1:- Die Juden zur Zeit Jesu erwarteten einen politischen Messias, der die Römer aus dem Land jagt und das Reich Israel, wie es unter David und Salomon mächtig und reich war, wiederherstellt. Ja auch die Jünger Jesu waren von dieser Idee erfasst. Noch nach der Auferstehung fragten die Apostel Jesu: Herr, stellst du in dieser Zeit das Reich Israel wieder her? (Apg 1,6). Die Emmaus-Jünger gingen traurig von Jerusalem weg, trotz der Nachricht von der Auferstehung, weil sie an eine innerweltliche, politische Befreiungsmission des Messias glaubten. Erst die Begegnung mit dem auferstandenen Jesus und seiner Eröffnung des Sinns der Schrift, entzündete ihr Herz und öffnete schließlich beim Brotbrechen auch ihre Augen. (s. Lk 24, 13-35) 2:- Das Leiden Jesu ist auch eine Konsequenz der Reaktion der Menschen. Sie sehen in Jesus einen politischen Konkurrenten oder zumindest eine politische Gefahr. Es ist besser für euch, wenn ein einziger Mensch für das Volk stirbt, als das ganze Volk zugrunde geht Wenn wir ihn gewähren 3:- lassen, werden alle an ihn glauben. Dann werden die Römer kommen und uns die heilige Stätte (d.h. inkl. der Einnahmen) und das Volk nehmen. (Joh 11,45-53) 3:- Wenn Jesus von dem Reich Gottes spricht, das nahe ist, meint er aber etwas ganz anderes. Er spricht von der Umkehr der Herzen. Mein Reich ist nicht von dieser Welt, sagt er zu Pilatus. Er entzieht sich nach der wunderbaren Brotvermehrung dem Versuch des Volkes, ihn zum König zu machen. Er zieht in Jerusalem ein auf einem Eselfüllen. Das ist das Zeichen Davids, aber es geht ihm nicht um die Ausrufung eines jesuanischen Staates. Gebt dem Kaiser, was des Kaisers ist und Gott, was Gottes ist. (Mt 22,21 par) Das Reich Gottes ist nicht ein weltliches Reich, ein Kalifat oder ein sonst wie auch immer gestalteter idealer weltlicher Staat, sondern das Reich Gottes muss in den Herzen der Menschen Platz finden. Das Reich Gottes ist ein Reich der Liebe! 4:- Aber auch im Judentum gab es immer auch eine Richtung, die den Messias nicht politisch, innerweltlich gesehen hat. Sie gehen aus von der Verlorenheit der Menschen durch die Sünde. Die Gottesknechtslieder bei Jesaias viele Jahrhunderte vor Jesu zeugen davon und sprechen von einem Gottesknecht, der sein Leben hingibt für die vielen (Jes 53,4ff). 5:- Aber Jesus ist nicht einfach unpolitisch. Er steht mitten im Leben seiner Zeit. Er spielt in seinen Gleichnissen auf aktuelle politische Gegebenheiten an (z.b. Lk 19,12-14), um aber dann eine andere, übernatürliche Botschaft zu vermitteln. Ihm geht es nicht um eine ideale zeitliche Gesellschaft oder eine besondere Staatsordnung. Es geht ihm nicht um Macht und um Zulauf der Menge, sondern um das Heil jedes einzelnen Menschen. Das zeigt sich auch in seinem Umgang mit dem einzelnen, z.b. der Frau, die am Blutfluss litt: Viele drängten sich an ihn heran, schubsten ihn, aber der Glauben der Frau es ging eine Kraft aus von mir führte Jesus zu dem ganz persönlichen Gespräch mit dieser Frau in der großen Menge. Er hat eine Botschaft für jeden einzelnen von uns, für Zachäus, für den reichen Jüngling, für Natanaël, für den Rabbiner usw. 66

67 نظام جهانی سياست دين و 1:- يهوديان در زمان عيسی در انتظار مسيحی سياسی بودند که روميان را از سرزمينشان بيرون کند و پادشاهی اسراي يل را همان گونه که در زمان داوود و سليمان قدرت و ثروت داشت از نو برقرار سازد. حتی شاگردان عيسی هم نسبت به اين ايده متقاعد شده بودند. تازه بعد از رستاخيز عيسی بود که حواريون از عيسی پرسيدند: «خداوندا ا يا در اين وقت ملکوت را بر اسراي يل باز قرار خواهی داشت» (اعمال 6). 1 شاگردان اهل عموا س به رغم شنيدن خبر رستاخيز غمگينانه اورشليم را ترک کردند چرا که به يک عمليات نجات بخش دنيوی و سياسی اميد داشتند. تازه ملاقات با عيسی رستاخيزکرده و افشای معنا و مفهوم واقعی متون مقدس بود که قلب های ا نان از شور و شوق مشتعل شد و سرا خر با تقسيم نان مقدس چشمانشان باز شد (مراجعه کنيد به لوقا 35-13). 24 2:- رنج های عيسی هم پيامد واکنش انسان ها است. ا نان در وجود عيسی رقيبی سياسی يا دستکم خطری سياسی می بينند. «مفيد است که يک شخص در راه قوم بميرد و تمامی طاي فه هلاک نگردند... اگر او را چنين واگذاريم همه به او ايمان خواهند ا ورد و روميان ا مده جا و قوم ما را خواهند گرفت» (يوحنا 53-45) 11 و اين «جا» همزمان برای ا نان به معنای درا مدهايشان بود. 3:- اما هنگامی که عيسی از ملکوت خدا سخن می گويد که نزديک است منظور او چيز ديگری است. او از بازگشت و توبه قلب ها سخن می گويد. او به پيلاطس می گويد که ملکوت او اين جهانی نيست. او بعد از تکثير معجزه ا سای نان از وسوسه قوم برای اين که او را پادشاه خود نمايند می گريزد. او سوار بر يک قاطر وارد اورشليم می شود. اين نشانه داوود است اما ا نچه او مدنظر دارد برپايی يک حکومت يسوعی نيست. «مال قيصر را به قيصر ادا کنيد و مال خدا را به خدا» (متی و مشابه ا ن در اناجيل نظير). ملکوت خدا حکومتی جهانی خليفه گری يا حکومتی دنيوی که به شکلی ا رمانی شکل گرفته است نيست بلکه ملکوت خدا بايد در قلب های انسان ها جايی را به خود اختصاص دهد. ملکوت خدا حکومت محبت است! 4:- اما در يهوديت هم هميشه يک جهت گيری وجود داشت که مسيح را به شکل سياسی يا جهانی نمی ديد. طرفداران اين جهت گيری بنيان را بر سرگشتگی انسان به واسطه گناه می گذاشتند. ترانه های خادم خدا در نزد اشعياء در دوره و زمانه پيش از عيسی نشانه هايی از ا ن هستند و سخن از يک خادم خدا دارند که زندگی اش را برای عده بسياری فدا می کند (اشعياء 4 53 و ادامه). 5:- اما نمی توان گفت که عيسی به سادگی شخصيتی غيرسياسی است. او در ميانه زندگی در زمانه خود ايستاده است. او در تمثيل های خود به واقعيت های سياسی موجود و رايج در زمانه خود اشاره می کند (برای نمونه در لوقا 14-12) 19 البته برای اين که بعد از ا ن پيامی فراطبيعی را ابلاغ کند. ا نچه برای او اهميت دارد جامعه ای ا رمانی در يک زمانه خاص يا يک نظام حکومتی خاص نيست. ا نچه برای او مطرح است قدرت و موفقيت توده انسان ها نيست بلکه نجات تک تک انسان ها برای او مطرح است. اين موضوع در رفتار او با تک تک افراد نيز نمود می يابد برای نمونه زنی که مبتلا به خونريزی بود. عده بسياری به سوی عيسی هجوم می ا وردند و او را هل می دادند اما ايمان اين زن - که معتقد بود نيروی عظيمی از او خارج می شود - عيسی را به گفت و گويی کاملا شخصی با اين زن در ميان توده بزرگ مردم کشاند. او برای تک تک ما پيامی دارد برای زکا برای جوان ثروتمند برای ناتاناي يل برای خاخام های يهود و ديگران. 67

68 Dies unterscheidet das Christentum vom Islam. 6:- Der Islam ist eine politische Religion. Er beinhaltet eine Gesellschaftsordnung. Diese wird bestimmt von den Vorschriften der Scharia. Die Scharia umfasst sämtliche durch die islamische Offenbarung direkt oder indirekt gegebenen rechtlichen, islamisch begründeten Regelungen für alle Lebensbereiche. Sie meint die Gesamtheit der Gebote Allahs, so wie sie im Koran und der islamischen Überlieferung niedergelegt und von maßgeblichen Theologen interpretiert wurden. Sie stellt ein Regelwerk für alles dar, was sich im Leben eines Menschen ereignen kann, für all sein Verhalten und seine gesamte Lebensweise. Die erste Quelle der Scharia ist der Koran; alle seine rechtlichen Regelungen sind Bestandteil der Scharia. Die zweite Quelle der Scharia ist die islamische Überlieferung (d.h. die Erzählungen über Muhammad und seine Gefährten). Die dritte Quelle sind die weitgehend als normativ anerkannten Auslegungen frühislamischer Juristen und Theologen, insbesondere bis zum 10. Jahrhundert n.chr. In Rechtsfragen hat die Überlieferung ebenso große Autorität wie der Korantext selbst. Das Erbrecht z.b. ist bis in die Details in den Vorschriften der Scharia geregelt. Demgegenüber sagt Jesus, wer hat mich zum Erbrichter über euch gesetzt? (Lk 12,13-15) Somit gibt es kein spezifisch christliches Erbrecht. 7:- Medina gilt als die Verwirklichung eines idealen muslimischen Staates. Viele der Islamisten sind davon überzeugt, dass sozusagen das Paradies auf Erden beginnen würde wenn eine islamisch-politische Ordnung errichtet würde, die genau den Bestimmungen der Scharia und des Korans entspricht. Es handelt sich um einen totalitären Anspruch, in dessen Namen auch Blut vergossen wird. Im Namen Gottes kämpfen diese Islamisten für die Durchsetzung der Macht und Herrschaft Gottes und seines Rechts, der Scharia, gegebenenfalls auch mit Gewalt. 8:- Natürlich sollen Christen, aus dem Geist christlicher Liebe heraus, sich um die Gestaltung der Gesellschaft und Politik kümmern. Sie sollen durch ihre Arbeit mit beruflicher Kompetenz zur Verbesserung der Welt beitragen. Hier gilt der Auftrag Christi insbesondere für die christlichen Laien, Sauerteig mitten in der Welt zu sein. Durch ihre gut gemachte Arbeit sich zu heiligen und die anderen zu heiligen. Alles mit Liebe zu tun und auf diese Art und Weise die Liebe Gottes in der Welt aufscheinen zu lassen. 9:- Die katholische Kirche hat insbesondere in den letzten 150 Jahren eine Soziallehre für unsere moderne Wirtschafts- und Gesellschaftsordnung entwickelt. Aber diese ist nicht eine festgefügte Ordnung mit Gültigkeitsanspruch aus göttlicher Weisung, sondern ihre Aussagen resultieren aus dem Nachdenken von Christen im Licht des katholischen Glaubens über die Würde des Menschen und die Voraussetzungen und Prinzipien einer gerechteren Wirtschafts- und Gesellschaftsordnung. (Naturrecht = natürliche Offenbarung aus den Taten Gottes, der Schöpfung). Die katholische Soziallehre formuliert allgemeine Prinzipien, wie z.b. das Freiheitsprinzip, das Subsidiaritäts- und Solidaritätsprinzip, die Gemeinwohlpflichtigkeit des Eigentums usw. und sieht den Menschen als Person mit seiner dreifachen Natur, der Individualnatur, der Sozialnatur und der transzendenten Natur. Wie diese Prinzipien angewendet werden, hängt von den Umständen und Möglichkeiten der jeweiligen Zeit, der technischen Möglichkeiten und der kulturellen Einsichten ab. Da sich die christliche Soziallehre auf das Naturrecht und die Vernunft gründet, können sich auch Nicht- Gläubige mit diesen Prinzipien und Grundsätzen identifizieren. 68

69 اسلام و مسيحيت تفاوت 6:- اسلام دينی سياسی است. اين دين صاحب يک نظام اجتماعی است. اين نظام را قوانين شريعت معين می کنند. شريعت دربرگيرنده همه قوانين مربوط به حيطه زندگی بشر است که از راه وحی در اسلام در حوزه حقوقی و اسلامی به شکل مستقيم يا غيرمستقيم مقرر شده اند. منظور کل فرامين الله به همان شکلی است که در اسلام و روايات اسلامی ا مده و از سوی الهيات شناس صاحب نام تفسير شده است. اين نظام ساز و کاری را برای هرا نچه که ممکن است در زندگی انسان رخ بدهد برای کل رفتار او و برای کل شيوه زندگی اش معين می کند. نخستين منبع شريعت قرا ن است. همه قوانين حقوقی ا ن بخش هايی از شريعت هستند. دومين منبع شريعت روايات اسلامی (يعنی حکاياتی راجع به محمد و يارانش) است. سومين منبع تفسيرهای حقوق دانان و الهيات شناسان صدر اسلام بويژه تا سده دهم پس از ميلاد مسيح هستند که از سوی اکثريت به عنوان معيار به رسميت شناخته می شوند. در مساي ل حقوقی روايات نيز از اعتباری مانند متن قرا ن برخوردار هستند. برای نمونه قانون ارث با همه جزي يات ا ن در مقررات شريعت تبيين و تعريف شده است. در نقطه مقابل عيسی می پرسد که چه کسی مرا بر شما داور يا مقسم قرار داده است (لوقا 15-13). 12 به اين ترتيب يک قانون ارث مشخصا مسيحی وجود ندارد. 7:- مدينه تجلی يک حکومت اسلامی ا رمانی به شمار می رود. بسياری از اسلام گرايان معتقد هستند که امر موسوم به بهشت روی زمين زمانی تحقق خواهد يافت که ا ن نظام سياسی اسلامی برقرار شود که درست منطبق با مقررات شريعت و قرا ن باشد. در اينجا يک ادعای تمامت طلبانه مطرح می شود که تحت لوای ا ن خون ها ريخته می شود. اين اسلامگرايان برای به کار گرفتن قدرت و در اختيار گرفتن حکومت خدا و قوانين او يعنی شريعت تحت لوای نام خدا حتی با به کار گرفتن خشونت به نبرد می پردازند. 8:- بديهی است که مسيحيان بايد جامعه و سياست را برخاسته از روح محبت مسيحی شکل دهند. ا نان بايد با کار کردن خود همراه با صلاحيت های شغلی شان به بهبود جهان کمک کنند. در اينجا بويژه سفارش مسيح برای غيرروحانيون مسيحی اين است که برای جهان به منزله خيرمايه باشند. اين که با کار خود که به نيکی انجام می دهند خود و ديگران را قداست بخشند هر کاری را با محبت انجام دهند و به به اين ترتيب اجازه دهند که محبت خدا در جهان پرتوافشانی کند. 9:- کليسای کاتوليک بويژه در 150 سال اخير تعليماتی اجتماعی را برای نظام اقتصادی و اجتماعی مدرن تدوين کرده است. اما اين نظامی جزمی با اعتباری ناشی از اشارات الهی نيست بلکه بياناتی که در اينجا می ا يد نتيجه تعمق مسيحيان در پرتو ايمان کاتوليکی درباره منزلت انسان و شرايط و معيارهای يک نظام اجتماعی و اقتصادی عادلانه است. (حقوق طبيعی = وحی طبيعی برگرفته از کردار خدا يا همان خلقت). البته تعليمات اجتماعی کاتوليکی اصولی را نيز تدوين می کند نظير اصل ا زادی اصل اختيار تصميم گيری و اصل همبستگی اصل رفاه عمومی برای مالکيت و نظير ا ن. در اين تعليمات انسان به عنوانی فردی صاحب سه سرشت نگريسته می شود: سرشت فردی سرشت اجتماعی و سرشت استعلايی. اين که اين اصول چگونه به کارگرفته شوند به شرايط و امکانات زمانه امکانات فنی و ديدگاه های فرهنگی بستگی دارد. از ا نجا که تعاليم اجتماعی مسيحی بر حقوق طبيعی و عقل بنيان دارند افرادی هم که صاحب ايمان مسيحی نيستند قادرند اين اصول و مقررات را به رسميت بشناسند. 69

70 Das Bild Gottes 1:- Früher hat die Kirche die Bilder verteidigt, heute verteidigen die Bilder die Kirche! Auf diesen kurzen Nenner bringt der Journalist Paul Badde seine Recherchen zu den drei nicht von Menschenhand geschaffenen Bildern: dem Leichentuch von Turin/Italien, dem Volto Santo in Manopello/Italien und dem Bild der Muttergottes von Guadalupe in Mexiko. 2:- In der Tat gibt es im Alten Testament das Verbot, sich ein Bild von Gott zu machen. Auch der Islam ist in dieser Hinsicht strikt. Es gibt auch keine Darstellung von Mohammad, bzw. wenn er dargestellt wird, fehlt das Gesicht. Bis vor wenigen Jahren wehrten sich fromme Muslime aus religiösen Gründen dagegen, fotografiert zu werden. Heute dagegen im Zeitalter des Bildes von Fernsehen und Internet klingt dies selbst in islamischen Ländern anachronistisch. 3:- Auch in der Kirchengeschichte gab es eine heftige Auseinandersetzung über das Bilderverbot. Die Ostkirche kennt insbesondere die Ikonen; die Westkirche hat eine Tradition der Statuen. Auch hier gab es Bilderstürmer, wie z.b. im 8. Jahrhundert in Byzanz, die sogenannten Ikonoklasten, die in der Verehrung der Heiligen in ihren Ikonen einen Götzendienst sahen. Mit dem Aufkommen des Protestantismus kam es zum sogenannten Bildersturm, im Laufe dessen viele Fresken und andere bildlichen und figürlichen Darstellungen der biblischen Geschichte und der Heiligen in den Kirchen Deutschlands zerstört wurden. 4:- Die Kirche hat aber die Bilder immer verteidigt. Dadurch, dass Gott in der Person Jesu Christi Mensch geworden ist, hat Gott ein Gesicht gezeigt; ist er für den Menschen sichtbar und berührbar geworden. Wir beten ja nicht das Holz des Kreuzes an, sondern das Kreuz steht für das Erlösungswerk Christi. Wir verehren ja nicht die Marienstatue, sondern Maria, weil sie die Mutter Jesu ist und durch ihr freies Ja das Wort Fleisch werden konnte. 5:- Viele Katholiken haben sich angewöhnt, das Kreuz, die Marienbilder und auch die Darstellungen der Heiligen zu grüßen. Diese Darstellungen sind Wecker, um die übernatürliche Wirklichkeit, die dahinter steckt, wirksam ins Bewusstsein zu heben und uns daran zu erinnern. Anbeten tun wir nur Gott, z.b. in der eucharistischen Anbetung, in der Verehrungszeremonie des Kreuzes an Karfreitag; Maria, die Heiligen und auch unsere Schutzengel verehren wir. Sie sind uns Fürsprecher bei Gott. Sie gehören zur göttlichen Familie wie auch wir, nur haben sie ihren Lauf bereits vollendet und leben in der Anschauung Gottes. Es gehört zum guten Ton einer jeden Familie, dass man füreinander da ist, sich umeinander sorgt und füreinander betet. Das gilt ebenso für die übernatürliche Familie, die Kirche. 6:- Was nun die drei nicht von Menschenhand geschaffenen Bildern: dem Leichentuch von Turin/Italien, dem Volto Santo in Manopello/Italien und dem Bild der Muttergottes von Guadalupe in Mexiko angeht, so hat sich die Kirche in Gestalt des Lehramtes nicht dazu geäußert. Jedem Christen ist es anheimgestellt, was er davon denkt. Dennoch sprechen die Fakten für sich: 7:- Das Leichentuch von Turin ist wohl das am besten untersuchte Textil der Welt. Die Tradition verehrte es als das Leichentuch Christi. Aber als es zum ersten Mal fotografiert wurde, da tat sich im Negativ etwas auf, das mit bloßen Auge bis dato nicht so gesehen werden konnte. Das Volto Santo, das Gesicht Jesu mit offenen, warmen Augen, ein Tuch aus Muschelseide, das überhaupt keine Farbe annehmen kann und trotzdem zeigt das weiße Tuch das Gesicht. Die Vera Icona (Veronika)! Im Übrigen passt sie genau zum Gesicht des Turiner Grabtuches. 8:- Das Bild der Muttergottes von Guadalupe, das beim Öffnen des groben Ponchos des hl. Diegos erschien, als er dem Bischof die Rosen zeigen wollte, die er auf dem Berg mitten im Winter auf Geheiß der Dame, die ihm erschienen war, gepflückt hatte. 70

71 خدا تصوير 1:- «پيش از اين کليسا از تصاوير دفاع می کرد در حال حاضر تصاوير از کليسا دفاع می کنند!» پاول باده روزنامه نگار پژوهش های خود درزمينه سه تصويری را که به دست انسان ترسيم نشده اند با اين کلام به نتيجه گيری می رساند. اين سه تصوير عبارتند از: کفن عيسی در تورين/ايتاليا Volto Santo [چهره مقدس] در ناپل/ايتاليا و تصوير مادر خدا در گوادولوپ در مکزيک. 2:- در واقعيت امر در عهد عتيق قدغن شده است که تصويری از خدا ترسيم شود. در اين زمينه اسلام نيز ديدگاه سرسختانه ای دارد. از محمد هم تصويری وجود ندارد يا زمانی که او را ترسيم می کنند چهره ای برای او ترسيم نمی شود. تا چند سال پيش مسلمانان مومن بنا به دلايل مذهبی اجازه نمی دادند از ا نان عکسی گرفته شود. اين روزها در نقطه مقابل در عصر تصاوير در تلويزيون تا اينترنت اين برداشت حتی در کشورهای اسلامی ناهمخوان با زمانه می نمايد. 3:- در تاريخ کليسا هم جدل شديدی درباره ممنوعيت تصاوير حاکم بود. در کليساهای شرق ا نچه بويژه رواج دارد شمايل هستند. کليساهای شرق دارای سنت مجسمه سازی هستند. اما در فرهنگ غربی هم تصويرستيزانی وجود داشتند برای نمونه در سده هشتم در بيزانس که عده ای موسوم به تصويرشکن تجليل قديسين در قالب شمايل را نوعی بت پرستی تلقی می کردند. با ظهور نهضت پروتستانی کار به به اصطلاح تصويرستيزی کشيد که در خلال ا ن بسياری نقاشی های ديواری و همچنين ديگر تصاوير و مجسمه های توصيف کننده تاريخ کتاب مقدس و قديسين در کليساهای ا لمانی نابود شدند. 4:- اما کليسا هميشه از تصاوير دفاع کرده است. خدا به اين صورت که در شخص عيسی مسيح انسان شده چهره خود را به ما نشان داده برای ما انسان ها قابل رويت و لمس شده است. ما چو ب صليب را پرستش نمی کنيم بلکه صليب برای ما نشان کارکرد نجات مسيح است. ما مجسمه های مريم را تجليل نمی کنيم بلکه شخص مريم را از ا ن رو که مادر عيسی است و با پاسخ مثبت او به خدا بود که کلمه توانست جسم شود. 5:- بسياری از کاتوليک ها عادت کرده اند که به صليب تصاوير مريم و همچنين تصاوير قديسين ادای احترام کنند. اين تصاوير به منزله ساعت های شماطه داری هستند برای اين که چشمان ما بر واقعيت فراطبيعی که در پس ا نها نهفته است باز شود و ا ن را به خودا گاه ما بکشانند. ما فقط خدا را پرستش می کنيم برای نمونه در پرست ش قربان مقدس يا در مراسم تجليل صليب در جمعه مقدس ما همچنين مريم قديسين و فرشتگان محافظ خود را نيز جلال می دهيم. اينان همگی شفاعت کنندگان ما در نزد خدا هستند. ا نان مانند ما به خانواده الهی تعلق دارند فقط مسير خود را به طور کامل سير کرده اند و در مرحله رويت خدا به سر می برند. اين جزو نکات مثبت در هر خانواده ای است که افراد در ا ن برای يکديگر حاضر باشند مراقب يکديگر باشند و برای همديگر دعا کنند. اين امر همچنين برای خانواده فراطبيعی يعنی کليسا مصداق دارد. 6:- درباره ا نچه به سه تصوير ترسيم نشده به دست بشر يعنی کفن عيسی چهره مقدس و تصوير مادر خدا مربوط می شود بايد گفت که مقام تعليمی کليسا درباره ا نها اظهارنظری نکرده است. اين در اختيار هر فرد مسيحی گذاشته شده است که هرچه می خواهد درباره ا نها فکر کند. اما حقايق خود گويا هستند: 7:- تصوير کفن عيسی در تورين اولين بافته در جهان است که به بهترين وجه مورد بررسی و ا زمايش قرار گرفته است. سنت از اين پارچه به عنوان کفن مسيح تجليل می کند. اما هنگامی که برای نخستين بار از اين کفن عکس برداری شد در نگاتيوهای عکس چيزی ظاهر شد که تا به امروز با چشمان غير مسلح قابل رويت نبوده است. Volto Santo تصوير چهره عيسی با چشمان باز و صميمانه است که پارچه ای بافته شده از ابريشم حاصل از صدف است. اين پارچه به هيچ وجه نمی تواند رنگی به خود بگيرد به رغم ا ن همين پارچه سفيد تصوير چهره را نشان می دهد. اين همان Vera Icona (ورونيکا!) است! از ا ن گذشته اين تصوير با تصوير چهره در تورين انطباق کامل دارد. 8: - تصوير مادر خدا در گوادولوپ با کنار رفتن ردای خشن ديگوی قديس ظاهر شد و اين در هنگامی بود که او می خواست گل های سرخی را که به فرمان مادر خدا که به او ظاهر شده بود در وسط زمستان روی کوه کاشته بود به اسقف نشان دهد. 71

72 Das Grabtuch von Turin links, was mit bloßem Auge erkennbar ist; rechts, das Positiv پارچه کفن تورين طرف چپ, که تنها با چشم قابل تشخيص است; عکس سمت راست, حالت ثابت عکس 72

73 Volto Santo von Manopello ولتو سانتو منوپيلو Unsere Liebe Frau von Guadeloupe, Mexiko عکس مريم مقدس گواديلوپ. مکزيکو 73